၁၉ ရက္ေန႔မွာ သတင္းစၾကားရတယ္။ RCSS ကို ရွမ္းျပည္နယ္ ေဒသဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပြဲကို တက္ေရာက္ဖို႔ ဖုန္းနဲ႔ ဖိတ္ၾကားတယ္။ ဖိတ္စာကေတာ့ ေနာက္မွ ပို႔မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေန႔လယ္ပိုင္းေလာက္ ၾကေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲက လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို အဲဒီေန႔ ညေနပိုင္းမွာ ေထြ/အုပ္႐ုံးကို အစည္းအေဝး ဖိတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ေဆြးေႏြးေပးဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ၂ဝ ရက္ေန႔မွာ ခရိုင္အဆင့္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္တယ္။ က်ိဳင္းတုံဘက္ကဆိုရင္ အလုပ္႐ုံေဆြးေႏြးပြဲလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ဖိတ္စာထြက္တယ္။
၂ဝ ရက္ေန႔ မနက္ပိုင္းအထိ အမ်ိဳးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ ႀကီးၾကပ္မွုေကာ္မတီဝင္တဦးကို ေမးေတာ့ သူ ဘာမွ မသိရေသးေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ေနာက္ထပ္ေမးေတာ့ မြန္းလြဲပိုင္းေက်ာ္ေတာ့မွ သူ႔ဆီကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္း ၾကားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ပါတီေတြကိုေတာ့ ၂ဝ ရက္ေန႔မြန္းလြဲမွာ ဖုန္းဆက္ဖိတ္ၾကားၿပီး ကိုယ္စားလွယ္သုံးဦးကို ၂၁ ရက္ေန႔ မနက္ ၉ နာရီ စာရင္းေပးရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ထည့္တြက္လိုက္ရင္ လူေရြးခ်ိန္က ၁၀ နာရီ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ၂၂ ရက္ေန႔ ညေနကို ေဆြးေႏြးမယ့္ စာတမ္း (ဆယ္မိနစ္စာ) ကို စိစစ္ဖို႔ ေပးပို႔ရမယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။
၂၁ ရက္ေန႔ ညေနမွာေတာ့ ပါတီကိုယ္စားလွယ္နာမည္ေတြနဲ႔ ဖိတ္စာထြက္လာတယ္။ ပါတီေတြကိုလည္း ဖိတ္စာ ပို႔ေပးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခ်ိန္တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၉ ရက္ေန႔က စတင္လုပ္လိုက္တာ ေဆြးေႏြးပြဲက်င္းပမယ့္ ၂၃ ရက္ေန႔အထိဆိုရင္ စုစုေပါင္း ၄ ရက္ပဲ အခ်ိန္ရလိုက္ပါတယ္။
ေဆြးေႏြးပြဲ ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ” ရွမ္းျပည္နယ္ ေဒသ အလိုက္ က်င္းပေသာ အမ်ိဳးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ ” ဆိုတဲ့ အလြန္ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ခရိုင္အလိုက္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ အပါအဝင္ ဆက္တိုက္လုပ္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္ႀကီးေလးတဲ့ တာဝန္ႀကီးတခုကို ၄ ရက္ထဲနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚလိုက္နိုင္တာကို ဂုဏ္ယူစရာလို႔ ျမင္ခဲ့ရင္ အမွားႀကီး မွားပါလိမ့္မယ္။ ျမန္ျခင္းေႏွးျခင္း ဆိုတာေတြထက္ ရလဒ္ ေကာင္းမေကာင္းက အမ်ားႀကီး ပို အေရးႀကီးတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ ရလဒ္ မေကာင္းရင္ အက်ိဳးမဲ့တာပါဘဲ။ အခုကိစၥက နိုင္ငံေရးကိစၥ ျဖစ္တာမို႔ အမွားအယြင္းကင္းေအာင္ ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ အေလာသုံးဆယ္ မလုပ္သင့္ပါဘူး။
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံကို လက္ရွိ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္းေဒသႀကီး ၁၄ ခု နဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားရာမွာ ရွမ္းျပည္နယ္ဟာ အႀကီးဆုံးျဖစ္သလို ျပႆနာေတြလည္း အမ်ားဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ NCA လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္း ေတြရွိသလို ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြလည္း ရွိေနၾကပါတယ္။ နိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ၂၄ ပါတီေလာက္ ရွိပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ ျပည္သူ႔စစ္ေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဘက္ကလည္း စစ္တိုင္းႀကီးေလးတိုင္းနဲ႔ အေျခခ်ထားတာမို႔ နည္းတဲ့အင္အားစု မဟုတ္ပါဘူး။
