ျမန္မာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အမွန္တကယ္ရရွိဖို႔ လုိအပ္တယ္လို႔ဆိုရင္ ဘယ္သူကမွ အျငင္းမပြါး ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လည္း အမွန္တကယ္ လိုလားေနၾကမယ္ ဆိုရင္လည္း ျငင္းမယ့္လူ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ လူတိုင္းက လိုလားေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႀကီးဟာ ဘာေၾကာင့္ အခုထိ မရေသးတာလဲဆိုတာ ျပန္လည္ၿပီး သုံးသပ္ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ 

ျပည္မမွာေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔  ေမးျမန္းေဆြးေႏြးၾကည့္ပါတယ္။ နားလည္သူ အေတာ္ရွား ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲက မိတ္ေဆြေတြေတာင္ မသိနားမလည္သူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။  ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလုံးတူညီၾကတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားၾကတာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အခုကာလမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကို အစိုးရက ဦးေဆာင္ၿပီးေဖာ္ေဆာင္ေနတာမို႔ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားစရာ အခ်ိန္ကာလလည္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္အထိ တိုက္ခိုက္လာခဲ့ၾကလို႔ အခုကာလမွာ ရပ္ဖို႔သင့္ၿပီဆိုတာ အားလုံးက လက္ခံထားတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္သြား ေအာင္၊ ၿပီးၿငိမ္းသြားေအာင္ လုပ္ေနတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း အေတာ္မ်ားခဲ့ပါၿပီ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေရရွည္တည္တ့ံတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေျခအေနမ်ိဳးကို ခုထိ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။

ၿပီးခဲ့တဲ့၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြကိုေတာ့ အျပစ္မတင္လိုပါဘူး။ သူတို႔ဆီက သခၤန္းစာ ကိုသာ ရယူရမွာပါ။ ဒါေတြကို လက္ရွိ အေျခအေန၊ အေနအထား၊ အယူအဆေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲြသုံးသပ္  စိစစ္ၿပီး သခၤန္းစာယူ ေဆာင္ရြက္ရမွာပါ။ လက္ရွိလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖၚေဆာင္မႈမွာ ျပန္ၿပီးအသုံးခ်ရမွာပါ။

ဒီေန႔ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဥပေဒျပဳအဖဲြ႕အစည္းေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဖဲြ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာခုံရုံး ဆိုတဲ့ မ႑ိဳင္သုံးရပ္ ျငင္းခုံေျပာဆိုေနၾကတာေတြ အားလုံးကို သတၱဳခ်ၾကည့္ လိုက္ရင္ ဖဲြ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒထဲက ေဖၚျပခ်က္ေတြဟာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္္ ဆိုတာ ေတြ႕ရမွာပါ။ ဥပေဒဆိုတာ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ကိုယ္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုေနလို႔ မရပါဘူး။ တိက်ေသခ်ာတဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ တစ္မ်ိဳးတည္း ရွိေနရ မွာပါ။ ဘယ္လို စြပ္စဲြျပစ္တင္မႈေတြ၊ စာခၽြန္ေတာ္ေတြ လုပ္ၾက ပါေစ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အားနည္းခ်က္ရွိေနတဲ့ အေျခခံဥပေဒကို ျဖည့္စြက္ ျပင္ဆင္ရမယ့္ အေျခအေနကေန မေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအေျခအေနမွာဘဲ အဆုံးသတ္ရမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး၊ တစ္ဖဲြ႕နဲ႔ တစ္ဖဲြ႕ ျပစ္တင္စကားေတြနဲ႔ ဘာေတြဘဲ လုပ္ေနလုပ္ေန ေျပာေနေျပာေန ေနာက္ဆုံး တစ္ေန႔ မွာေတာ့ ဘယ္သူမွ မေက်ာ္လႊားႏိုင္တဲ့ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ျခင္းကိုဘဲ သြားရမွာမို႔  အဲဒီကို တစ္ခါတည္းသြားလိုက္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလားလို႔ ေတြးမိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ့္တစ္ႏိုင္ငံတည္းသား အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ၾကတာမို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး၊ တစ္ဖဲြ႕နဲ႔တစ္ဖဲြ႕ ထြက္ ေပါက္မရွိေအာင္ ပိတ္ဆို႔တိုက္ခိုက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ မေကာင္းပါဘူး။ တစ္ဖက္ကိုလည္း ထြက္ေပါက္ ေပးလုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အျမင္က်ယ္ၿပီး ေရရွည္ကိုေတြးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ မဲဆႏၵရွင္ေတြက ယုံၾကည္လို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးႀကီးလွတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီးသုံးရပ္ဆီမွာ တာ၀န္ ေပးအပ္ခံခဲ့ရတာပါ။   ပိုၿပီး သတိထားေဆာင္ရြက္သင့္ ပါတယ္။

အခုျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကိစၥကို ပဋိပကၡ တစ္ခုလိုရႈျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ျခားအေရးႀကီး လုပ္စရာေတြ က်န္ေနခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းမဲ့ အခ်ိန္ကုန္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ ပါဘူး။ အကူးအေျပာင္းကာလ ျဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႕ အေနအထားဟာ တိမ္းေစာင္းမသြားဖို႔ကို အထူးဂရုျပဳရပါမယ္။ အားလုံးက ၀ိုင္း၀န္းေဖးကူၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ကိစၥတစ္ခုအေပၚ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတစ္ခုလို သေဘာထားသင့္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ပါ။

ဒီလို  အတိမ္းအေစာင္းမခံႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာ အလြန္ကို အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကေတာ့  ျပည္တြင္းတိုက္ပဲြေတြကေန စစ္ရပ္စဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိဖို႔ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပါဘဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြမွာလည္း ကို္ယ့္တစ္ႏိုင္ငံထဲသား အခ်င္းခ်င္းဘဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ လက္ခံထားရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေခ်ာင္ပိတ္ေစမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးကို ေရွာင္သင့္ပါတယ္။ အခုကိစၥမွာ ျပည္ပရန္ မပါပါဘူး။ ကိုယ့္ျပည္တြင္းေရး ျပႆနာသာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ျပည္ပရန္ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလရွည္ႀကီး တစ္ခုမွာ ကိုယ့္ျပည္တြင္းတိုက္ပဲြေတြနဲ႔ ၾကာရွည္ေနတာ တကယ့္ကို ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။

စစ္ပဲြေတြျဖစ္ၿပီး ဥပေဒကင္းလြတ္ေနတတ္တဲ့ ေဒသေတြမွာ ေနေနၾကတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ လက္နက္ကိုင္သူ ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ေၾကာက္ရတာ ဓမၼတာလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။  ျပည္တြင္းက ရန္ကို ၿငိမ္းသင့္ပါၿပီ။ ျပည္ပရန္ကိုသာ ကာကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္ပါၿပီ။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမွသာ ျပည္ပရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ႏိုင္မွာပါ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း တိုက္လို႔ခိုက္လို႔ ရတဲ့ သူရဲေကာင္းဆုတံဆိပ္ ေတြအတြက္ ဂုဏ္မယူသင့္ပါဘူး။

ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ဆိုရင္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ သေဘာထားဟာ အလြန္ကို အေရးႀကီးပါတယ္။

ဖဲြ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ အရဆိုရင္ သာမန္အားျဖင့္ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ မ႑ိဳင္ႀကီးသုံးရပ္ ရွိၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ကိုအတတ္ႏို္င္ဆုံး ပိုင္းျခားက်င့္သုံးၾကတယ္။ တၿပိဳင္နက္မွာဘဲ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အျပန္အလွန္ ထိန္းညွိၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။  တကယ့္လက္ေတြ႕ မွာေတာ့ တပ္မေတာ္ဆိုတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီးတစ္ခုဟာ စတုတၳေျမာက္ မ႑ိဳင္ႀကီးအျဖစ္ တည္ရွိေနတာပါ။ တပ္မေတာ္ဟာ အေျခခံဥပေဒအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးက႑ေတြမွာ ရာခိုင္ႏႈန္းအလိုက္ အခ်ိဳးက် အလိုအေလ်ာက္ ပါ၀င္ခြင့္ရထားတာပါ။ ဖဲြ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကို ဖတ္ထားသူေတြ သိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ဆိုရင္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ သေဘာထားဟာ အလြန္ကို အေရးႀကီး တယ္လို႔ဆိုခ်င္တာပါ။

(၂၀၀၈) ျပည္ေထာင္စု သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဖဲြ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ  အခန္း(၁) "ႏိုင္ငံေတာ္ အေျခခံမူမ်ား" ဆိုတဲ့အခန္း၊ ပုဒ္မ (၂၀) အပိုဒ္ (ခ) မွာ ဒီလိုေဖၚျပထားပါတယ္။

