သစၥာေဖါက္ တဲ့ဗ်ာ

လြန္ခဲ့တာ ၾကာလာၿပီ ျဖစ္ေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ျပန္သတိရမိတာေၾကာင့္ ဒီစာကို ေရးလိုက္တာပါ။

၂၀၀၃ -ခုႏွစ္စ ဇန္နဝါရီလေလာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ NLD က ဦးခင္ဝင္း ၊ အမ်ားက ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း လို႔လူသိ မ်ားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ က်ေနာ့္အိမ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ့္ဆီကို အရင္က သူႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ေရာက္ဖူးေန လို႔ အေတာ္အတန္ ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဒီလုိပါဘဲ ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းကေလးကလည္း အထိုက္အေလွ်ာက္ေလး ေကာင္းေနေတာ့ လာသမွ် ႏိုင္ငံေရးဧည့္သည္ေတြကို လက္ဖက္ရည္တိုက္၊ ထမင္းေကၽြး၊ လမ္းစရိတ္ေပး ဆိုသလို တတ္ႏိုင္သမွ်ေလး ကူညီေနတဲ့ကာလမို႔ ႏိုင္ငံေရးေလာကက လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား လာၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ NLD လူငယ္ေတြလာၾကပါတယ္။ လူငယ္မိန္းကေလးတစ္စုဆိုရင္ သူတို႔နယ္ၿမိဳ႕ကိုလည္း မျပန္ရဲ ။ ေနစရာကလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဘဲရွိ ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႔ကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္း သန္လ်င္မွာျဖစ္ေနတယ္။ ေန႔ခင္းဘက္ေတာ့ NLD ရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ညေတာ့ သန္လ်င္ျပန္အိပ္ၾကတယ္။ အခက္အခဲက အသြားအျပန္ လမ္းစရိတ္မရွိတာပါ လို႔ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းတယ္။ အဲဒါေတြ ကူညီစီစဥ္ေပးရတာ မ်ိဳးေပါ့။ လူမသိ သူမသိကူညီတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ အဝင္အထြက္ေတြြက အၿမဲလိုလို ရွိေနတတ္ပါတယ္။

ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း လာတာလည္း တကယ္ေတာ့ မဆန္းလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ သူက ထူးထူးဆန္းဆန္း အကူ အညီေတာင္းပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာတစ္ေစာင္ ရိုက္ေပးဖုိ႔ပါ။ တစ္ျခား ဘယ္မွာမွ ရိုက္လို႔မရလို႔ပါလို႔လည္း ေျပာပါ တယ္။ သူျပတဲ့စာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ - ေခါင္းစဥ္က ေက်ာင္းသား-သံဃာ တပ္ေပါင္းစု သမဂၢ လို႔ မွတ္မိပါတယ္။ စာသား ကေတာ့ အခုအခါ အေမရိကန္တပ္မ်ားအေနနဲ႔ အာဏာရွင္ ဆတ္ဒမ္ဟူစိန္ရဲ႕ အီရတ္ႏို္င္ငံကို ထိုးစစ္ဆင္ဖို႕ျပင္ေနတယ္။ အာဏာရွင္ကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာႏို္င္ငံဟာလည္း အာဏာရွင္မ်ားရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာမို႔ အီရတ္ျပည္သူ ေတြနဲ႔ ဘဝတူေတြျဖစ္တယ္။ ဘဝတူ အီရတ္ႏိုင္ငံသားေတြ အာဏာရွင္လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အေမရိကန္တပ္ ဖဲြ႕ေတြ အီရတ္ကို စစ္ဆင္ေရးလုပ္မယ့္ကိစၥကို ေထာက္ခံလိုက္တယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးပါတဲ့စာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခပ္တိုတိုနဲ႔ A-4 စာမ်က္ႏွာ တစ္ဝက္ေလာက္ဘဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းကိုေမးပါတယ္။ ခင္ဗ်ားစာကို ရိုက္ေပးတာ မခက္ဘူး။ လုံျခံဳေရးက ဘယ္လိုလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက လုံျခံဳေရးကို သူတာဝန္ယူေၾကာင္း ဘယ္သူမွ အသိမေပးပါ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အာမခံပါတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း စာက ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔လည္း တိုက္ရိုက္မပတ္သက္တာေၾကာင့္ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး အလြယ္တကူဘဲ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူျပန္ခါနီးေတာ့ က်ေနာ့္လုံျခံဳေရးကို ခင္ဗ်ားတာဝန္ယူတယ္ေနာ္ လို႕ ေတာင္ထပ္ၿပီး ေမးလို႔ သူက စိတ္ခ်စမ္းပါဗ်ာ လို႔ေတာင္ စိတ္မရွည္သလိုနဲ႔ ေျပာသြားပါေသးတယ္။

