ယခုက်င္းပလ်က္ရွိတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ျခင္း ေဆြးေႏြးပဲြသို႔ တက္ေရာက္ လာၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ အပစ္ရပ္စဲထားၾကေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖဲြ႕အစည္းမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ား၊ ေဆြးေႏြးပဲြသို႔ တက္ေရာက္ေလ့လာၾကေသာ လူႀကီးမင္းမ်ား အားလုံးကို ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး လိုရာဆႏၵျပည့္ဝပါေစေၾကာင္း ေရွးဦးစြာ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
အဖဲြ႔အစည္းအသီးသီး အေနနဲ႔ အခုေဆြးေႏြးပဲြမွာ လာေရာက္ေတြ႕ဆုံ
ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကၿပီး တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တစ္ဖဲြ႕နဲ႔ တစ္ဖဲြ႕ အေတြ႕အၾကံဳျခင္း၊
သေဘာထားအျမင္ျခင္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ခြင့္ရျခင္းဟာ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ အခြင့္အေရးႀကီး
တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း အားလုံးသိၿပီးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခြင့္အေရးႀကီးကို အသုံးခ်ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြရဲ႕ ရွမ္းျပည္နယ္/ကယားျပည္နယ္အတြက္ အက်ိဳးရွိရာ ရွိေၾကာင္း၊
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဓြန္႔ရွည္ရာ ရွည္ေၾကာင္း၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီးအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ရာ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို
အကိ်ဳးရွိရွိ ေဆြးေႏြးႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မ်ားစြာေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္
ဆိုတာကို ေျပာၾကားလိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္ေတြအတြက္ အေျခခံအက်ဆုံးနဲ႔
အလုိအပ္ဆုံးအရာကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဓြန္႔ရွည္ၾကာတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ အဲဒီ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ိဳးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္အတြင္းက
အဖဲြ႕အစည္း အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္ေထာင္စုတစ္ဝွမ္းလုံးက အျခားလူမ်ိဳး
၊ အျခားအဖဲြ႕အစည္းအတြင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နားလည္မႈရွိရွိ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး
သေဘာေပါက္ယုံတင္မကဘဲ ယုံၾကည္မႈ ရွိဖို႔ဆိုတာ အလြန္ကို အေရးႀကီးပါေၾကာင္း
တင္ျပလိုပါတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး မယုံမၾကည္ႏိုင္ သံသယေတြဝင္ေနမွေတာ့
ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး မိတ္ေဆြဖဲြ႕ ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
ယုံၾကည္မႈ မရွိရင္ ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မတည္ၿမဲရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုႀကီးလည္း
တိုးတက္ဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ ျပန္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ျပည္ေထာင္စုႀကီးကိုၾကည့္လိုက္ပါ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကတည္းက စလို႔ ဒီကေန႔အထိ
ရရွိခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေန ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီလဲဆိုတာက
သက္ေသျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
သာမန္အားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမလိုခ်င္ဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္ရင္
လူတိုင္းက လိုခ်င္တယ္လို႔ေျပာတတ္ၾက ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဘာေတြ လိုအပ္သလဲ ဆိုၿပီး ထပ္ေမးလိုက္ရင္ေတာ့ လူတိုင္းက
မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခု လက္ေတြ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ ဘာေတြကို
ဘယ္လို ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာကို ေလ့လာၾကည့္သင့္ပါတယ္။
အစိုးရဘက္က ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖၚေဆာင္ေရး
