ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ေမတၱာဆိုတာ အလြန္ကိုမြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာပါ။ အင္မတန္ သိမ္ေမြ႔နွက္နဲ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ေနတဲ့ ေမတၱာေၾကးကေတာ့ ဒါေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ေမတၱာရွိဖို႔ ေပးရတဲ့ ေငြေၾကးကို ဆိုလိုခ်င္ တာပါ။
၀န္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ အစိုးရဌာန တစ္ခုခုဆီကို ကိစၥတစ္ခုခုနဲ႔ ခင္ဗ်ားေရာက္သြားၿပီဆိုပါစို႔။ သူ႔တာ၀န္အရ သူ႔ဖာသာသူ ဆက္တိုက္လုပ္သြားတဲ့ေနရာေတြဆိုတာ တကယ္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေတာ္ ႀကီးကို နည္းလွပါတယ္။ လုပ္ျပန္ရင္လည္း စာတစ္မ်က္ႏွာကို တစ္နာရီေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆးႀကီးကို ေရးေနပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ သူ႔ေဘးက အေဖၚေတြနဲ႔ ရယ္လားေမာလား ေျပာၾက ဆိုၾကရင္း နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးႀကီးကို လုပ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒါ ဘာလုိ႔ ျဖစ္ရတာလဲလို႔ ေမးရင္ အေျဖကေတာ့ ေမတၱာေၾကး မေပးလို႔ပါဘဲ။
သူတို႔က မေတာင္းဆိုေပမဲ့ ေမတၱာ ေစတနာ ေရွ႕ထားၿပီး မုန္႔ဖိုး ပဲဖိုး လက္ဖက္ရည္ဖိုး မ်ားေပးလိုက္ရင္ ခုနက တစ္မ်က္ႏွာ တစ္နာရီႏႈန္းနဲ႔ ေရးေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာဟာဆိုရင္ တစ္ဆယ့္ငါးမီနစ္အတြင္း ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ႀကီး ၿပီးသြားပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္ကို ေမတၱာရွိသြားၾကလုိ႔ တိတိက်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ႀကီး ၿပီးသြားတာပါ။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမတၱာ ေစတနာသာ မရွိရင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ဘယ္လုပ္ ေပးလိမ့္မလဲ။ စားပဲြတစ္ခုကေန ေနာက္စားပဲြတစ္ခု ေနာက္စားပဲြတစ္ခု ကိုယ့္စာရြက္စာတမ္းေတြကို ကိုယ္ကိုင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လုိက္တင္ေပးရတဲ့ ရုံးေတြရွိေနတာ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳဖူးတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥေလး မၿပီးမွာ ေၾကာက္လို႔ ခႏၶီစသည္းခံျခင္းတရားေရွ႕ထားၿပီး လုပ္ခဲ့ရတဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ပါဘဲ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆိုရင္ ဟိန္းလားေဟာက္လားေတာင္ ရွိတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔လုပ္ေပးေနတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြေၾကာင့္ ရလာႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို တြက္ဆေနသလား မသိေတာ့ပါဘူး။ ငါတို႔လည္း လုပ္ေပးေနရတာဘဲ သူတို႔ရရင္ ငါတို႔လည္း ရသင့္တယ္လို႔မ်ား တြက္ထားသလား မသိေတာ့ပါဘူး။