၂၀၀၃- ေဖေဖၚဝာရီလ (၇) ရက္ေန႔ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ က်င္းပဖို႔ ၉-မိုင္ ရွမ္းဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ျပင္ဆင္ေနၾကလို႔ လူစည္ကားေနတဲ့ေန႔ပါဘဲ။ မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္အမွတ္ (၆)က တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးစည္သူက က်ေနာ္ဆီ ထူးထူးျခားျခား ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ အစ္ကို- ခင္ဗ်ား ကမၻာေအး ဘုရားလမ္း ၁၀၆ မွတ္တိုင္နားက အမွတ္(၁၂) ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ကို သိသလား လို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က သိပါတယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒီက တပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးေနစိုး ကို အစ္ကိုသြားေတြ႕ေပးပါလား လို႕ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က ဘယ္ေတာ့လဲ လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ သူက အခုခ်က္ခ်င္းပါဘဲ ဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္က ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ စိိတ္ထဲကေတာ့ ထူးထူး ျခားျခား ျဖစ္လို႔ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္မိသား။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာသာ ေနေနတာ ဘာကိုမွ ထူးထူး ျခားျခား သွ်ိဳ႕ဝွက္လုပ္ကိုင္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ေတာ့ ခပ္ေအးေအးဘဲ က်ေနာ့္ ပါပလစ္ကာ ကားေလး ကို ေမာင္းၿပီး ေထာက္လွမ္း ေရး(၁၂) ကိုသြားလုိက္ပါတယ္။

ဗိုလ္မွဴးေနစိုးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူက SB တစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူနာမည္ကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စာတစ္ေစာင္ထုတ္ျပၿပီး အဲဒီစာ အစ္ကို ရိုက္ေပးတာလား- လို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ယူၾကည့္လိုက္ ေတာ့ က်ေနာ္ရိုက္ေပးလိုက္တဲ့စာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ အဲဒီစာ မိတၱဴ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာက တိုေတာ့ က်ေနာ္ save လုပ္မထားပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းက က်ေနာ့္လုံျခံဳေရးကို အာမခံထားတာကို က်ေနာ္က အဲဒီိအခ်ိန္အထိ ယုံၾကည္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက အထဲမွာရွိတဲ့ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းကို က်ေနာ့္ဆီေခၚလာပါတယ္။ ဘိုးေတာ္က အကုန္ေျပာၿပီးၿပီ။ အစ္ကိုညာလည္း အပိုဘဲ ။ အခုၾကည့္ သူ႕ကိုရုိက္ထားတာ၊ ညႇင္းပန္းထားတာ ဘာမွ မရွိဘူး။ ကဲဗ်ာ ဦးခင္ဝင္း အခု ဒီစာကို ဘယ္သူရိုက္ ေပးသလဲဆိုတာကို ေျပာျပလိုက္ပါ လို႔ တဆက္ထဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုနက မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ SB က စား ပဲြအစြန္းကို သြားၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကို စားပဲြၾကမ္းျပင္နဲ႔ တစ္ေျပးထဲထားၿပီး က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ မ်က္ႏွာ အမူအရာကို အကဲခတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ နည္းနာတစ္ခု ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ကိုခင္ဝင္းကို က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္လုံးေတြက ရီေဝေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ႀကီးၾကည့္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ "အဲဒီစာကို ဦးညြန္႔လြင္ ရိုက္ေပးတာပါ " လို႔ေျဖလိုက္တယ္။ ကဲ...အစ္ကို ဘာေျပာအုန္းမလဲလို႔ ဗိုလ္ေနစိုးကေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မထူးေတာ့တဲ့အတူ ဆက္ ျငင္းဆန္လိုက္ပါတယ္။ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း ေျပာတာကလဲြၿပီး တစ္ျခားဘာသက္ေသမွ မရွိဘူးဆိုၿပီး အားတင္း လုိက္ရတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္မွဴးေနစိုး အလုပ္ရႈပ္ေနပါၿပီ။ သူ႔ ဆဲလ္ဖုန္းေသးေသးေလးကို ပါးစပ္နားကပ္ေျပာလိုက္ ၊ ေနာက္အေပၚဖက္ကို ဆပ္ကနဲေရြ႕ၿပီး နားနားကပ္ နားေထာင္လိုက္နဲ႔ အေတာ္အလႈပ္ရႈပ္ေနပါၿပီ။ မၾကာပါဘူး။ သူ႕တပည့္ တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံမဏိေတြကာထားတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို ထည့္လိုက္ပါ ေတာ့တယ္။ အိပ္ရာနဲ႔ ကုတင္လည္းရွိတယ္။ ကဲ မထူးေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး အဲဒီမွာဘဲ လဲအိပ္ေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို ထားတဲ့အခန္းက သံမဏိထူထူႀကီးနဲ႔ ပတ္ပတ္လည္ကာထားတာဗ် ။ သံတိုင္ကာထားတဲ့ျပဴတင္းေပါက္တစ္ခုရွိတယ္။ ဝင္/ထြက္ေပါက္တစ္ခု ရွိတယ္။ အျပင္ကေန အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္ႏိုင္တဲ့ မွန္ကာအေပါက္တစ္ခု ရွိတယ္။ က်န္တာက ေဘးပတ္ပတ္လည္နဲ႔အေပၚကို သံမဏိျပားေဆးသုတ္ၿပီးကာထားတာဗ်။ က်ေနာ့္မွာ ထူးျခားတာ တစ္ခုရွိ ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာဆို က်ေနာ့္ေၾကာက္စိတ္ မရွိတတ္ပါဘူး။ ခပ္ေအးေအးနဲ႔ ရင္ဆုိင္တတ္တာ က်ေနာ္အက်င့္ပါ။ ညေနၾကေတာ့ ျခင္ေထာင္နဲ႔ ေခါင္းအုံးလာေပးပါတယ္။ ည သန္းေခါင္ၾကေတာ့ အရပ္ဝတ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံတုန္းက က်ေနာ္မ်က္မွန္းတန္းမိထားတယ္။ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ အေတာ္အားနာသြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

