အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားမိေတာ့ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး ၾကံဳခဲ့ဆုံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ျပန္သတိရမိသြားပါတယ္။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ အတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္မွာ ထင္ပါတယ္။ ရက္စဲြကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆု ရရွိတဲ့အေၾကာင္း တစ္ျပည္လုံး အုံးအုံးႂကြက္ႂကြက္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ဆီကို ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာပါတယ္။ ပန္းပဲတန္းၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႕ေကာင္စီရုံး (အေဟာင္း) ေနရာကို ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ အေရာက္ႂကြခဲ့ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပါတီေတြထဲမွာ အခ်င္းခ်င္းေျပာဆို ေနာက္ေျပာင္ေနၾကတာရွိပါတယ္။ ဖိတ္စာ ရၿပီလားေဟ့ ဆိုရင္ ဒါ ေခၚၿပီး ဆူေတာ့မယ္ ပူေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း ဒီလိုမ်ိဳး ေနာက္ေျပာင္ေနၾက ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဖိတ္စာရၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘာအတြက္ ဖိတ္တာလည္း အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ မသိၾက ပါဘူး။ ေခၚရင္ေတာ့ ေရွာင္ေနလို႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ အတိအက်ကို သြားရပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူသြားၾကတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါတီ ဥကၠဌ ခြန္ထြန္းဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဖဲြ႕ထဲကို ေခၚထားတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ပါတီေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနတာေတြ႕ ရပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ေခၚထားသလဲ ဆိုတာ မသိၾကခင္မွာဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရတဲ့အေၾကာင္းကို ၀ိုင္းၿပီး ေျပာေနၾကတာပါ။ ေ၀ဖန္ေနၾကတာပါ။ ရႈေထာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကေနၿပီး ေျပာေနၾကတာပါ။ မၾကာပါဘူး ပန္းပဲတန္းၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႕ေကာင္စီရုံးအေဟာင္းရဲ႕ အေပၚထပ္မွာ စားပဲြတစ္ခုစီမွာ တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးတစ္ေယာက္စီဟာ ဖိုင္တဲြတစ္ခုကို ေရွ႕ခ်ထားၿပီး ပါတီေတြရဲ႕ အမည္ကို ေခၚၿပီးေတြ႕ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ျပႆနာက စေတာ့တာပါဘဲ။ စားပဲြေလးငါးလုံး ခဲြၿပီးခ်ထားပါတယ္။ စားပဲြတစ္လုံးကို ဘယ္ပါတီဆုိၿပီး တာ၀န္ခဲြေ၀ထားၾကပုံ ရပါတယ္။ တစ္ဖဲြ႕ခ်င္းကို ေခၚၿပီး ေျပာပါတယ္။ အခု မၾကာခင္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္တာဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးထဲကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ၀င္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းေရးကို ရႈပ္ေထြးေအာင္လုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုဆုခ်ီးျမႇင့္ခံရတာကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း၊ သေဘာမတူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးေပးပါ ဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုပါ ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျပာပါတယ္။ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါတီနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ သေဘာထားမွတ္ခ်က္မေပးလိုေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေျခအတင္ေတြျဖစ္ၿပီး အေတာ္ၾကာေနပါေတာ့တယ္။ တစ္ျခားစားပဲြက ပါတီေတြကေတာ့ ဘယ္လိုေျဖရွင္း သြားၾကသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ေျပာၾကဆိုၾကၿပီး အသီးသီး ျပန္သြားၾကပါေတာ့တယ္။ ညေနေစာင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါတီနဲ႔ ဆရာႀကီး ဦးေစာျမေအာင္နဲ႔ ဦးေအးသာေအာင္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ တဲ့ ရခိုင္ ဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ တို႔ဘဲ က်န္ေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနတဲ့ စားပဲြေရွ႕ကို ျဖတ္ၿပီး ဗိုလ္မႉး ရာထူးတံဆိပ္တပ္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္က ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္နဲ႔ အေတာ့္ကို ေဒါသထြက္ေနပုံ ရပါတယ္။ ခင္းထားတာက ပ်ဥ္ၾကမ္းခင္းဆိုေတာ့ သူ႕စစ္ဖိနပ္ေျခသံက အေတာ့္ကို က်ယ္ေလာင္ပါတယ္။ သူ႔ပခုံးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ရာထူးတံဆိပ္ေတြက ေရႊေရာင္ေတာက္ေနသလို သူ႕ဘယ္ရင္အုံေပၚက တံဆိပ္ေရာင္စုံေတြဆီက ေရာင္ျပန္ဟပ္လို႔လားမသိပါဘူး သူ႕မ်က္ႏွာက နီျမန္းေနပါတယ္။ ခါးမွာလည္း ေသနတ္နဲ႔ စကားေျပာစက္ေတြနဲ႔ တစ္ျခားကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ဟာေတြ ခ်ိတ္ထားတာလည္း အျပည့္ပါဘဲ။ အဆိုးဆုံးကေတာ့ တင္းမာခက္ထန္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ပါးစပ္က ေထာက္ေခါက္သံ၊ ေဆာင့္နင္းေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေျခသံေတြပါဘဲ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ အလကားေကာင္ေတြ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ကိုယ္မခ်စ္တဲ့ေကာင္ေတြ ဆိုၿပီး ေရရြတ္ေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားကေန ေခါက္တုံ႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အေျခအတင္ေျပာေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း ဘယ္မွာ မ်က္ႏွာေကာင္းႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ေနာင္အခါမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး -၁၄ က တပ္မႉး လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီေလာက္အမူအရာေတြနဲ႔ အတင္းအၾကပ္ လုပ္ေနတာကို အ့ံလည္းအ့ံၾသတယ္။ စိတ္လည္း အေတာ္ပ်က္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရွင္းျပတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆု ရတာ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ခ်င္းအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဂုဏ္ယူတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ NLD ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးကို ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို ဆုေပးတာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါတီထဲမွာေတာ့ ဒီကိစၥကို ထည့္ေဆြးေႏြးတာ မရွိခဲ့ဘူး။ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ကို ေပးတာဆိုရင္ေတာ့ ေဆြးေႏြးေကာင္း ေဆြးေႏြးပါမယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကေတာ့ ပါတီထဲမွာ ေဆြးေႏြးတာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာသေဘာထားမွ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါတီအေနနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးမွ လက္မွတ္ထိုးစရာ မရွိဘူး။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို လက္မွတ္မထိုးႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး ျငင္းေနခဲ့တာပါ။
အေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေစာျမေအာင္နဲ႔ ဦးေအးသာေအာင္တို႔ အဖဲြ႕က ထျပန္သြားပါတယ္။ '' ဒါဘဲေနာ္ နက္ျဖန္ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီအထိ က်ဳပ္တို႔ ဒီမွာ ေစာင့္ေနမယ္။ လာျဖစ္ေအာင္ ျပန္လာရမယ္ " လို႔ အသံမာမာနဲ႔ လွမ္းၿပီး ေျပာလိုက္သံၾကားရပါတယ္။ ေဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဖဲြ႕ဘဲ တစ္နည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ဘဲ က်န္ေတာ့ တာေပါ့။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီး ရွင္းျပပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္တာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပည္တြင္းေရးကို ၀င္စြက္ဖက္တယ္။ ျပည္တြင္းေရးကို စြက္ဖက္ျခင္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ပါတီမွာ ဆုံးျဖတ္ေဆြးေႏြးထားတာ မရွိလို႔ လက္မွတ္မထိုးႏိုင္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွင္းျပေပမဲ့ မရပါဘူး။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္တြင္းေရးကို ရႈပ္ေအာင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တာျဖစ္လို႔ လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး ဖို႕ခ်ည္း ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ ေနကလည္း အေတာ္ေစာင္းလာပါၿပီ။ ေျခသံေတြကလည္း ပိုျပင္းလာၿပီး ပါးစပ္က ေတာက္ေခါက္ သံေတြလည္း ခပ္စိပ္စိပ္ ျဖစ္လာေနပါၿပီ။