ဗဟိုေကာ္မတီနဲ႔ လုပ္ငန္းေကာ္မတီေတြ ဖြဲ႕စည္းၿပီး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြဝင္ေနၾကတဲ့
အဖဲြ႔အစည္းေတြနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ အခု ဆိုရင္ဘဲ
အားလုံးနီးပါးက အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေနၿပီလို႔ အစိုးဘက္က ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေဒသ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ထိေတြ႕မႈေတြက
ေျပာက္က်ားေျပာက္က်ား ျဖစ္္ေနတာလဲ ရွိေနပါေသးတယ္။
မၾကာမီ ရက္ပိုင္း အတြင္းကေတာ့ တရုတ္ျပည္ ေရႊလီၿမိဳ႕မွာ
ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြ စႏိုင္ဖို႔ စတင္ေဆြးေႏြးေနတာလည္း ေတြ႕ရမွာပါ။ ဘာဘဲေျပာေျပာ ဒီအေျခအေနကို ႀကိဳဆိုရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း တစ္ျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ အပစ္အခတ္ ရပ္ထားတဲ့ေဒသေတြထဲကို
အစိုးရတပ္ေတြက ေနရာယူ တိုးခ်ဲ႕လာေနတဲ့ သတင္းေတြကိုလည္း စိတ္ပူစရာ ၾကားသိေနရျပန္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အစိုးရအေနနဲ႔ ေရမႈတ္တစ္ဖက္၊ မီးစတစ္ဖက္ လုပ္ေနတယ္လို႔
စြပ္စဲြသံေတြလည္း ၾကားေနရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိခိုက္ေစတဲ့ ၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ ကို ပ်က္ျပားေစမဲ့
ကိစၥမွန္သမွ်ကို မျပဳေစခ်င္ပါဘူး။ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာ၊
ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ထားေတြကိုဘဲ ထားေစခ်င္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး မ်က္ႏွာစာကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ရင္လည္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္အေနနဲ႔
ၾကားျဖတ္ေရြး ေကာက္ပဲြဝင္ၿပီးကတည္းက ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလာပါတယ္။
ပါတီေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္ ဖမ္းဆီးမႈေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ
လႊတ္ေပးတာ၊ စာေပေရးသားမႈေတြ ေျဖေလွ်ာ့ေပးတာေတြဟာ ဒီမိုကေရစီေခတ္ကာလဆီကို
အသြင္ေျပာင္းေနတဲ့သေဘာလို႔ ေယဘူယ်အားျဖင့္လက္ခံႏို္င္ပါတယ္။ အစိုးရအဖဲြ႔အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊
လူမႈအေျချပဳ အဖဲြ႕အစည္းေတြနဲ႔
လက္ခံေတြ႕ဆုံလာတာေတြဟာ ေကာင္းေသာလကၡဏာေတြဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏို္င္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကလည္း
ပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ဖယ္ရွားေပးလာၾကၿပီး ေငြေၾကးေထာက္ပ့ံမႈေတြကိုေတာင္ ေပးလာၾကပါတယ္။
ဒီလိုေကာင္းေသာ လကၡဏာေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
တိုးတက္လာေစခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးရဲ႕ ဆႏၵျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးဆိုတဲ့ ကိစၥႀကီးဟာ
အမွန္တကယ္ ျဖစ္ေျမာက္ေနၿပီလား ဆိုၿပီး ေမးခဲ့ရင္ေတာ့ မွန္ပါတယ္လို႔ ေျဖဆိုဖို႔
ခက္ေနပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာမိသေလာက္ကို တင္ျပရမယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ
အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကိစၥဟာ စတင္ ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ မျငင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စခါစ
ကေလးဘဲလို႔ ေျပာရပါမယ္။ အခ်ိန္မေရြး ေနာက္ျပန္လွည့္သြားႏိုင္သလို
ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ အခ်ိန္မေရြးလည္း နစ္ျမႇဳပ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံးဟာ အင္မတန္ကို သတိႀကီးႀကီးထား ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ၾကဖို႔
အထူးလိုအပ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿမဲေျပာေနတဲ့ တန္းတူညီမွ်ေသာ ျပည္ေထင္စုႀကီး
ျဖစ္ဖို႔ ၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ရွိတဲ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ျဖစ္ဖို႔၊
ပင္လုံစာခ်ဳပ္ သေဘာတူညီခ်က္ေတြနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ျဖစ္ဖို႔
စတာေတြကိုေတာ့ အားလုံးသိၾကၿပီး ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီအခ်က္ေတြကို ေျပာေနဆိုေန
ေဆြးေႏြးေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဖဲြ႕ထဲ တစ္မ်ိဳးထဲ အတြက္ေျပာေနတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ အခု
က်င္းပေနတဲ့ေဆြးေႏြးပဲြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဖဲြ႕တစ္စု တစ္ျပည္နယ္ထဲအတြက္
ေဆြးေႏြးေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံးရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုႀကီးအတြက္
လုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မိမိတစ္ဦးတည္းအတြက္ ေတာင္းဆို
လုပ္ကုိင္ေနရမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုလည္း မလုပ္ေဆာင္သင့္ပါဘူး။
လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရင္လည္း ေအာင္ျမင္မႈ လုံးဝ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ဟာ အားလုံးအတြက္
တစ္ျပည္လုံးအတြက္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုလုံးအတြက္ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္
ေဆြးေႏြးၾကရမယ့္ အခ်ိန္အခါသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေဆြးေႏြးတင္ျပေနတာဟာ လူမ်ိဳးစဲြ၊ ပါတီစဲြနဲ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွမ္းျပည္သား
စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေျပာေနသလို တစ္ခ်ိန္ထဲမွာဘဲ
ျပည္ေထာင္စုသား စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တင္ျပခဲ့သလို အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ
အေျခအေနကို ေလ့လာၾကည့္ ၾကရေအာင္ပါ။ မၾကာခင္က သတင္းေတြမွာ ေျပာၾကတာက
ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္းေဒသႀကီးေတြကို လုပ္ပိုင္ခြင့္
ပိုေပးေတာ့မယ္။ ဒါဆိုခင္ဗ်ားတို႔ လုိခ်င္ေနတဲ့ တန္းတူေရးဆိုတာနဲ႔ နီးစပ္လာတာ
မဟုတ္ဘူးလား စသျဖင့္ေမးၾကပါတယ္။ ဆိုင္ရာ တိုင္းရင္းသား စာေပေတြကိုလည္း
သင္ၾကားခြင့္ေပးေတာ့မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ သမၼတႀကီးက
အေျခခံဥပေဒကို ေက်ာ္ၿပီး မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပိုေပးမယ္ဆိုတာ
အေျခခံဥပေဒက ခြင့္ျပဳသေလာက္ဘဲ ရမွာပါ။
ဒီ့ထက္ပိုခ်င္ရင္ေတာ့ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္မွ ရႏိုင္မွာပါ။ အခု အေျခခံဥပေဒမွာ
ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္းေဒသႀကီးေတြရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ထဲမွာ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရး
မပါပါဘူး။ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္းေဒသႀကီးေတြမွာ ဆရာတစ္ေယာက္ကို မခန္႔ႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကိုလည္း
မခန္႔ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ျပည္နယ္ ကိုယ့္တိုင္းေဒသႀကီးေတြရဲ႕
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ကိုယ္ကိုတိုင္ခန္႔အပ္ခြင့္ မရွိသလိုဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြက
အေျခခံဥပေဒနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးရမယ့္ အခ်က္ေတြထဲက ထင္းရွားတာေလးကို ေရြးၿပီး
ေျပာလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဖဲြ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ကိစၥကေတာ့ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာဘဲ ေၾကေၾကလည္လည္
ေဆြးေႏြးၾကရေတာ့မယ့္ ဘာသာရပ္တစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။ ဒီကိစၥဟာ ဘယ္လိုမွ
မေရွာင္လြဲႏို္င္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလးေလးနက္နက္
လက္ခံယုံၾကည္ထားပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုေပၚေပါက္လာဖို႔
ေဆာင္ရြက္ၾကရာမွာ ျပည္နယ္တစ္ျပည္နယ္ခ်င္းအလုိက္ေရာ
တိုင္းေဒသႀကီးတစ္ခုခ်င္းအလိုက္ေရာ အဲဒီမွာရွိေနၾကတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းေတြအားလုံး
ညႇိႏႈိင္းထားၾကၿပီး လက္ခ်င္းခိုင္ခုိင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
ဘာလို႔လည္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးၾကရမယ့္ ဘာသာရပ္ေတြက အေတာ္ကို
မ်ားေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