(ခ) တပ္မေတာ္သည္ တပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥအားလုံးကို လြတ္လပ္စြာ စီမံခန္႔ခြဲ စီရင္ေဆာင္ရြက္ ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။

အဲဒီလို လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးထားလို႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ကိစၥေတြမွာ တပ္မေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ေနမွ အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို  ေဆာင္ရြက္တာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။  ထာ၀ရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ဆိုႏိုင္ေလာက္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အဓြန္႔ရွည္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ဆိုရင္ အရင္ၿပီးခဲ့တဲ့ သခၤန္းစာေတြနဲ႔ ထည့္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ပထမဦးဆုံး တပ္မေတာ္ပါ၀င္တဲ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို အဦးဆုံးေဆာင္ရြက္ၿပီးမွသာ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥ၊ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြက ဆက္လက္ေဆြးေႏြး ညွိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ၾကရမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မတူညီမႈေတြ၊ ကဲြလဲြမႈေတြ၊ အယူအဆေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္တူညီေအာင္ ညွိႏိႈင္းၾကရမွာပါ။  ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းၾကရမွာပါ။

အခုဆိုရင္ သမၼတရုံး၀န္ႀကီးေတြ တိုးခန္႔ထားတဲ့အျပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖၚေဆာင္မႈ ရုံးခန္းေတြေတာင္ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီဆိုေတာ့ အားတက္စရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြကို ပိုၿပီးေဆာင္ရြက္မယ့္သေဘာမို႕ ႀကိဳဆိုသင့္ပါတယ္။ အခုဆို ျပည္ပေရာက္အတိုက္အခံ အဖဲြ႕ေတြေတာင္ ျပန္လာေနၾကၿပီး ႏိုင္ငံေရးေလာကသားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနတာဆိုေတာ့  ဒါဟာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖၚေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းတစ္ခုလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ 

ျပည္ပမွာ သြားေနေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအတိုက္အခံေတြကိုေတာင္ ျပည္တြင္းျပန္ခြင့္ေပးၿပီး ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြ ေဆြးေႏြးႏိုင္ခဲ့ရင္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားၾကတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းေတြနဲ႔  ႏိုင္ငံေရးကိစၥ မေဆြးေႏြးႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အလြန္မ်ားတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းေတြနဲ႔ အလြန္မ်ားလွတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကို ေျပလည္ေအာင္ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အလြန္ကိုဇြဲသန္ဖို႔ လိုပါတယ္။ စိတ္ရွည္ဖို႔လိုပါတယ္။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးဖို႔ လိုပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ တည္တ့ံခိုင္ၿမဲတဲ့ ကတိက၀တ္ေတြ ရွိၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ လိုအပ္တာက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ေရွာင္လဲြမရႏိုင္တဲ့၊ မလြဲမေသြ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းၾကရမယ့္ ကိစၥမို႔ ဇဲြရွိရွိ ျဖတ္သန္းၾကရမွာပါဘဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းျပည္နယ္တစ္ခုထဲမွာဘဲ စာရင္းအၾကမ္းေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ျပည္သူ႔စစ္အဖဲြ႕ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြါး အတြက္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္လက္နက္ကိုင္ထားသူေတြလည္း အမ်ားအျပားပါဘဲ။  ျပည္တြင္းစစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသလဲ ဆိုတာ အဲဒီအခ်က္ေတြက သက္ေသျပ ေနပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွသာ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အခုေျပာေျပာေနတဲ့ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတဲ့စကားရပ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး နီးစပ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ပါဘဲ။ အဲဒါကလည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြ ေတြကေနၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရ ႏွစ္ဖက္စလုံး ေက်နပ္ သေဘာ တူညီမႈေတြ ရမွ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္မွာပါ။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ခက္ခဲခက္ခဲ မျဖစ္မေန မရမေန ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

                                                                             စိုင္းညြန္႔လြင္

                                                                   ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ စက္တင္လာလ (၇) ရက္။

                                                                            UNITY ဂ်ာနယ္

                                                                            အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၂၅

                                                                            စက္တင္ဘာလ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၁၂၊ စေနေန႔။

ငရဲျပည္မွာ သူေဌး လုပ္ၾကမလား ? နတ္ျပည္မွာ ဆင္းရဲသား လုပ္ၾကမလား ?