ဟုိအရင္ အစိုးရလက္ထက္တုန္းက ၀န္ႀကီးတစ္ပါးက သူ႔၀န္ႀကီးဌာနက ၀န္ထမ္းေတြကို အမွာစကား ေခၽြ နည္းေပးလမ္းျပလုပ္ထားဖူးတာကို ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္တာ၀န္ကုိ ကိုယ္ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ၾကပါ။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ လက္ဖက္ရည္ဖိုး မေတာင္းပါနဲ႔။ အဲ သူတို႔ေစတနာရွိလုိ႔ ေပးရင္ေတာ့ ယူပါ။ ဒါေပမဲ့ ေငြမရလို႔ လုပ္မေပးတာမ်ိဳးလည္း မရွိေစနဲ႔။ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေၾကပြန္ပါေစ လို႔ မွာတမ္းေခၽြတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ အဲဒီ၀န္ႀကီးဌာနကလူေတြ ပိုသိမွာပါ။ သာမန္အားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရင္ အင္မတန္မွကို တရား မွ်တပါတယ္။ ေကာင္းမြန္တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူႀကီးမင္း ေမ့ေနတာက သူ႔၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ စီးပြါးေရးအေျခအေန၊ သူတို႔ လုပ္ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းရဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို ထည့္တြက္မိပုံ မရပါဘူး။
တာ၀န္ကို ေၾကေအာင္လုပ္ပါလိမ့္မယ္။ လိပ္ႏႈန္းနဲ႔ေလ။ တစ္မ်က္ႏွာကို တစ္နာရီေလာက္လုပ္ပါ လိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အေပၚ ေစတနာေတြ ေမတၱာေတြ မရွိ ရွိခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာေအာင္ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦး ေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုသလို သူေမတၱာရွိမွ ကိုယ္လည္းေမတၱာ ရွိမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လာေစာင့္ တဲ့ပုဂၢိဳလ္က စဥ္းစားရပါၿပီ။ ကိုယ့္္ကို ေမတၱာေစတနာရွိေအာင္ ကိုယ့္မွာ ေမတၱာေစတနာတကယ္ရွိရွိ မရွိရွိ ေပး တာကမ္းတာေတြ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္မွာကလည္း တစ္ျခားလုပ္စရာကိုင္စရာမ်ားရွိေနရင္ ပိုလို႕ေတာင္ မွ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္နဲ႔ ေပးကမ္းရပါလိမ့္မယ္။ ကဲ မခက္ဘူးလားဗ်ာ။
တကယ္ကေတာ့ ေပးတာ မေပးတာ တစ္ပိုင္းေပါ့။ ျမန္ျမန္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးလိုက္ရင္ သူကေပး သြားမွာပါဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေပးေနတဲ့ အဆင့္မ်ိဳးမွာေတာင္ ေစတနာ မွန္တယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဘာကုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေစတနာေမတၱာထား လုပ္ေပးတာကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို အဆိုေတြတင္လိုက္ေတာ့ ၀န္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရေနၾက လုပ္ေနၾက ေမတၱာေၾကး ကိစၥကို ရိုးသားတဲ့အလုပ္တစ္ခုလို ျမင္ေနၾကပါၿပီ။ အမ်ားစုက လုပ္ေနကိုင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုလို လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေတြက သိပ္ေတာ့အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ထင္ရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ နဲ႔ တကယ့္ ေမတၱာေစတနာေတြကို ထိခိုက္ ေစတာကေတာ့ မျငင္းႏိုင္ေလာက္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားက ဒါေတြလာေျပာေနတယ္။ အရင္လုပ္ရမွာက Corruption ရပ္ဖို႕ အရင္မဟုတ္လားလို႔ ေမးၾကပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ေစတနာက Corruption ကိုတုိက္ရင္ အဲဒီ Corruption က ဘယ္ကိုေျပာင္းသြားမလဲဆိုတာက ခုေျပာေနတဲ့ ေမတၱာေၾကးကိစၥကို ေျပာင္းသြားမွာမို႔ပါ။ ဒါအလြန္သတိထားသင့္တယ္လို႔ ထင္လို႔ပါ။
