တစ္ေန႔မွာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးဆီက ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ ဆန္းစစ္ထားတဲ့ စစ္တမ္းတစ္ေစာင္ကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီ စစ္တမ္းကိုေရးတဲ့ ပါေမကၡက သူ႔စစ္တမ္းကို IMF တို႔ ADB တို႔ World Bank တို႔ဆီက အခ်က္အလက္ေတြကို ကိုးကားၿပီး ေရးထားပါတယ္။ ကြင္းဆင္းေလ့လာခ်က္ေတြလည္း ပါတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
သူ႔အဆိုအရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အိမ္နီးခ်င္း ဘဂၤလားေဒခ်္႕ ႏိုင္ငံနဲ႔ေရာ၊ အာစီယံအဖဲြ႕၀င္ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံနဲ႔ေရာ၊ ေနာက္က်က်န္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ငါးႏွစ္ေအာက္ ကေလးေတြ ေသဆံုးရတဲ့ႏႈန္းက အညံ့ဆုံးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကေလးတစ္ဦးခ်င္းအတြက္ က်န္းမာေရးအသုံးစရိတ္က ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ စာရင္းအရဆိုရင္ ကေမၻာဒီးယား၊ ဘဂၤလာေဒခ်္႕ တို႔ထက္ နည္းေနပါတယ္တဲ့။ က်န္းမာေရးအတြက္ သုံးစဲြမႈက နည္းေနၿပီး ေသဆုံးမႈႏႈန္းကလည္း ျမွင့္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္း သိပ္ကိုနည္းေနတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။
ျပည္ပကိုထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူေတြ အေရအတြက္ကေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ ဖီလစ္ပိုင္က မတိမ္းမယိမ္းစီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖီလစ္ပိုင္ကေတာ့ သူ႔တိုင္းျပည္ကို တစ္ႏွစ္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၂၀ ေလာက္ျပန္ပို႔တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ျပန္ပို႔ သလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ေလ့လာပုံမရပါဘူး။ ေလ့လာဖို႔လည္း လြယ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘီလ်ံ ၂၀ မရွိႏိုင္ဘူးဆိုတာပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြ ကိုယ့္ႏို္င္ငံထဲမွာ ဆက္လက္ေနထိုင္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အလန္းေတြ ဖန္တီးေပးထားႏိုင္စြမ္း မရွိရင္ေတာ့ ပညာရွင္ေတြ အပါအ၀င္ ျပည္ပကို ဆက္လက္ထြက္ခါြေနၾကမွာပါဘဲ တဲ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအျဖစ္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ သုံးသပ္ထားပါတယ္။
အဲဒီလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္ေတြကို ျမန္မာပုံႏွိပ္ စာအုပ္စာတမ္းေတြမွာ ေတြ႔ေလ့ေတြ႔ထ မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ ရွိေနၾကတဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြက တို႔ႏိုင္ငံေတာ့ ေခတ္မီၿပီး ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုး တက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံဘဲလို႔မ်ား ထင္ေနၾကသလားမသိပါဘူး။ သတင္းစာေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီလိုထင္တာ ဟုတ္တုတ္တုတ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အမွန္ကို ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ ဓေလ့ေတြကို က်င့္သုံးသင့္ပါၿပီ။
သာမန္အားျဖင့္ဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိသာလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း ဒီေန႔ တရုတ္ျပည္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္သူကမွ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ တိုးတက္မႈႏႈန္းထားနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ တိုးတက္ေနခဲ့ပါတယ္။ လူဦးေရလည္း အမ်ားဆုံးျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုက အလ်င္ျမန္ဆုံးတိုးတက္ေနတယ္။ သူနဲ႔အိမ္နီးခ်င္း နယ္နိမိတ္ မိုင္ေထာင္ခ်ီဆက္စပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အေႏွးေကြးဆုံးႏိုင္ငံ (LDC) ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ LDC ႏိုင္ငံမွာ ကံအားေလ်ာ္စြာ သဘာ၀ သယံဇာတေတြကလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ လူဦးေရကလည္း ေျမအက်ယ္အ၀န္းနဲ႔ စာရင္ သိပ္သည္းမႈ မရွိပါဘူး။ အေနာက္ဖက္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ အိႏၵိယ ကလည္း တိုးတက္မႈႏႈန္း မနိမ့္ျပန္ပါဘူး။ ေတြးၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔၊ ထိန္းသိမ္းဖို႔၊ ကိုယ့္သဘာ၀ သယံဇာတေတြ မျပဳန္းတီးဖို႔၊ သူမ်ားေတြစိမ့္၀င္မလာရေလေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမလဲဆိုတာ သိပ္ကို သိသာလွပါတယ္။