         တစ္ေလာက ခရုိနီအေၾကာင္း ေရးလိုက္မိေတာ့ ခရိုနီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္မ်ားမ်ားက လွမ္းၿပီး ေဆြးေႏြးၾက ပါတယ္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕က တစ္ဦးဆိုရင္ ခရိုနီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ေဒသတစ္၀ိုက္မွာ  အေတာ္ႀကီးကို လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနတာကို ဖြင့္ေျပာေနခဲ့တယ္။ သူ႔အဆိုအရဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ သုံးသပ္ခဲ့သလို ခရိုနီဆိုတာ ဟိုး ထိပ္ပိုင္း ေတြမွာတင္မက ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ရွိေနတာကို လက္ခံရပါေတာ့မယ္။ နယ္ေဒသေတြမွာ ရွိတဲ့ သစ္ကြက္မွန္သမွ် ဘယ္ကလာမွန္းမသိရတဲ့ သူတို႔ေတြခ်ည္းဘဲ ခုတ္ခြင့္ရတယ္။ ေဒသမွာ ေနသူေတြ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ သူတို႔ရြာနားက သစ္ပင္ခုတ္၊ လႊတိုက္လုပ္ေနတုန္း အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ထဲကို ေရာက္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေထာင္ထဲမွာ ေမးျမန္းကရုဏာ သက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။  ဟုတ္္ေတာ့ ဟုတ္ေနပါၿပီ။

         ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့လူေတြ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ အျပားမွာ ရွိေနတာကို ထည့္မတြက္လုိ႔ မရ ေတာ့ပါဘူး။ သစ္ေတာခုတ္ခြင့္ပါမစ္ေတြ လက္ထဲကိုင္၊ သစ္ကြက္ကိုလာၿပီးၾကည့္ေတာ့ သစ္ကတစ္ပင္မွ မရွိေတာ့ ဘူး။ ကိုယ့္ထက္လက္ဦးတဲ့သူက ခုတ္ယူသြားၿပီးပါၿပီ။ ကိုယ့္လက္ထဲက ပါမစ္ကလည္း ေငြေပးထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ကုိယ္လည္း ကိုယ့္ပါမစ္ထဲမပါတဲ့ေနရာက ေတြ႕ရာသစ္ေတြကို ခုတ္ၿပီး ထုတ္ သြားတာေတြကေတာ့ ေတာရြာေဒသက လူေတြအဖို႔ ရိုးလြန္းလို႔ပ်င္းေတာင္ ေနၾကပါၿပီ။ ျမစ္ကမ္းေခ်ာင္းကမ္းေတြမွာ ေရႊရွာေနၾက တာကလည္း မ်က္စိတစ္ဆုံးပါဘဲ။ ျမစ္ေခ်ာင္းၾကမ္းျပင္အတြင္းကို လိႈက္တူးၾကသလို ေဘးက ေသာင္စပ္ ေတြကိုလည္း တူးေနၾကေလရဲ႕။  ေငြမရွိ၊ မမ်ားတဲ့လူ၊ အဆက္အသြယ္မရွိတဲ့လူ အဲဒီလူေတြကေတာ့ ပါမစ္ရထားတဲ့လူေတြကို တစ္ဆင့္ခံေငြေပးၿပီး လုပ္ကိုင္ ၾကရတာ ပဲြႀကီးလမ္းႀကီး တစ္ခု လိုပါဘဲ။  အဲဒီလုိမ်ိဳးပါပဲ။ လက္တူးေရနံတြင္းေတြဆိုတာကလည္း ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာပါ။ ေမွာ္သစ္ေပၚၿပီေဟ့ ဆိုရင္ လူေတြတစ္ျပံဳႀကီး ေရာက္လာၾကေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လည္း မၾကာပါဘူး လုပ္ကိုင္ခြင့္ရထားတယ္ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီဆီကို တြင္းတူးခြန္ေတြ ေပးေဆာင္ရျပန္ပါတယ္။ ရလာတဲ့ ေရနံစိမ္းေတြကိုလည္း အဲဒီကုမၸဏီဆီကိုပဲ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ျပန္သြင္းၾကရတယ္။ ဘာမွ မလုပ္မကိုင္ဘဲနဲ႔ လုပ္ခြင့္ပါမစ္လက္ထဲကိုင္ထားရုံနဲ႔ ရလိုက္တဲ့ေငြေတြက မက္ေလာက္ စရာပါ။ လုပ္ကိုင္ခြင့္ပါမစ္ေတြက ေဒသခံေတြရတာ မရွိသေလာက္ပါ။ အားလုံးနီးပါးက အေပၚက ဆင္းလာၾကတာပါ။  သူတို႔ဘယ္လို နည္းလမ္းေတြနဲ႔ လိုင္စင္ရခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကပါဘူး။ အားလုံးကို အသိေပးၿပီး ေလလံ ဆဲြတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မၾကားဖူးၾကပါဘူး။  ဒါဆိုရင္ ခရိုနီေတြကသာ လိုင္စင္ရေနၾကတာလို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာႏိုင္ ေလာက္ပါၿပီ။  ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ခရိုနီေတြ အေတာ္ကို မ်ားေနၿပီလို႔ သုံးသပ္ရပါလိမ့္မယ္။