အခုဆို လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ကိစၥေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ ေျပာလာၾကရတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူတာက အင္မတန္ခက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥကို ရွင္းခ်င္ရွင္းႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေမတၱာေၾကး ကိစၥကေတာ့ အေတာ့္ကို မလြယ္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာေရး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က စာတစ္ရြက္ကို ပုံမွန္ ထက္ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ေရးေနတာကို ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ျမန္ေအာင္သြားေျပာလို႔ ရမလဲ။ အလုပ္အေပၚမွာ နစ္နစ္ ကာကာေစတနာထားၿပီး လုပ္ကိုင္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကပါမလဲ။
အစိုးရပိုင္းကေတာ့ လုပ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းေတြ နည္း သြားေတာ့မွာမို႔ ဒီကိစၥကို သိပ္မပူဖို႔ ေျပာၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရ၀န္ႀကီးဌာန အေနနဲ႔ မရွိမျဖစ္ က်န္ေနအုန္းမယ့္ ဌာနေတြကလည္း ရွိေနၾကအုန္းမွာပါဘဲ။ ဥပမာ အားျဖင့္ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ ေရးနဲ႔ ျပည္သူ႔အင္အားဦးစီးဌာန လုိမ်ိဳးေပါ့။ ဧည့္ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသား၊ တုိင္းရင္းသား လက္မွတ္ေတြကို အဲဒီဌာနက တာ၀န္ယူစိစစ္လုပ္ကိုင္ ထုတ္ေပးရတာပါ။ ေနာင္လာမယ့္ႏွစ္ေတြမွာဆိုရင္ ႏိုင္ငံလုံးကၽြတ္ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ပါေတာ့မယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရစာရင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး အကုန္နဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ စာရင္းေတြရွိေနမွ မွန္ကန္တဲ့ စီမံကိန္းေတြ၊ တြက္ခ်က္မႈေတြကို လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ စာရင္းဇယားေတြ ရရွိေအာင္လည္း အားလုံးက ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ပါ၀င္သင့္ ပါတယ္။
ၿမိဳ႕နဲ႔ ေ၀းရာေဒသေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အမ်ိဳးသားမွတ္ပုံတင္ သက္ေသခံလက္မွတ္ေတြ မရွိၾကပါဘူး။ သူတို႔က ဘယ္မွမသြားတဲ့ဥစၥာ မလိုပါဘူးလို႔ ဆင္ေျခေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရြးေကာက္ပဲြမဲဆြယ္တဲ့အခါေတြမွာ သိသိသာသာႀကီးကို ေတြ႕ေန ရတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းျပခ်က္က မမွန္ပါဘူး။ တကယ့္အေၾကာင္းရင္းက ေငြမရွိလို႔ပါ။ မတတ္ႏိုင္ၾကလုိ႔ပါ။ ကိုယ့္ရြာမွာ ကိုယ္ေနတာ ဘယ္ကိုမွ မသြားေတာ့ မလိုဘူးလို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ဆင္ေျခေပးၾက ပါတယ္။ စစ္တဲ့ေဆးတဲ့လူလည္း မေရာက္ႏိုင္လို႔ သူတို႔အတြက္ သိပ္ျပႆနာမရွိပါဘူး။ မဲထည့္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ မွတ္ပုံတင္လုပ္ရင္ အသက္အတြက္ သူတို႔မွာ ေမြးစာရင္းမရွိဘူး။ ၿမိဳ႕ကိုသြားဖို႔ ေငြမရွိဘူး။ မွတ္ပုံတင္စာရင္းေတြၾကည့္ၿပီး လုပ္အားေပးေခၚတာ၊ ခိုင္းတာေတြကို ေၾကာက္ခဲ့ရဖူးတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေတြရွိေန ေသးတယ္။