တရားဥပေဒအတုိင္း က်င့္သုံးဖို႔ တနည္းအားျဖင့္ တရားဥပေဒ
စိုးမိုးေရးရွိဖို႔ကိစၥ၊ ႏိုင္ငံေရးကိစၥ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥ၊ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာကြာဟ ေနမႈကိစၥ၊ ပညာေရးကိစၥ၊
က်န္းမာေရးကိစၥ၊ အခြန္အေကာက္ေတြကိစၥ၊ စ သျဖင့္ ဘာသာရပ္္ေပါင္းမ်ားစြာကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာၾကဆိုၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ကိုင္းကကၽြန္းကို
မွီခိုရသလုိ ကၽြန္းကလည္း ကိုင္းကိုျပန္ၿပီး မွီခိုရတဲ့သေဘာလိုမ်ိဳး ျပည္ေထာင္စုႀကီး သာယာဝေျပာမွ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္း သာယာဝေျပာမွာျဖစ္သလို
ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္း သာယာဝေျပာမွလည္း ျပည္ေထာင္စုႀကီးလည္း သာယာဝေျပာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေျခခံ အက်ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္္တို႔ ျပည္နယ္ေတြမွာ ညီညြတ္မႈရေအာင္၊
တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ယုံၾကည္ေအာင္၊ ေလးစားေအာင္၊ သေဘာေပါက္လာေအာင္၊
လက္တဲြေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ဖို႔ မသင့္ေပဘူးလားဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒါ မျဖစ္မေန ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ထားၾကရမယ့္ ကိစၥတစ္ခု
အျဖစ္သေဘာထားေၾကာင္း တင္ျပလုိပါတယ္။
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ ေဆြးေႏြးပဲြလိုမ်ိဳးကို
လုပ္ပုံလုပ္နည္း မတူၾကေပမဲ့ တစ္ျခား ျပည္နယ္ေတြမွာလည္း
အသီးသီးညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သိထားရပါတယ္။ ျပည္နယ္ေတြဖက္က ၿပီးသြားခဲ့ရင္
ျပည္နယ္ေပါင္းစုံေဆြးေႏြးပဲြမ်ိဳးကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ တိုင္းေဒသႀကီးေတြကလည္း
ပူးေပါင္း ပါဝင္ေကာင္း ပါဝင္လာပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္ကို
ေအးခ်မ္းေစခ်င္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ပါတယ္။ တျခားျပည္နယ္ေတြကိုလည္း အလားတူ
ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ပါတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးပဲြ လုပ္ေနတဲ့
အလုပ္ေတြဟာ ျပည္ေထာင္စုႀကီးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖၚေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြအတြက္
အေထာက္အကူျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးပါဝင္တဲ့ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ညီလာခံႀကီးတစ္ရပ္
ေပၚေပါက္လာဖို႔ ဆိုတာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဖိတ္ၾကားၿပီး က်င္းပလိုက္ရုံနဲ႔ လုံးဝမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေၾကေၾကလည္လည္ ညႇိညိႇႏႈိင္းႏႈိင္းနဲ႔
တစ္ဆင့္ခ်င္းသြားမွသာ ေျပလည္မႈ ေအာင္ျမင္မႈ ရႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြရဲ႕ ေဆြးေႏြးေနၾကျခင္းဟာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ အေထာက္အကူတစ္ခု ေလွခါးထစ္တစ္ခုလို႔ ဆိုရင္
မမွားႏိုင္ပါဘူး။
အစိုးရအေနနဲ႔
ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအရ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးဖို႔ အဆင့္ေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။
အခု အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖဲြ႕အစည္းေတြနဲ႔လည္း
ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြေတြ စတင္ က်င္းပသြားဖို႔ က်န္ေနပါေသးတယ္။ အပစ္ရပ္ အဖဲြ႕အစည္းေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ
ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြး ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးဖို႔ လုပ္ေဆာင္ ရပါလိမ့္မယ္။ အခု
အပစ္ရပ္အဖဲြ႕အစည္းေတြရဲ႕ အႏိၱမရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ႏိုင္ငံေရးဘဲ ျဖစ္တယ္လို႔
နားလည္ထားပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ
ေျပလည္မႈရဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေျပလည္မႈရမွသာ အမ်ိဳးသား
ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာ အဓိပၸါယ္ ရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ဆိုတာ ရွိမွလည္း
အစိုးရက ေျပာေျပာေနတဲ့ ေခတ္မီဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာကို
တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာပါ။ ဘယ္လို အေျခအေနမ်ိဳးမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျပည္ထဲေန တစ္ေရထဲေသာက္
အခ်င္းခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနၾကတာမို႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ -
ပထမဆုံးကေတာ့
ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ရွိၿပီး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈ ရွိဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယကေတာ့ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္း ထားရွိဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယကေတာ့ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္ဖို႔
ျဖစ္ပါတယ္။ စတုတၳကေတာ့ ကတိတဝတ္ တည္ဖို႔
ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ
မီးစတစ္ဖက္ ေရမႈတ္တစ္ဖက္ လုပ္ေနလို႔ မရပါဘူး။
ကိုယ္က တစ္မ်ိဳးေျပာၿပီး ကိုယ့္အဖဲြ႕ထဲကဘဲ ေနာက္တစ္ေယာက္က
ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေျပာသလို ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ေတြကလည္း
ေျပာတဲ့အတိုင္း လိုက္ျဖစ္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ယုံၾကည္မႈဆိုတာ အဲသလို ေဆာင္ရြက္မႈေတြအေပၚမွာ
မူတည္ေနပါတယ္။
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး
ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ နတ္ေရကန္ထဲ ခုန္ဆင္းလိုက္သလို
ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ပ်ိဳးေထာင္ရသလို
ေရေလာင္းေပါင္းသင္ တစ္ျဖည္းျဖည္း
ခ်င္းျပဳစု ယူမွ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီဥပမာလိုပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းျပည္နယ္/ကယားျပည္နယ္က အဖဲြ႕အစည္း
ေတြအေနနဲ႔လဲ ဒီတစ္ႀကိမ္ထဲ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးသြားရုံနဲ႔တင္ ၿပီးဆုံးသြားၿပီလို႔ ယူဆ
မထားေစခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ႀကိမ္ၿပီး တစ္ႀကိမ္
ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးေနၾကရအုံးမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံထားၾက ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔လို
ေတြ႕ဆုံမႈဟာ ကနဦးေတြ႕ဆုံၾကၿပီး ခင္မင္ရင္းႏီွးသြားၾကရုံတင္မကဘဲ ေနာင္ အခါေတြမွာ
တစ္ဖဲြ႕နဲ႔တစ္ဖဲြ႕ ဝင္ထြက္သြားလာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးသြားၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ျပည္နယ္ေတြရဲ႕ စည္းလုံးညီညြတ္မႈဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းပိုမုိခုိင္မာလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးလည္း ပိုမို ယုံၾကည္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုႀကီးရဲ႕ အက်ိဳးကိုလည္း က်ရာအခန္းက႑
ကေနၿပီး ပါဝင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ သြားႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားခင္ဗ်ား -
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္
အေနနဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္/ကယားျပည္နယ္ အတြင္း စည္းလုံးညီညြတ္မႈနဲ႔
ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ႏိုင္ဖုိ႔ရာ ယခုလို အတတ္ႏို္င္ဆုံး ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ သလိုပဲ
ေနာင္ကာလေတြမွာလည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္း ပါဝင္ေဆာင္ရြက္သြားမယ္
ဆိုတာေျပာၾကားရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၀
၊ ၂၁ ၊ ၂၂ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ၊ လားရိႈးၿမိဳ႕ ၊ လားရိႈးမိုတယ္တြင္
က်င္းပသည့္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္
ယုံၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ျခင္း (ရွမ္းျပည္နယ္/ ကယားျပည္နယ္)
ေဆြးေႏြးပဲြသို႔
တင္သြင္းေသာ SNLD ၏ ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်က္