         ကမၻာေက်ာ္ ဂႏၶ၀င္ ၀တၱဳႀကီး တစ္ပုဒ္မွာ ေရးထားတာ ျပန္သတိရမိတယ္။ စီးပါြးရွာလို႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ကေတာ့ တိုင္းျပည္ပ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ စပ္ကူးမတ္ကူး အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ ထူေထာင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးက စီးပါြးရွာလို႔အေကာင္းဆုံးလို႔ ေရးသားထားတာ သတိရမိပါ တယ္။  ဟုတ္မွာပါ။ ျမန္မာေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူေဌးျဖစ္သူေတြကို ေခတ္ပ်က္သူေဌးလို႔ ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက အကူးအေျပာင္းကာလ မဟုတ္လား။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အကူးအေျပာင္းကာလဟာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ခုေက်ာ္လို႔ ေငြရတုပဲြေတာင္ ဆင္ယင္ရေတာ့မယ့္ ကာလေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြၾကာေအာင္ ကူးေျပာင္းေရးကာလ ၾကာခဲ့ေတာ့လည္း ခရိုနီေတြရဲ႕ လက္ခ်က္ကို ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီးခံလိုက္ ၾကရမွာပါ။

         လူငယ္တစ္စု နဲ႔ အဲဒီ ခရိုနီအေၾကာင္းေျပာၾကေတာ့ သူတို႔က ခရိုနီဆိုတာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ရွိတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ ၿပီး ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္မလဲလို႔ ေမးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ခရိုနီရွိတယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္ေတြကို လုိက္နာရင္ေတာ့ ခရိုနီဆိုတာ မရွိႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ျပဌာန္း ဥပေဒကို မလိုက္နာဘူးဆိုတာက ျခစားမႈ ကိုေျပာေၾကာင္း ရွင္းျပရတယ္။ ဥပမာ သစ္ခုတ္ခြင့္ရသူေတြဟာ ဘယ္လို နည္းနဲ႔ ရမွန္း ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ ရခဲ့တဲ့ ပါမစ္ကို သစ္ထုတ္လုပ္ေရးဥပေဒနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္ ခုတ္တဲ့အဖဲြ႕ ဆိုတာ မရွိေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေတြက ခရုိနီနဲ႔ ျခစားမႈ (corruption) ဆက္စပ္မႈေတြ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ သူ တို႔ကို ရွင္းျပပါတယ္။  သူတို႔က အထြန္႔တက္ျပန္ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ  ကိုယ့္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ႀကီးပြါးရာ ႀကီးပြါးေၾကာင္း လုပ္ကုိင္ႏိုင္ၾကတာဘဲ မဟုတ္လား ဆိုၿပီး ေထာက္ျပပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ႀကီးပါြးရာ ႀကီးပါြးေၾကာင္းက တိုင္းျပည္အတြက္ အေႏွာက္အယွယ္ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုး မျဖစ္ရပါဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတေတြကို ထုတ္သုံးရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ ျပန္လည္ျပည့္ၿဖိဳးေစမဲ့ အခြန္အ တုတ္ကအစ၊ ပတ္၀န္က်င္ယိုယြင္းမႈ မရွိေစဖိုက အလယ္၊  ျပန္လည္စိုက္ပ်ိဳးတာ ထိန္းသိမ္းတာ အဆုံး  လုပ္ဖို႔တာ၀န္ မရွိဘူးလား လို႔ေျပာရပါတယ္။

         သူတို႔ေတြ သိပ္သေဘာမေပါက္ပါဘူး။ စီးပြါးေရးကို ႏို္င္ငံေရးနဲ႔ တြက္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြလည္း ေဆြးေႏြးၾကပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတိုင္းကိုေတာ့ ခရိုနီလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူးလို႔ ယုံၾကည္ေၾကာင္း၊ အာဏာရွိသူေတြ ကိုယ္တိုင္ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဘယ္သူမွ မရတဲ့ အခြင့္အေရး၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္း ေတြကို (နည္းလမ္းတက် မဟုတ္ဘဲ) ရခဲ့ၾကၿပီး ႀကီးပြါးခ်မ္းသာေနတဲ့လူမ်ိဳးကိုသာ ေခၚသည္ထင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