ထိုင္းႏုိင္ငံဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ျမ၀တီမွာဆိုရင္ သြင္းကုန္တန္ဖိုးက ကုိယ့္ပို႔ကုန္တန္ဖိုးထက္ကို အၿမဲမ်ား ေနပါတယ္။ သြင္းလာတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ လူသုံးကုန္ေတြမ်ားပါတယ္။ အဲဒီလူသုံးကုန္ေတြ ဘာေၾကာင့္လွိမ့္ ၀င္ေနတာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရက္သားနဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မထုတ္လုပ္ႏိုင္လို႔ ဆိုတာ အလြန္ကိုထင္ရွားလွပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ GDB လည္းတက္မယ္။ အလုပ္အကိုင္ေတြ လည္းဖန္တီးႏိုင္မယ္။ ကုန္သြယ္မႈ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္ေနတာကိုလည္း ထိန္းညွိႏိုင္မယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ အဲဒီထုတ္ကုန္ေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံက အလုပ္သမားေတြနဲ႔ လုပ္ကိုင္ထုတ္လုပ္ခဲ့တာဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ စဥ္းစားစရာပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သာ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ဓါတ္ေငြ႕ ေရာင္းခ်ႏိုင္တာ မရွိခဲ့ရင္ မေတြး၀့ံစရာပါဘဲ။
အေျဖကေတာ့ ရွင္းေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုပါတယ္။ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့လူေတြလည္း ရွိေနၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္က လမ္းထြင္ေပးဖို႔ လမ္းဖြင့္ေပးဖို႔ လိုလာပါတယ္။ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးတည္ၿငိမ္ဖို႔၊ စည္းလုံးညီညြတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အပစ္ အခတ္ေတြ ရပ္စဲၿပီး ေရရွည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ ရဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးမႈေတြ ရွိလာတာနဲ႔ အညီ ျပည္ပကပိတ္ဆို႔မႈေတြ ေျဖေလ်ာ့လာတာလည္း ကပ္ပါလာပါတယ္။ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအေပၚပိတ္ဆို႔တာနဲ႔ က်န္ေနေသးတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္အက်ဥ္းသားေတြကိုလည္း ကိုယ့္ဖက္က ေျဖေလ်ာ့ေပးဖို႔ လုိပါတယ္။
မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ၁၄ ပါတီက တာ၀န္ရွိသူေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက လက္ခံေတြ႔ဆုံခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခဲ့တဲ့ ၂၄ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ ပထမ ဆုံးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ျခားပါတီေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ကေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳအရ ၂၄ ႏွစ္အတြင္း ဒါပထမဆုံးပါ။ လက္ရွိအစိုးရအဖဲြ႕ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါအမွန္ပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕မွာလည္း အျခားႏိုင္ငံေရးပါတီ ၁၀ ပါတီကိုလည္း ေတြ႕ဆုံခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ့္ေျဖေလ်ာ့မႈတစ္ခုအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ယူဆပါ တယ္။ ေတြ႕ဆုံစကားေျပာတာဟာ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရပါ။ ျပႆနာကုိ အေကာင္းဆုံးေျဖရွင္းနည္းပါ။ အႏူးညံ့ အသိမ္ေမြ႕ဆုံးနဲ႔ ေ၀ဒနာျပြန္းတီးမႈ အနည္းဆုံးနည္းလမ္းပါ။ ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ဥာဏ္ပညာႀကီးဖို႔ အေျမာ္အျမင္ရွိဖို႔ စိတ္ရွည္သီးခံဖို႔ စိတ္ေစတနာေကာင္းဖို႔ ရိုးသားဖို႔ ႏိုင္ငံအေပၚခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကို ဦးစားေပးဖို႔ စတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ အမ်ား ႀကီးရွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ဆက္ႀကိဳးစားေနရမွာပါ။