အႀကီးအကဲ ျဖစ္ဟန္ရွိတဲ့ တစ္ေယာက္က သူ႔ ႏွစ္ထပ္လက္ဆဲြအိတ္ႀကီးကို ဇစ္ဆဲြဖြင့္လိုက္၊ ေနာက္ျပန္ပိတ္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ဖြင့္လိုက္နဲ႕ ဘာေတြ ရႈပ္ေနမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ စားပဲြတစ္လုံးေရွ႕မွာ တစ္ဖက္စီ ထိုင္ၿပီးတဲ့အခါ သူက စၿပီးေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွ မေျဖပါဘူး။ သူႏွစ္ခြန္းသုံးခြန္းေလာက္ ေမးၿပီးတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္က "ပထမဆုံး က်ေနာ့္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ဘယ္အဖဲြ႕အစည္းကလဲ ဆိုတာ ေျပာျပပါအုန္း" လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေရာ အဲဒီလူ ေဒါသပုန္ထ ပါေလေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္ကိုဘယ္တရားခံကမွ ဒီလိုမေမးဘူး၊ က်ဳပ္ဘယ္သူဆိုတာလည္း ေျပာစရာ မလိုဘူး။ စသျဖင့္ ေဒါကန္ကန္နဲ႔ ေျပာေတာ့တာပါဘဲ။ က်ေနာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားဘယ္သူမွန္း မသိဘဲ က်ေနာ္က ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ေျဖ ႏို္င္မွာလဲ လို႔ျပန္ေျပာတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူသာက်ေနာ့္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရိုက္ႏွက္ရင္ က်ေနာ္လည္းဘဲ ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ၿပီးတီးလုိက္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့တာပါ။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ္ဘဲ ခံရမယ္ဆိုတာလဲ သိထားၿပီးသားပါ။ ကံေကာင္းတာက အဲဒီလူ က်ေနာ့္ကို ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေဒါပြပြနဲ႔ေလွ်ာက္ေျပာေနတာဘဲ ရွိခဲ့လို႔ ရန္မပြါးခဲ့ရတာပါ။ ေဒါပြပြနဲ႔ သူတို႔ျပန္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ အိပ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ အိမ္မွာေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ မို႔ လူေတြစည္ကားေနၿပီး က်ေနာ္အဖမ္းခံရတဲ့ သတင္းလည္း ျပန္႔ႏွ႔ံသြားေတာ့မွာကိုလည္း အလိုလိုသိလိုက္ပါတယ္။ 

