အပိုင္း (၁)
သာမန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ကို ေရာက္လာစရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အလြန္ညစ္ပတ္တဲ့ စီးပါြးေရးလုပ္ငန္းမ်ိဳး တစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ ဖတ္မွတ္ထားဖူးတာမုိ႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္မ၀င္စားမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကတည္းကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ကိုေတာ့ စိတ္၀င္တစားဖတ္တဲ့ ၀ါသနာကေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မဆလ ပါတီဖဲြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုံးစံအတိုင္း ပါတီ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အရံပါတီ၀င္ ဘ၀နဲ႔ကို အေတာ္ ၾကာၾကာႀကီးေနခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းစဥ္လူငယ္မွာဘဲ လူငယ္ေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေနခဲ့တာပါ။ လမ္းစဥ္လူငယ္ဆိုတာ မဆလပါတီရဲ႕ အရံအင္အားပါ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မဆလပါတီရဲ႕ အမာခံ ေလ့က်င့္ထားၿပီးသား ေကဒါေတြျဖစ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ ေပးရာေနရာပါ။ လမ္းညႊန္သေဘာတရားေတြကိုေတာ့ ဖတ္ရတာေပါ့။ အစိုးရကဖဲြ႕တဲ့ လူငယ္အဖဲြ႕မို႔ မ်က္ႏွာသာေပးခံရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိမထားမိဘူး။ ဘာျဖစ္ရမယ္ ညာျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးလည္း အမွန္တကယ္ မရွိခဲ့တာမို႔ ဘာမွသတိမထားခဲ့မိဘူး။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာလာေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္လမ္းစဥ္လူငယ္ထဲကို ေခၚသြင္းေပးခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက တင္းျပည့္ပါတီ၀င္ေတြျဖစ္ေနတာ သတိျပဳမိတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြက မဲေပးခြင့္ေတြရေနၿပီး ကိုယ္က ဘာမွအရာမေရာက္သူ ျဖစ္မွန္း အေတာ္ကိုၾကာမွ သတိျပဳမိတယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း တင္းျပည့္ပါတီ၀င္ မျဖစ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျပစ္တင္ၾကတာေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ စိတ္ထဲမွာ ေဒါကန္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မတိုင္ပင္ေတာ့ပါဘူး။ စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး ပါတီယူနစ္ဥကၠဌ ဆီကို တင္လိုက္တယ္။ မိတၱဴကိုလည္း ေဒသပါတီကိုပို႔လိုက္တယ္။ စာရဲ႕သေဘာကေတာ့ အရံပါတီ၀င္သက္တမ္းဘယ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ အခု တိုင္တင္းျပည့္မက်ေသးပါ။ မက်ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက တင္းျပည့္ပါတီ၀င္တစ္ေယာက္မွာ ရွိအပ္တဲ့ အရည္အေသြး မရွိေသးလို႔ ထင္ျမင္ပါေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အရည္အေသြးျပည့္မီေသာ လူငယ္တစ္ ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ မိမိကိုယ္မိမိ အားထုတ္ႀကိဳးစားႏိုင္ခြင့္ရေအာင္ အရံပါတီ၀င္အျဖစ္က ေခတၱ ႏုတ္ထြက္ခြင့္ျပဳပါမည့္အေၾကာင္း ဆိုၿပီးတင္လိုက္တယ္။ ဘယ္ပါတီ၀င္ကမွ မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္မ်ိဳးမို႔ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသပါတီေကာ္မတီ တစ္ခုလုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတြ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ပါတီစိတ္ေတြေရာ၊ ပါတီယူနစ္ကေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းလိုက္ရွာၾကေတာ့တာေပါ့။ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ေရွာင္ေနေပမဲ့ ဘယ္မွာလြတ္မလဲ။
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္းျပည့္ပါတီ၀င္ ျဖစ္ေအာင္ သူတို႔အျမန္ႀကိဳးစားၾကပါေလေရာ။ သာမန္ အားျဖင့္ တင္းျပည့္ပါတီ၀င္အျဖစ္ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္ၿပီဆိုရင္ သုံးႀကိမ္သုံးခါေမ့ထားၿပီးမွ တင္းျပည့္ ပါတီ၀င္ျဖစ္တယ္လို႔ အေငါ့ထူးၾကပါတယ္။ တစ္ခါေမ့သြားလိုက္ ေနာက္ျပန္သတိရလိုုက္ ေနာက္ တစ္ခါေမ့သြားလိုက္ ျပန္သတိရလိုက္ အဲသလို သုံးခါေမ့ၿပီးမွ တင္းျပည့္က်သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပဲြၾကမ္းလိုက္တဲ့သေဘာရွိတာမို႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္မွာ တင္းျပည့္ပါတီ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တင္း ျပည့္လည္း ျဖစ္ေရာ။ ဘာမွ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးေပၚေပါက္လာေတာ့ မဆလ ပါတီ၀င္အျဖစ္က အလုိအေလွ်ာက္ ႏႈတ္ထြက္လိုက္သလုို ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
မဆလပါတီကို တစညပါတီအျဖစ္ေျပာင္းလဲဖဲြ႕စည္းလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို လာၿပီး ေခၚၾကပါေသးတယ္။ ပါတီရဲ႕ အမွားေတြကို ျပန္လည္သုံးသပ္ထားတာေတြ မေတြ႕ရဘူး။ ဘာေတြကို ျပင္ဆင္မလဲဆိုတာလည္း မျပႏိုင္ဘူး။ အရင္အတိုင္း အမွားအတိုင္း ဆက္သြားမယ့္သေဘာမ်ိဳးေတြ႔ေန ရလုိ႔ တစညပါတီကို မသြားေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ လမ္းညႊန္ သေဘာတရားကို ေရးခဲ့တဲ့ ဆရာဦးခ်စ္လႈိင္ (ကိုကိုေမာင္ႀကီး) ရဲ႕ သုံးသပ္ခ်က္ကို လွ်ပ္တစ္ပ်က္ဂ်ာ နယ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ သုံးသပ္ခ်က္က ဘယ္လိုမွကို လက္ခံႏိုင္စရာမရွိတဲ့ သုံးသပ္ခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ေန တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတာပါ။
ႏိုင္ငံေရးမွာ အေရးအႀကီးဆုံးက သုံးသပ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ သုံးသပ္ခ်က္မွားေနရင္ လမ္းမွန္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ သုံးသပ္ခ်က္ ဆန္းစစ္ခ်က္မွန္ဖို႔ အထူးလိုပါတယ္။ သုံးသပ္ခ်က္ျဖစ္ျဖစ္ ဆန္းစစ္ခ်က္ျဖစ္ျဖစ္ မွားသြားရင္ ႏိုင္ငံအ တြက္ သိပ္ကို နစ္နာမႈေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီး ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေန ရွမ္းအမ်ိဳးသားေတြစုၿပီး ရွမ္းအမ်ိဳးသားသမဂၢ ကိုဖဲြ႕ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဦးစိုင္းသက္၀င္းရဲ႕အိမ္မွာပါ။ ဦးစိုင္းသက္၀င္းဆိုတာ က မာမီရယ္ရွာေပးကြယ္ ဆိုၿပီး ရွမ္းလြယ္အိတ္ေတြကို ေၾကာ္ျငာၿပီး ေရာင္းခဲ့တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးပါ။ အဲဒီ သမဂၢဖဲြ႕တဲ့ေန႔မွာဘဲ ဦးခြန္ထြန္းဦးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စၿပီး သိကၽြမ္းၾကတာပါ။ သမဂၢဖဲြ႕ၿပီးလို႕ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အတြက္ အစည္းအေ၀းေခၚမယ့္ရက္သတ္မွတ္ၿပီး ပထမဆုံးအစည္းအေ၀းကို သိမ္း လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြက ၿမိဳ႕ထဲကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး ကုန္သြယ္ေရးရုံးမွာ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တဲ့ က်ည္ဆံရာေတြ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ လူေတြလည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႕ေပါ့။ အိမ္ အျပန္ ရွစ္မိုင္လမ္းဆုံမွာ ဦး၀င္းေမာင္ ဆိုတဲ့နာမည္ႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္ထိုင္ ေသာက္ေနတုန္းမွာဘဲ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီ ဆိုၿပီး ေရဒီယိုကေၾကညာ တယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ မနက္ပိုင္းကတင္ ဖဲြ႕ခဲ့တဲ့ သမဂၢ အဖဲြ႕လည္း ဘာမွဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ခန္းရပ္ သြားပါေတာ့တယ္။
အပိုင္း (၂)
ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေနေတာ့မယ္လို႔စိတ္ကူးေပမဲ့ အဲဒီစိတ္ကူးက ျဖစ္မလာပါဘူး။
ရန္ကုန္သားကၽြန္ေတာ္ဟာ ရွမ္းျပည္မွာ မိတ္ေဆြေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့ပါတယ္။ နယ္စုံက လူေတြပါ။ သူတို႔တေတြ မၾကာမၾကာ အကူအညီေတာင္းတတ္တာရွိပါတယ္။ ဘဲြ႕ရ ၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံကိုရွာ၊ မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး သူတို႔ဆီကို ပို႔ခိုင္းတာပါ။ ဘယ္သူ႔ပုံျဖစ္ျဖစ္ ဘဲြ႕ရဓါတ္ပုံျဖစ္ရင္ ရပါၿပီ။ ပထမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါဘူး။ ဘာအတြက္လဲ ဆိုတာမေမးမိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ ၾကာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သိရတယ္။ သူတို႔ရြာမွာ အဲဒီဘဲြ႕ရဓါတ္ပုံကို အိမ္မွာခ်ိတ္ထားရင္ ေတာ္ရုံဘယ္ သူမွ ဒုကၡလာမေပးဘူးဆိုဘဲ။ အဲဒီအိမ္မွာ ဘဲြ႕ရတဲ့သူ ရွိတယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ ရုံးျပင္ကႏၷားကိစၥ သိ ကၽြမ္းတဲ့သူရွိတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒုကၡေပးခံရျခင္းမွ သက္သာသတဲ့။ အဲဒီရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ဘ၀ကို စဥ္း စားသာၾကည့္ၾကေပေတာ့။ အဲသလို ဓါတ္ပုံေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ပို႔ေပးခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းက အစြန္အဖ်ားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားဖူးတယ္။ လမ္းမွာ ကားပ်က္ေနလို႔ ၿမိဳ႕အ၀င္မွာ မိုးခ်ဳပ္သြားတယ္။ ၿမိဳ႕က ျခံစည္းရုိးပတ္လည္ႏွစ္ထပ္ကာထားတယ္။ အ၀င္ဂိတ္ တံခါးပိတ္ထားတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မရွိေတာ့ ေမွာင္မည္းေနတာေပါ့။ ကားေရာက္ သြားေတာ့ ကင္းေမွ်ာ္စင္ေပၚက ေသနတ္ေမာင္းတင္သံနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္သံၾကားရတယ္။ လက္ႏွိပ္ ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္တယ္။ ကားသမားက ၿမိဳ႕ခံမို႔ အထာကၽြမ္းပါတယ္။ ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္ေျပာတတ္လို႕ လူေတြကို ၀င္ခြင့္ေပးတယ္။ ကားကိုေတာ့ အျပင္မွာ ဒီအတိုင္းရပ္ထားခဲ့ရတယ္။ ပစၥည္းေတြလည္း ကားေပၚမွာ ထားခဲ့ရတယ္။ လူခ်ည္းသက္သက္ ၀င္ခြင့္ရတာေတာင္ အေတာ္ ကံေကာင္းေနပါၿပီတဲ့။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကားဆရာက သူ႕ဆီအပ္ထားတဲ့ေငြနဲ႔ အထုပ္အပိုးေတြ လာေပးတယ္။ ၿမိဳ႕ခံလူႀကီးတစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၿမိဳ႕ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕က ျခံစည္းရိုးကို ႏွစ္ထပ္ကာထားတယ္။ အတြင္းနဲ႔အျပင္ စည္းရိုးၾကားမွာ လွည္းတစ္စီးေမာင္းစာ ျခားထားတယ္။ ျခံစည္းရုိးဆယ္ေပးေလာက္ အခန္းတိုင္းမွာ နာမည္ထိုး ေနရပ္လိပ္စာေရးၿပီး ကပ္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတြ႕ေနၾက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္း၊ ဘုရား၀င္းေတြမွာလို အလႉရွင္နာမည္ေတြ ေရးထားတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ၿမိဳ႕ကလူေတြ တစ္အိမ္ေထာင္ကို တစ္ခန္းလႉၾကတာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကို သူပုန္ေတြ၀င္ရင္ ဘယ္အေပါက္က ေဖါက္၀င္သလဲ။ အဲဒီအေပါက္ကို ကာထားတဲ့အိမ္ကို ဒဏ္တပ္ဖို႔ျဖစ္ပါသတဲ့။ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါအုံး။ အဲဒီၿမိဳ႕ကလူေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လုံလုံျခံဳျခံဳ စိတ္ေအးလက္ေအး အိပ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာ။ ညတိုင္းညတိုင္း ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိပ္ၾကရမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အေတာ့္ကို မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႔တေတြက ထပ္ၿပီးေျပာျပၾကတယ္။ ေျပာျပတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကေတာ့ ရယ္စရာေမာ စရာအျဖစ္မ်ိဳးေျပာၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ၿမိဳ႕တစ္၀ိုုက္က ရြာေတြမွာ သူႀကီးစနစ္ကို ရွမ္းလို ကန္႔ပန္(ဂ၊င့္ပခေ္) ျမန္မာလိုဘာသာျပန္ရရင္ အလွည့္က်သူႀကီး စနစ္လို႔ ဘာသာျပန္ ရမွာပါ။ အဲဒီစနစ္အရဆိုရင္ တစ္ေန႔အတြက္ အိမ္တစ္အိမ္က အလွည့္က်သူႀကီးလုပ္ရပါ သတဲ့။ ဒီေန႔ မနက္ ၆ နာရီကေန ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ၆ နာရီအထိ အလွည့္က်သူႀကီး လုပ္ရတယ္။ အလွည့္က် သူႀကီးအိမ္ျဖစ္မွန္း သိသာေအာင္လည္း ၀ါးတိုင္တစ္တိုင္ထိပ္မွာ ႏွီးေခ်ာနဲ႔ ငွက္ရုပ္တစ္ရုပ္ လုပ္ၿပီး ခ်ိတ္ထားပါသတဲ့။ အဲဒီတိုင္ကို အလွည့္က်သူရဲ႕ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ စိုက္ထူထားပါရပါ သတဲ့။ အဲဒီေန႔ အလွည့္က် သူႀကီးျဖစ္တဲ့အိမ္ဟာ အဲဒီေန႔ ရြာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္သေရြ႕ အေကာင္းအဆိုးအကုန္လုံးကို တာ၀န္ယူေျဖရွင္းေပးရပါသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကေတာ့ ဧည့္ စာရင္းေတြ ဘာေတြလည္း လက္ခံရမယ္ထင္ပါတယ္။ အထင္ေျပာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရြာလုံးလူကုန္ ဘယ္သူမွမက်န္ ဘယ္သူ႕ေမးေမး ဘယ္သူမွ သူႀကီးမလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ျပည္မမွာလို စားလို႔၀ါးလို႔ ရတဲ့အတြက္ လုပ္ခ်င္သူေတြမ်ားလြန္းလို႔ အလွည့္က်လုပ္ၾကရတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ လုပ္ခ်င္သူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွကို မရွိလို႔ မျဖစ္မေန အလွည့္က်လုပ္ၾကရတာ။ ျပည္မနဲ႔ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ေပါ့။