အဲဒီေတြ႕ဆုံပဲြမွာ သမၼတႀကီးက အစုိးရအဖဲြ႕အေနနဲ႔ လုပ္ေနကိုင္ေနတာေတြ၊ စဥ္းစားထားတာေတြ၊ အခက္အခဲေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပသြားပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္ေတြ ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ျပည္ပကို သြားအလုပ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြ ျပန္လာႏိုင္မယ့္အေၾကာင္း လည္းေျပာပါတယ္။ ျပည္ပက လာၿပီး ရင္းႏွီျမဳွပ္ႏွံသူေတြကို ဖိတ္ေခၚရာမွာလည္း ျပည္တြင္းကလူေတြ အလုပ္အကိုင္မ်ားမ်ား ရႏိုင္မယ့္လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို ဦးစားေပးေနေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ျပည္ပကိုသြားအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသား သုံးသန္းေလာက္ရွိတယ္လို႔လည္း ေျပာျပပါတယ္။ ျပည္ပကလာေရာက္ ရင္းႏွီးမယ့္ လုပ္ငန္းေတြက ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ေနၾကတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လာေရာက္ေတြ႔ဆုံတဲ့အထဲက ပါတီေခါင္းေဆာင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးကို ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကလည္း ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေပးၾကအုန္းေလဗ်ာ - လို႔ေျပာ လိုက္ေတာ့ အဲဒီလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္က သမၼတႀကီးခင္ဗ်ား ဒါ ခရိုနီ တစ္စုေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာပါ လို႕ သမၼတႀကီးကို ျပန္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အ့ံၾသစရာေကာင္းပါသလဲ။
သမၼတႀကီး ေျပာခ်င္တာက ျပည္ပရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒ ကို လႊတ္ေတာ္က အျမန္ေဆြးေႏြး အတည္ျပဳေပးဖို႔ကို ေျပာတာ ပါ။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးရဲ႕ ျပန္ၾကားခ်က္ကလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လႊတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ခရိုနီေတြ တကယ္ေရာက္ေနၾကသလား။ အဲဒီ ခရိုနီတစ္စုက လႊတ္ေတာ္ထဲအထိ ၀င္ေရာက္လႊမ္းမိုးေနသလား။ စိတ္၀င္စားစရာ ေမးခြန္းေတြေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီ ခရိုနီေတြက သူတို႔လူတစ္စုရဲ႕ အက်ိဳးစီးပါြးကို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ကာကြယ္ေနၾကသလား။ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္က ျပည္သူေတြအတြက္ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညဖက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူက သူတို႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ခရိုနီ ဆိုတဲ့စကားလုံးကို အရမ္းမသုံးပါနဲ႔လို႔ တစ္ဦးက ထည့္ၿပီး ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ခရိုနီေတြ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေနၿပီလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အမ်ားစုက ၀ိုင္းၿပီး ထိန္းေၾကာင္းထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အမ်ားစုရဲ႕ ဆႏၵကိုေတာ့ သူတို႔ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေလာက္ပါဘူး။
ခရိုနီတစ္စုေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးႀကီး ဥပေဒ တစ္ခုၾကန္႔ၾကာေနရတယ္ဆုိတာ မေကာင္းပါဘူး။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးကို ထိခိုုက္မွာစိုးလို႔ ေဆြးေႏြးရတာကို လက္ခံႏိုင္ေပမဲ့ လူတစ္စုအက်ိဳးအတြက္ ျပန္ေဆြးေႏြးၾကတာမ်ိဳးကေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ အစိုးရအဖဲြ႕ရဲ႕ အားထုတ္မႈကိုလည္း ျပန္ၾကည့္သင့္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ အာဏာႀကီး သုံးရပ္ကို သီးျခားခဲြျခားထားတာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ထိန္းညွိဖို႔ပါ။ ထိန္းဖို႔ လိုသလုိ ညွိဖို႔လည္း လိုတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
တေလာကဘဲ ဂ်ာနယ္ႏွစ္ေစာင္ကို အၿမဲ ပိတ္လိုက္တယ္လို႔ ဖတ္ရတယ္။ အဲဒီ ဂ်ာနယ္ေတြဟာ လက္ရွိအစိုးရကို ျဖစ္ေပၚလာေစတဲ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြ ျဖစ္ေျမာက္ေရးမွာ အေတာ္အေရးပါခဲ့တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အားလုံးက စိတ္မသက္မသာျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ဆီသို႔ ဆိုတာကို သံသယျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခု စာကို ေရးေနခ်ိန္မွာ အဲဒီဂ်ာနယ္ႏွစ္ေစာင္ကို ႏွစ္ပတ္ရပ္နားၿပီးရင္ ျပန္ထုတ္ခြင့္ေပးၿပီလို႔ သိရျပန္ပါတယ္။ မတည္ၿငိမ္တဲ့ သေဘာမ်ားလားဗ်ာ။
ဒီေဆာင္းပါးမွာ ကၽြန္ေတာ္အဓိကထား ေျပာခ်င္တာကိုဘဲ ေျပာပါေတာ့မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္အတြက္ လက္ငင္းနဲ႔ လက္ေတြ႕အက်ဆုံး လိုအပ္ေနတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ကေမၻာဒီယားကိုေတာင္ အမီလိုက္ေနရတဲ့ အေျခအေနကို ေကာင္းဆုံးနဲ႔အျမန္ဆုံး အဆုံးသတ္ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ျပဳျပင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ေလာင္းရိပ္ေအာက္က လြတ္ေအာင္လည္း လုပ္ဖို႔လိုေနျပန္တယ္။ ဥပေဒနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံ တစ္ခုျဖစ္လာေအာင္ ဥပေဒျပဳအဖဲြ႕အစည္းေတြကလည္း စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ အျမန္အေကာင္ အထည္ေဖၚ ဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒါေတြ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔က အစိုးရ တစ္ဖဲြ႕ထဲနဲ႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ထဲနဲ႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တရားေရးမ႑ိဳင္ မတည့္မတ္လို႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ အသင္းအဖဲြ႕ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ အားလုံးက တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ တစ္ခ်ိန္ထဲ ၀ိုင္းကူတြန္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အေျခအေနဆိုးႀကီးက ေရြ႕သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကတြန္းေနၿပီး က်န္တစ္ေယာက္က ေရသာခိုေနရင္ မျဖစ္ပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ ၀ိုင္းတြန္းဖို႔ ဆိုတာက ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ ေလွေလွာ္ၾကသလို အခ်က္က်က် ညာသံေပး တိုင္ပင္ေခၚေပးဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္မမီေတာ့လို႔ အၾကံမေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
အေျပာလြယ္ေပမဲ့ အလုပ္ခက္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းလက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ျမင္တာ ေလးကို မွ်ေ၀ရတာပါ။ အားလုံးက စိတ္ေကာင္းေစတနာမွန္ ရွိခဲ့မယ္။ ႏိုင္ငံ့ေကာင္းက်ိဳးကို ဦးစားေပး စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆုံး အေျဖရလာလိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ သမၼတႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ျပန္လာေတာ့ သတင္းဌာန တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေမးပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ပါတီကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုလည္း ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ရွည္ေတြခ်လိုက္လို႔ ႏွစ္ အၾကာႀကီး ေထာင္ထဲေနခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ အခု အစိုးရနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ားခံစားရပါသလဲ - လို႔ ေမးလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိရပါေတာ့တယ္။
ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
ေမ့ေတာ့ မေမ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ လုံး၀သတိမရတာကေတာ့ အမွန္ပါဘဲလို႔။
စိုင္းညြန္႔လြင္
၂၀၁၂ ၾသဂုတ္လ (၇)
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ ( THE PEOPLE'S AGE )
အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၁၀၇
၁၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၂ ၊ ၾကာသပေတးေန႔