၁၉၆၂ တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း စစ္အာဏာသိမ္းေတာ့ ရွမ္းေတြက ဖက္ဒရယ္မူနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုႀကီးထဲက ခြဲထြက္မွာမို႔ အာဏာသိမ္းရတာပါ ဆိုတဲ့ေျပာဆိုခ်က္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဇြတ္မွိတ္ယုံၾကည္ခဲ့ၾကရတာလည္း ရွမ္းျပည္နယ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနတာလည္းပဲ ရွမ္းျပည္နယ္တခုတည္း က်န္ေနတယ္လို႔ ေျပာရင္လည္း မျငင္းသာပါဘူး။
ဒီေလာက္ ရွုပ္ေထြးေနတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ ေဒသမွာ အမ်ိဳးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲႀကီးကို ေလးရက္အတြင္း က်င္းပဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ မစဥ္းစားတတ္ေလာက္ေအာင္ အံ့အားသင့္စရာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကပဲ အကဲျဖတ္ခ်က္ညံ့ေနလားေတာ့ မသိပါ။ လက္ရွိျမန္မာ့နိုင္ငံေရးအေျခအေန အရပ္ရပ္အေနနဲ႔လည္း ရွမ္းျပည္မွာ အဲဒီေလာက္ အျမန္လိုေနတဲ့ အေျခအေနကိုလဲ မျမင္မိပါဘူး။ ျမန္မာစကားမွာ တက္သုတ္ရိုက္တယ္။ အပူတျပင္းလုပ္တယ္။ လက္ပူတိုက္တယ္။ ကမန္းကတန္းလုပ္တယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားဖူးေပမယ့္ အခုကိစၥမွာ တြဲသုံးၾကည့္ဖို႔ ဆိုတာ အေတာ့္ကို မဆီေလ်ာ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာေတြကမ်ား ေနာက္ကလိုက္ေနလို႔လဲ။ ၂၁ ပင္လုံ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ ဒုတိယအႀကိမ္ က်င္းပမယ့္ရက္ေတာင္ မသတ္မွတ္ရေသးပါဘူး။
အဖြဲ႕အစည္းေတြအတြက္ေတာ့ အေတာ္ကို အက်ပ္ရိုက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္၊ ခရိုင္အဆင့္ ေတြကို က်င္းပရာမွာ နာရီပိုင္းကေလးပဲ ႀကိဳတင္ဖိတ္ၾကား က်င္းပခဲ့ၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ တက္ေရာက္လာတဲ့ ပါတီေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ေျမယာကိစၥေတြကို ခ်က္ခ်င္းတင္ျပခိုင္းခဲ့တာမို႔ အဖြဲ႕အစည္းဝင္ေတြဟာ ဗဟိုက သေဘာထားကို မေမးနိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဗဟိုနဲ႔ေအာက္ေျခေတြ သေဘာထားမတူၾကတာေတြ ျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၾကတာေတာင္ အေတာ္လုပ္ယူရတဲ့ ကိစၥေတြပါ။ ဒါက ခေလးေတြ ကစားတဲ့ ကစားစရာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ နိုင္ငံေရးကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို အထူးအေလးထား ေဆာင္ရြက္ေနရတဲ့ကာလေတြမွာ ပိုလို႔ေတာင္ သတိထားရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ကြမ္းမစားရ အမိန႔္ထုတ္တာမ်ိဳးက ဘာမွျဖစ္မသြားေလာက္ေပမယ့္ အခုလို နိုင္ငံေရးကိစၥမ်ိဳးမွာေတာ့ သတိခ်ပ္ၿပီး လုပ္သင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းက ေအာက္ေျခေတြမွာ လုပ္သြားခဲ့တဲ့ လက္ပူတိုက္ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို တက္လိုက္ရတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကို ေမးစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ေက်နပ္အားရတယ္ ဆိုတာကို မေတြ႕ရပါဘူး။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ “အင္းေလ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုေထာက္ခံမွု မရခဲ့တာကို တုန႔္ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ မင္းတို႔ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ငါတို႔ ဒီလိုအုပ္ခ်ဳပ္ နိုင္တယ္။ ဒီလိုစီမံနိုင္တယ္ဆိုတာ သိေအာင္ျပလိုက္တာ ျဖစ္နိုင္တယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ျပစ္တင္ေဝဖန္တာေတြ ရွိလာတယ္။
တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ယုံၾကည္မွု ေပ်ာက္ဆုံးကုန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယုံၾကည္မွု ပ်က္ျပားတာဟာ အသံ မၾကားရပါဘူး။ က်ည္ဆံလို အေကာင္အထည္ မျမင္ရပါဘူး။ ထိခ်က္ အလြန္ျပင္းထန္ၿပီး ကုသရ အလြန္ခက္တဲ့ ဘာမွန္း မသိတဲ့ ေရာဂါတခုလို ျဖစ္ပါတယ္။ နိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ နိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုမွ ျပႆနာ ပိုမ်ားလာေအာင္ လုပ္ရင္ေတာ့ လမ္းမွားေနၿပီလို႔ ေျပာနိုင္ပါတယ္။
ရွမ္းျပည္နယ္ ေဒသအလိုက္က်င္းပတဲ့ အမ်ိဳးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲကို က်င္းပမယ္ဆိုရင္ အမ်ိဳးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ က်င္းပနိုင္ဖို႔အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစနစ္ေတြ ရွိထားပါတယ္။ လုပ္ငန္းလမ္းညႊန္လို႔လဲ ေခၚပါတယ္။ အခုလို ေဒသအလိုက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမ်ိဳးအလိုက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းအရာ အလိုက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမ်ိဳးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ က်င္းပမယ္ဆိုရင္ သက္ဆိုင္ရာ က်င္းပခြင့္ရွိတဲ့ အစုအဖြဲ႕က အဆင္သင့္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလာတဲ့အေပၚ UPDJC အတြင္းေရးမွူးအဖြဲ႕က စိစစ္ၿပီး UPDJC ဒုတိယဥကၠဌ သုံးဦးပါဝင္တဲ့အဖြဲ႕ကို တင္ျပရပါမယ္။ အစုအဖြဲ႕တခုစီက ဒုတိယဥကၠဌ တဦးစီပါဝင္တဲ့ ဒုတိယဥကၠဌ သုံးဦးပါတဲ့အဖြဲ႕က ေဆြးေႏြးၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ အဲဒီအဆင့္က လူေတြေတာင္ ဘာမွ မသိလိုက္ရဘူး လို႔သိရပါတယ္။ အားလုံးသေဘာတူထားၾကတဲ့ လုပ္ငန္းလမ္းညႊန္ (ToR) ေတြကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံကို ဒီမိုေရစီနိုင္ငံအျဖစ္ ေပၚထြန္းလာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနတဲ့ကာလမွာဆို ပိုလို႔ေတာင္ ဂ႐ုစိုက္ လိုက္နာဖို႔ လိုပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ကာလတုန္းကလို လူတဦး တေယာက္ထဲရဲ့ ညြန္ၾကားခ်က္ကို စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းထက္ ပိုလိုက္နာရတာမ်ိဳးကို ဆက္မျဖစ္ေစသင့္ေတာ့ပါဘူး။
ေတာင္ႀကီးမွာ ေတြ႕ဆုံခဲ့ၾကတဲ့ အခုေဆြးေႏြးပြဲမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ နဲ႔ NRPC က ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႕ဆုံပြဲမွာ NCA လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္က လက္မွတ္မထိုးရေသးတဲ့ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြကိုလည္း ပထမညီလာခံမွာတုန္းကလို ဖိတ္ၾကားသင့္ေၾကာင္း တိုက္တြန္းတင္ျပခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ NCA ကို လက္မွတ္မထိုးရင္ေတာ့ တက္ခြင့္မေပးနိုင္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းတယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒီ အေျပာမ်ိဳးကို မၾကာခဏ ၾကားေန ရပါတယ္။ NCA သေဘာတူညီခ်က္ထဲမွာ ျပန္ဖတ္ေတာ့လည္း အဲလို ေရးထားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။
အခန္း(၁) အေျခခံမူ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က ပုဒ္မ(၁) ပုဒ္မခြဲ(ဆ)မွာ ” ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ျမဲသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိရန္ ရည္မွန္း၍ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ လိုလားခ်က္မ်ားႏွင့္ သေဘာထားဆႏၵမ်ားကို အေျခခံၿပီး ပါဝင္သင့္သူအားလုံး ပါဝင္သည့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို က်င္းပသြားရန္” ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ကိုပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ပုဒ္မ (၂၂) မွာလဲ အားလုံးပါဝင္ေရးမူကိုသာ အေျခခံၿပီး နိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို က်င္းပသြားမယ္ဆိုတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