ဘယ္သူက လုပ္ခ်င္မလဲေလ။ ဆိုင္ရာေတြကေန ရြာထဲ၀င္လာရင္ သူတို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ရြာကို ကိုယ္စားျပဳသူ သူႀကီးတစ္ဦးေတာ့လိုေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ေပမဲ့ တစ္ဦးဦးကေတာ့ ရွိေနရမွာမို႔ အလွည့္က်လုပ္ၾကရတာပါ။ အဲဒီ အလွည့္က်သူကေတာ့ အဲဒီေန႔ ဘယ္ အဖဲြ႕အစည္းလာလာ ဧည့္ခံရပါၿပီ။ ၾကက္လိုခ်င္ရင္ ၾကက္ရွာေပးရပါၿပီ။ ဆန္လိုခ်င္ရင္ ဆန္၊ ထင္းလိုခ်င္ရင္ထင္း၊ ေရလိုခ်င္ရင္ ေရ၊ လိုသမွ် တာ၀န္ယူရပါသတဲ့။ ေမးတာျမန္းတာေတြကုိလည္း ေျဖၾကားရပါသတဲ့။ အဆင္မသင့္ခဲ့ရင္ ေမးတဲ့လူက ဗမာလိုဘဲတတ္လို႔ ဗမာလိုမ်ားေမးခဲ့ရင္ အဲဒီအလွည့္က်သူႀကီးကလည္း ဗမာလိုမတတ္ခဲ့ရင္ အဲဒီေန႔ဟာ အလွည့္က်သူႀကီးအဖို႔ ကံဆိုးမိုး ေမွာင္က်တဲ့ေန႔ ျဖစ္ပါသတဲ့ဗ်ာ။ တစ္နယ္တစ္ေက်းက လာတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းမ်ိဳးဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္မွ ကံ ဆိုးတတ္ပါသတဲ့။ အနီးပတ္၀န္းက်င္က အဖဲြ႕ေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာသိေတြမို႔ သက္သာပါသတဲ့။ သူတို႔ တစ္ေတြဟာ လာသမွ်လူအားလုံးကို ေၾကာက္ၾကရပါသတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္သူကမွ သူႀကီးမလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ျပည္မနဲ႔မ်ား ကြာပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ခမ်ာ အလွည့္က်တဲ့ေန႔ဆို လယ္ထဲယာထဲ မသြားရေတာ့ဘူး။ ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဘုရားစင္ေရွ႕ ဘုရားရွိခိုးရင္း ဆုေတြတစ္သီႀကီး ေတာင္းေန ရ ပါသတဲ့။ ညဥ့္နက္ေလ ပိုဆိုးေလဆိုဘဲ။ အဲ မနက္အာရုံတက္လို႔ မိုးလင္းၿပီ ၆ နာရီထုိးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ စကၠန္႔မီနစ္မျခား ခ်က္္ခ်င္းေျပး ၀ါးတိုင္ကုိႏုတ္ အျမန္ေျပး ေနာက္အလွည့္က်သူႀကီးရဲ႕အိမ္ဆီကို ေရာက္တာနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ ၀ါးတိုင္ကိုစိုက္ေပး။ ေနာက္သူႀကီးတစ္ေယာက္ကို တာ၀န္လဲြေပး လိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့သေဘာ။ အေမာတေကာၾကားထဲက အျပံဳးပန္းတေ၀ေ၀နဲ႔ ေလထဲကို ပ်ံတက္သြားတဲ့ ငွက္ကေလးလို အိမ္ျပန္သြားတဲ့ ပုံကေလးကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ေစ့ထဲျမင္ေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ (သူႀကီးမ)ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒါ အလွည့္က် သူႀကီးအိမ္မွာ ေယာက်ၤားသားမရွိတဲ့အခါ အလွည့္က် သူႀကီးလုပ္ရတဲ့ မိန္းမကို သူႀကီးမ လို႔ေခၚၾကတာဗ်။ မိန္းမသူ ႀကီးေပါ့။ နယ္ေတြမွာ အဲဒီအသုံးအႏႈံးေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။