         ႀကီးပြါးခ်မ္းသာေအာင္ လူတိုင္းႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နည္းလမ္းတက် ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ တစ္ျခားလူေတြ ကိုလည္း ယွဥ္ၿပိဳင္ေလွ်ာက္ထားခြင့္၊ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခြင့္ ေပးရပါမယ္။ ဘယ္သူမွ အသိမေပးဘဲ ကိုယ့္ဖာသာႀကိတ္ၿပီး ရလာတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပါမစ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာ လုပ္ကိုင္ တတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူ ေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

         ဒါမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာ ေလ့လာသူတိုင္း သိႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ရာထူးငယ္တဲ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေနပါေစ။ သူ႕ ေနာက္ကြယ္ အဆက္အသြယ္က လူႀကီးမင္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ မခိုင္းရဲေတာ့ပါဘူး။ မ်က္ႏွာသာေပးေန ရပါၿပီ။ မေပးဘဲ ေနၾကည့္ပါ။ ဘာျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ လူတိုင္းက နားလည္ေနၾကတဲ့ အေျခအေနပါ။ အရာရာက အာ ဏာသာ လႊမ္းမိုးေနခဲ့တာပါ။  စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းတို႔ ဥပေဒ နည္းဥပေဒ တို႔ဆိုတာ သိပ္ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ မဆလ ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဥပေဒ ထက္ စီမံခ်က္ကို ဦးစားေပးခဲ့ရတယ္။ မၾကာခင္ကာလအထိ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းထက္ အာဏာရ လူႀကီးအဆက္အသြယ္ကို ပိုၿပီး ဦးစားေပးခဲ့ရတယ္။

         အခုေတာ့ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲ ရွိခဲ့ၿပီ။ ျခစားမႈေတြကို တိုက္ဖ်က္မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဥပေဒ စိုးမိုးတဲ့ အစိုးရ ျဖစ္ဖို႔ကိုလည္း ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါဆိုမွန္ပါတယ္။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ မရွိသေရြ႕ ျခစားမႈေတြရွိ ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကလည္း ကိုယ္၀မ္းပူဆာ မေနသာလို႔ လုပ္ေနရတာပါ ဆိုတဲ့လူေတြကိုလည္း သူ တို႔၀မ္းေတြ ပူမေနရေအာင္ ဆာမေနရေအာင္ လုပ္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ ဂ်ာေအးသူ႔အေမရိုက္ ပတ္ခ်ာလည္ ျပႆနာႀကီး ကို စနစ္တက် ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွ ရမွာပါ။

         ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်မ္းသာေနၾကတာကို မနာလို မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တရားနည္းလမ္းက်က် နဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ လည္း ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ ရသင့္ရထိုက္တာ ရဖုိ႔ဘဲလိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္ပိုက္ဆံဟာ ျပည္သူ႕ပိုက္ဆံဘဲ မဟုတ္လားဗ်။ လူတိုင္း၊ ျပည္သူတိုင္း ခ်မ္းသာရင္ေကာ ပိုမေကာင္း ေပဘူးလား။ အသံလႊင့္ဌာန တစ္ခုက ထုတ္လႊင့္သြားတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုရဲ႕ေခါင္းစဥ္က - အဆင္းရဲဆံုးတိုင္းျပည္က အခ်မ္းသာဆုံး ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္း ဆိုတာမ်ိဳးဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားၾကည့္ၾကမလဲဗ်ာ။

         ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့လူငယ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ရွင္းျပရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ စဥ္းစားရင္း ဥပမာ တစ္ခုကို စဥ္းစားမိတာနဲ႔ သူတို႔ကို ေမးရွင္းေလး ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

         ခင္ဗ်ားတို႔ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကစမ္းပါ။

         ငရဲျပည္မွာ သူေဌးလုပ္ၾကမလား။

         နတ္ျပည္မွာ ဆင္းရဲသား လုပ္ၾကမလား။

         ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နတ္ျပည္က ဆင္းရဲသားဘဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

                                                                                          စိုင္းညြန္႔လြင္

                                                                                 ၂၀၁၂  ၾသဂုတ္လ (၁၈) ရက္

ျပည္သူ႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္

         ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၆) ရက္ထုတ္

         အတြဲ-၃ ၊ အမွတ္- ၁၁၀ တြင္ေဖၚျပပါသည္။