လ-၀-က ဌာနက က်ပ္ဆယ္ဂဏန္းေလာက္နဲ႔ လုပ္ေပးေနတယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့ လမ္းစရိတ္ေတာ့ ဘယ္ေပးႏိုင္မလဲ။ ဓါတ္ပုံဖိုးဘယ္ရွိမလဲ။ လိုက္ၿပီးပို႔ေပးမယ့္ စာတတ္ေပတတ္ တစ္ေယာက္ေလာက္ကလည္း လိုပါတယ္။ သူႀကီးေထာက္ခံစာ လိုပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရမယ္မွန္း မသိႏိုင္ဘူး။ တစ္မ်က္ႏွာကို တစ္နာရီေလာက္ေရးတဲ့ လူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ပိုၿပီးၾကာေပလိမ့္မယ္။ ေမတၱာေၾကး ေပးစရာ သူတို႔မွာ မရွိဘူး။
လ-၀-က မွဴးေတြ ေက်းရြာေတြ အထိ ဆင္းၿပီး မွတ္ပုံတင္လုပ္ေပးၾကတာ သတင္းေတြထဲမွာ ဖတ္ ရေတာ့ ၀မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလုံးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ လည္းရွိ ေစတနာလည္းရွိတဲ့ လူႀကီးတစ္ဦးရွိတဲ့ ေက်းရြာအုပ္စု တစ္ခုကို စိတ္ထဲမွန္းၾကည့္လိုက္ပါ။ လ-၀-က မွဴးေတြကို သြားေခၚပါၿပီတဲ့။ အဲဒီ၀န္ထမ္းေတြကို အစိုးရက ေပးထားတဲ့ ေန႔တြက္စရိတ္၊ ခရီးစရိတ္ေတြက အမွန္တကယ္ ကုန္က်စရိတ္ေတြနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ေအာင္ပိုကုန္ေနပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိတ္စိုက္ ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ သူႀကီးတာ၀န္ျဖစ္လာပါၿပီ။ လမ္းစရိတ္၊ စားစရိတ္ ေကာက္ရပါၿပီ။ ေငြမတတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြက ေငြထည့္ဖို႔ ျဖစ္လာရျပန္ၿပီ။ ေ၀းလံတဲ့ေဒသေတြဆိုရင္ အသြားအျပန္ ႏွစ္ရက္နဲ႔ ၿပီးရင္ အလြန္ကို ကံေကာင္းေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဗ်ာ။ အဲဒီ ေ၀းလံေဒသ ေက်းရြာကလူေတြအတြက္ စိတ္ပူေနမိေတာ့တာပါဘဲ။ ေမတၱာေၾကး မတတ္ႏိုင္တဲ့ သူတို႔တေတြ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ၾကပါမလဲ။ တိုင္းရင္းသားမဟုတ္တဲ့ သူေတြကေတာ့ မွတ္ပုံတင္ဟာ သူတို႔အတြက္ အမွန္တကယ္အေရးႀကီးေၾကာင္းသိေနတာမို႔ ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ထုတ္ သုံးၾကမွာပါဘဲ။ အဲဒီေတာ့ တိုင္းရင္းသားအစစ္အမွန္ေတြက မွတ္ပုံတင္မရွိၾကေတာ့ဘဲ သူစိမ္းေတြဆီမွာေတာ့ မွတ္ပုံတင္ေတြရွိေနၾကမွာပါ။ လ-၀-က ဌာန ေတြမွာ ေရးထားတဲ့ စာတမ္းတစ္ခုရွိပါတယ္။ - ေျမၿမိဳလို႔ လူမ်ိဳးမေပ်ာက္၊ လူမ်ိဳမွ လူမ်ိဳးေပ်ာက္- ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေနမိတယ္။
မသိနားမလည္ေသးတဲ့သူ၊ သေဘာမေပါက္ေသးတဲ့သူ၊ ေမတၱာေၾကး မရွိေသးတဲ့သူ၊ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား မွာေနတဲ့သူ စတဲ့ မွတ္ပုံတင္မရွိတဲ့ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားစစ္စစ္ေတြကို မွတ္ပုံတင္ ရွိလာေအာင္ ၀ိုင္းကူေပးၾက ဖို႔ ေတာ့ လိုေနပါၿပီ။ ဒါ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အားကစားပဲြေတြကို သြားကစား တာကအစ.... ၾကက္ဆူပင္စိုက္တာအဆံုး... အမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္တစ္ရပ္အေနနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီးေတာင္ လုပ္ခဲ့ၾကေသးတာဘဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားေတြအားလုံး လူမ်ိဳမခံရေလေအာင္ သက္ေသခံမွတ္ပုံတင္လက္မွတ္ ကိုယ္စီရၾကဖို႔ဆိုတဲ့ အေရးဟာ အမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္တစ္ရပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကေတာ့ မလြန္ေလာက္ပါဘူးဗ်ာ။
စိုင္းညြန္႔လြင္
၂၀၁၂ ၾသဂုတ္လ (၂၆) ရက္
၂၀၁၂ ၾသဂုတ္လ (၂၆) ရက္
No comments:
Post a Comment