NCA သေဘာတူညီခ်က္ေတြမွာ အခုလို ေဖၚျပေရးသားထားေပမယ့္ NCA သေဘာတူညီခ်က္ကို လက္မွတ္ ေရးထိုးမွ ၂၁ ရာစု ပင္လုံ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ တက္ေရာက္ဖို႔ ခြင့္ျပဳနိုင္မယ္ဆိုတဲ့ စကားက ဘယ္က ဘယ္လို ထြက္ေပၚလာမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြက နိုင္ငံေရး အေျမာ္အျမင္နဲ႔ အေတာ္ကို သက္ဆိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တခုက ရွမ္းျပည္နယ္ ေဒသအလိုက္ က်င္းပေသာ အမ်ိဳးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမွာ တင္ၿပ ေဆြးေႏြးမယ့္ (ဆယ္မိနစ္စာ) စာတမ္းကို ၂၂ ရက္ ေန႔ ေနာက္ဆုံးထား ေပးပို႔ရမယ္ဆိုတဲ့ကိစၥပါ။ ပါတီေတြကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုကို ထိခိုက္နစ္နာေစမယ့္ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို ေဆြးေႏြးၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စာတမ္းကို စိစစ္မယ္ဆိုရင္လည္း လက္ခံနိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုမူနဲ႔ စိစစ္မယ္ဆိုတာလဲ မသိရေတာ့ ပိုၿပီး လက္မခံနိုင္တာပါ။ လုပ္ငန္းလမ္းညႊန္ေတြထဲမွာလည္း အဲဒီလို စိစစ္ရမယ္ဆိုတာလဲ မပါပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ့အစိုးရအေနနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့လုပ္ရပ္မ်ိဳး ၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးကိုပဲ လုပ္ေစခ်င္ၾကသလို အဲဒီကိုယ့္နိုင္ငံရဲ့အစိုးရ ဒုကၡေရာက္တာမ်ိဳးကိုလည္း မျမင္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္အစိုးရ ဒုကၡေရာက္တာဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ဒုကၡေရာက္တာနဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ ကိုယ့္အစိုးရကို လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ဝန္းရံကူညီေနတာမ်ိဳးကိုပဲ ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ အစိုးရက သိပ္အတင္းအက်ပ္ ပုံစံမ်ိဳးလုပ္ရင္ လူေတာ္လူေကာင္းေတြဟာ အနားမကပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ဆုတ္ခြာသြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို လူမသိသူမသိ ခြဲထြက္သြားတာ တိုင္းျပည္အတြက္ အင္မတန္မွ ထိခိုက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ လူေတာ္လူေကာင္းေတြရဲ့ေနရာကို လူလည္လူနပ္ေတြက အစားထိုးဝင္ လာရင္ေတာ့ အစိုးရအဖို႔ က်ဆုံးခ်ိန္ နီးလာၿပီလို႔ ေျပာနိုင္ပါလိမ့္မယ္။ တနည္းအားျဖင့္ တိုင္းျပည္ဒုကၡေရာက္မယ့္ လကၡဏာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို မျဖစ္ေအာင္ အားလုံးက ဝိုင္းဝန္းကာကြယ္ခ်င္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါေတြကေတာ့ မလိုအပ္ဘဲ အလြန္ကို အေလာသုံးဆယ္ လုပ္လိုက္ရင္ ျဖစ္လာတတ္တဲ့ အက်ိဳး သက္ေရာက္မွုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ျမန္မာစာဆရာ ေျပာျပတဲ့ ”အေလာသုံးဆယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ရွင္းျပရရင္ လူေတြေသဆုံးခါနီးၾကရင္ “ေဇာခုနစ္ေဇာ” ျဖစ္ေပၚပါသတဲ့။ အဲဒီ ေဇာခုနစ္ေဇာထဲမွာ အလယ္က သုံးေဇာက အလြန္ဆိုးဝါးတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အေလာသုံးဆယ္ဆိုတာ အဲဒီ “အလယ္သုံးေဇာ ” ကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသတဲ့။ အဲဒီေဇာေတြ မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳဖို႔ လိုပါေၾကာင္း။
(စိုင္းညြန႔္လြင္သည္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွူး ျဖစ္သည္)
https://burma.irrawaddy.com/opinion/viewpoint/2017/04/22/133689.html