ကဲပါေလ။ ၾကားရ နား၀ မခ်မ္းသာ ဆိုသလိုပါဘဲ။ နမူနာေလာက္ဘဲ ေျပာလိုက္တာပါ။ ကဲ စဥ္း စားခန္း၀င္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ အဲဒီအေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကုန္ဆုံးပေပ်ာက္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဘယ္သူေတြက လုပ္ေပးႏိုင္မလဲ။ ဘာေတြလုိအပ္ပါသလဲ။ စဥ္းစားၾကတဲ့အခါ တစ္ခ်ိဳ႕က ေဒါသနဲ႔ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ေတာ့ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ေတာ့ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ေျဖရွင္းသြားၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းဆယ္ခ်ီၾကာလာခဲ့ပါၿပီ။ အင္မတန္ေအးေအးခ်မ္း ခ်မ္း ေနတတ္တဲ့ ျပည္သူလူထု ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ဒုကၡ ၾကာရွည္ၾကာေညာင္း ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနၾက ေတာ့မွာလား။ ေခၽြးထြက္သာမ်ားၿပီး ေသြးထြက္နည္းတဲ့ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းနဲ႔ အေျဖရွာ ညွိႏိႈင္းၾကဖို႔ပါဘဲ။ အဲဒီနည္းလမ္းကို အသုံးျပဳႏိုင္ဖို႔ကလည္း ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္ထဲကို ၀င္ၾကဖို႔ဘဲ ရွိပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ ႏိုင္ငံေရး အကဲျဖတ္ခ်က္က မွန္လိမ့္မယ္လို႔ ဒီေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ့္ယုံၾကည္ေနတုန္းပါဘဲ။
အပိုင္း (၃)
ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ဖဲြ႕စည္းခြင့္ တရား၀င္ေပးလိုက္ၿပီလို႔ အစိုးရက ေၾကညာပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဖဲြ႔ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ရွမ္းအမ်ိဳးသား သမဂၢ အဖဲြ႕၀င္ေတြ ျပန္ေတြ႔ဖို႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ သံလြင္လမ္းထဲက ဦးစိုင္းခမ္းမိုင္းရဲ႕အိမ္မွာ ဆုံၾကဖို႔ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ အိမ္ရွင္ ဦးစိုင္းခမ္းမိုင္း၊ ဆားလုပ္ငန္းရွင္ ဦးစိုင္းအိုက္ေပါင္း၊ ဦးစိုင္းသက္၀င္း တို႔ေရာက္ေနၾကတယ္။ ပါတီဖဲြ႕သင့္ မဖဲြ႕သင့္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ဦးစိုင္းသက္၀င္းက မႏၱေလးက အဖဲြ႕ေတြက ပါတီဖဲြ႕ဖို႔ တိုက္တြန္းေနေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ လူလည္း စုေနၾကၿပီလို႔ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ ေတာင္ႀကီးဖက္ဆီမွာလည္း သမၻာရင့္၀ါရင့္ ရွမ္းႏိုင္ငံေရး သမားႀကီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးထြန္းျမင့္ေလးတို႔ ဦးခြန္ထီးတို႔ ဦးေရႊအုံးတို႔လည္း ပါတီဖဲြ႕ေနၿပီ ဆိုတဲ့သတင္းၾကားရေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ရန္ကုန္္မွာ ဖဲြ႕သင့္ မဖဲြ႕သင့္ စဥ္းစားၾကတဲ့အခါမွာ ဦးစိုင္း အိုက္ေပါင္းက ဖဲြ႕သင့္ေၾကာင္း၊ ဒါမွ လူထုကို တရား၀င္ကာကြယ္ႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဦးစိုင္းခမ္းမိုင္းက ေက်ာင္းဆရာ၀န္ထမ္းလည္း ျဖစ္ေနတာမို႔ မဖဲြ႕သင့္ေၾကာင္း မပတ္သက္တာေကာင္း ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဦးသက္၀င္းကလည္း မဖြဲ႕သင့္ေၾကာင္း၊ ဖဲြ႕လို႔လူစာရင္းေတြ ေပးလုိက္ရရင္ အဲဒီလူစာရင္းနဲ႔ လိုုက္ဖမ္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေထာင္ေခ်ာက္ သာျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အခါတုန္းက ဦးစိုင္းသက္၀င္း စဥ္းစားေဆြးေႏြးတာဟာ အေတာ္ကို သင့္ျမတ္တဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ အေတြ႕အႀကံဳေတြအရ မွတ္သားစရာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ယေန႔ထိ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ကေတာ့ အပိုင္း-၂ တုန္းက ေျပာျပခဲ့သလို အေတြ႕အႀကံဳေတြအရ အေတြးအေခၚ ေတြအရ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ဖဲြ႕သင့္တယ္လို႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဖဲြ႕သင့္တဲ့သူက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေန ၿပီး မဖဲြ႕သင့္တဲ့လူက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မဲအသာ မရဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ မတင္မက် ျဖစ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ဦးခြန္ထြန္းဦး ကားတစ္စီးနဲ႔ ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ေတြ႕ရတာပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စဥ္းစားတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ဖဲြ႕ကိုဖဲြ႕သင့္တယ္။ ဖဲြ႕ဖို႕လိုတယ္ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဖဲြ႕ဖို႕က သုံးေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး မဖဲြ႕ဖို႕က ႏွစ္ေယာက္ထဲမို႕ ပါတီဖဲြ႔ဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုုက္ၾကတာပါ။ ရွမ္းတုိင္းရင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ကို တရား၀င္ဖဲြ႕ လိုက္ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းဖဲြ႕လိုက္ၾကေတာ ့ ပါတီမဖဲြ႕ဖို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ဦးစိုင္းသက္၀င္း လည္း ပါတီစ တင္ဖဲြ႔စည္းထူေထာင္သူထဲမွာ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကို မေမ့ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တာမို႔ အခုျပန္ေျပာျပႏိုင္တာပါ။
မႏၱေလး၊ ေတာင္ႀကီးက လူပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ညွိႏိႈင္းၿပီး ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ပါတီ တစ္ခုပါ။ အဲဒီတုန္းက ဦးစိုင္းအုိက္ေပါင္း၊ ဦးစိုင္းသက္၀င္း နဲ႔ ဦးခြန္ထြန္းဦး တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆိုးတူေကာင္းဖက္ ဇဲြစိတ္သန္သန္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳး အၾကပ္အတည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မျဖစ္ခဲ့ေသးပါဘူး။ ဆိုခဲ့သလို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္အတြင္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ျဖစ္မလာေသးပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ ႏိုင္ငံေရးအကဲျဖတ္ခ်က္မ်ား မွားသလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲျပန္ေမးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္အထိ မွားတယ္လို႔ကို တစ္ခါမွ မထင္မိပါဘူး။ မွန္ေနတယ္လို႔ဘဲ ခုထိ ယုံၾကည္ေနဆဲပါ။ ေခါင္းမာတယ္ တစ္လမ္းသြားသြားတယ္လို႔ ေ၀ဖန္တာရွိေပမဲ့ ခုထိေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးနည္းကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္ဆက္လက္ ကိုင္စဲြထားေနဆဲပါခင္ဗ်ာ။