နည္းလမ္းရွာတဲ့အေနနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးကို စာသားနည္းနည္း ေျပာင္းလို႔ မရဘူးလားလို႔ ေမးလိုုက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကလည္း ခ်က္ခ်င္းဘဲ သူ႕အရာရွိဆီကို ထသြားၿပီး တင္ျပပါတယ္။ ေနာက္ ျပန္လာၿပီး စာရြက္လြတ္ တစ္ရြက္ထိုး ေပးၿပီး ဘယ္လိုျပင္ခ်င္လည္း ေရးပါ လို႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္သာတဲ့အဆုံးမို႔ စာရြက္ေပၚမွာ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ကို ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္တာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းေရးကို ရႈပ္ေထြးေအာင္ ျဖစ္ေစတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေထာက္ခံပါဘူး လို႔ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ျပႆနာ ၿပီးသြားခဲ့ပါတယ္။
အခုေန ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့..... တကယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အခိုင္အမာ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနရမွာပါ။ အမွန္ကို ၀န္ခံရရင္ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးပါး မ၀ေသးပါဘူး။ ရပ္တည္ခ်က္ကလည္း မခိုင္မာေသးဘူးလို႔ဘဲ ၀န္ခံရေတာ့မွာပါ။ မိုးကလည္းခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။ သူတို႔ဖက္ကလည္း အေလွ်ာ့ေပးမယ့္ပုံလည္းမရွိပါ ဘူး၊ စိတ္ဓါတ္က်တယ္ဆိုတာထက္ အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ေနလွပါၿပီ။ ဗိုလ္မႉးရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံ ေျချပင္းျပင္းနင္းေနသံ ေတြကိုလည္း အေတာ္စိတ္ပ်က္ေနမိပါၿပီ။ ျမန္ျမန္ၿပီးဖို႔ဘဲ စိတ္ကူးရွိေနပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ "ဆိုခဲ့ရင္" ဆိုတဲ့ စကားလုံး အသုံးအႏႈံးေလးကို သုံးၿပီး ႏွစ္ဖက္အတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာလိုက္ရတာပါ။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။
အခု ၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြအရ သမၼတႀကီးကို ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆု အတြက္ လ်ာထား စာရင္းမွာ ပါတယ္ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တာေတြကို ျပန္သတိရမိၿပီး ေရးလုုိက္တာပါ။ တစ္ဆက္ထဲမွာဘဲ အကယ္၍သာ သမၼတႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုရခဲ့ရင္ ေျခသံျပင္းျပင္းနင္းေနတဲ့ ဗိုလ္မႉးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုေနမွာပါလိမ့္။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ေဒါသ ထြက္ေနအုန္းမလား။ ေထာက္ေခါက္သံေတြ ညံေနအုန္းမလား။ ႏွစ္ဖက္ ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္း "ဆိုခဲ့ရင္" ဆိုတဲ့ စကားလုံးေလးေတြမ်ား ထပ္ၿပီး ရွာရေလအုန္းမလား။ စိတ္ကူးၾကည့္မိပါတယ္။
ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကေကာ ဘယ္လို ေတြးမိၿပီး ဘယ္လိုထင္ပါသလဲ ?
အခုေတာ့လည္း ေတြးစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုကုိ ဥေရာပ သမဂၢ အဖဲြ႕ ကို ခ်ီးျမႇင့္လိုက္လို႔ပါ။ ဟုိးအရင္က လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ခ်ိဳ႕ ေတြးထင္ခဲ့သလို ျမန္မာ့ျပည္တြင္းေရးကို ရႈပ္ေထြးေအာင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တာ (ဆိုခဲ့ရင္) ဆိုတာေတြလည္း စဥ္းစားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ျမန္မာ့ဂုဏ္သိကၡာ ထပ္တက္ရမယ့္ အေျခအေနကေတာ့ လဲြသြားတာေပါ့ေလ။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။
ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေရး ခ်ီတက္မႈႀကီး အေႏွာက္အယွက္ ကင္းကင္းနဲ႔ ခ်ီတက္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
စိုင္းညြန္႔လြင္
၂၀၁၂ ေအာက္တိုဘာ (၁၈) ရက္။
၂၀၁၂ ေအာက္တိုဘာ (၁၈) ရက္။
No comments:
Post a Comment