ေနာက္ေန႔မွာ က်ေနာ္ဝမ္းပ်က္သြားပါတယ္။ အဲဒီတပ္က က်ေနာ္နာမည္ မမွတ္မိတဲ့ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးက က်ေနာ့္ ဆီလာၿပီး ေဆးေပးပါတယ္။ စားခ်င္တာ ရွိရင္ တစ္ဆယ္နာရီတစ္ႀကိမ္ ၊ ညေန သုံးနာရီတစ္ႀကိမ္ လာေမးတဲ့ ရဲေဘာ္ကို ေျပာေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔က ကုကၠိဳင္းလမ္းဆုံက ေမာဝ္ေရႊလီ စားေသာက္ဆိုင္က ဝယ္ေကၽြးတာပါလို႔လည္း ေျပာလုိက္ပါေသးတယ္။ ဝမ္းသြားခ်င္ရင္လည္း အေစာင့္ကို အခ်ိန္မေရြးေခၚဖို႕ ေျပာပါတယ္။ အလြန္ဆက္ဆံေရးေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရးတပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို လာၿပီး ေမးတယ္။ ဝန္ခံလိုက္ဖို႕ လည္း တိုက္တြန္းပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႕ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းဘဲ ျငင္းဆန္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူက ဗိုက္ဆာရင္ စားဖို႔ဆိုၿပီး ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးကို ျပဴတင္းသံတိုင္မွာ လာခ်ိတ္ေပးထားပါတယ္။

အဲဒီေန႔ညဘက္မွာ တစ္ဖက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းဆီက မိန္းမတစ္ေယာက္ ငိုသံၾကားေနရပါတယ္။ လူသံေတြလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ညႀကီးပိုင္းၾကေတာ့ မေန႔က ေဒါပြၿပီး ျပန္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လာပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။ သူက SB က ရဲအုပ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ က်ေနာ္သာ အမွတ္မမွားရင္သူက ရဲအုပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဆီက သူလိုခ်င္တဲ့ အေျဖရမသြားပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ညတိုင္းညတိုင္း မိန္းမငိုသံနဲ႔ ညေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ေလးရက္ေလာက္ေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ရုံးထဲေခၚလာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီးသန္႔ခန္းမွာ က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔ တူေတာ္ေမာင္ကို က်ေနာ္နဲ႔ ေပးေတြ႕ပါတယ္။ အခန္းနားမွာ လာထိုင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုုလည္း ေမာင္းထုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသံဖမ္းစက္ ရွိၿပီးသားလို႔ ယူဆထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ သွ်ိဳ႕ဝွက္စရာက ဘာမွမရွိဘူးေလ။ က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔ က်ေနာ့္တူေအာင္မိုး တို႔နဲ႔ေတြ႕ေတာ့မွ က်ေနာ္အိမ္မွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္ ကြန္ပ်ဴတာကို လာဖြင့္ၿပီး ရွာတဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚထားတဲ့အေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္အိမ္ကေန လားရိႈးကို ခဏျပန္သြားတဲ့ ေအထူး ဆိုတဲ့ လူငယ္ကိုလည္း လားရိႈးမွာ ဖမ္းထားတဲ့အေၾကာင္းေတြ သိလာရတယ္။ လားရိႈးက က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးလည္း ေစ်းသြားတုန္း ေသနတ္ပစ္ခံရလို႕ ကြယ္လြန္တဲ့အေၾကာင္းေတြ သိခဲ့ရတယ္။ သတင္းေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ့္အတြက္ အဝတ္အစားေတြ၊ ေဆးဝါးေတြလည္း ရခဲ့တယ္။ အဲဒီတပ္ကို က်ေနာ္ ေရာက္ကတည္းက ဒီအတိုင္းမထိမတို႔ ရပ္ထားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ ပါပေလကာ ကားကိုလည္း အိမ္ကို ျပန္ေမာင္းယူဖို႔ က်ေနာ့္ ေယာက္ဖ စိုင္းဝဏၰကို ေခၚႏိုင္ခဲ့တယ္။

သူတို႔ရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာ ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ အိမ္က ကေလးေတြကို ဖမ္းတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားရပါၿပီ။ က်ေနာ္ဆက္ၿပီး ျငင္းေနမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ကေလးေတြကို သူတို႔ အေၾကာင္းမဲ့ ျပႆနာရွာ ေနေတာ့မယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ စာတစ္ပိုင္းရဲ႕ ျပႆနာက ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ႀကီးထြားလာရတာလဲ။ ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ့္ဆီ လာလာေမးေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ရိုက္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း ေျပာတဲ့အတိုင္း အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံခ်က္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿပီးမသြားဘူးဗ်။ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းက ဘာေၾကာင့္ ဒီလို စာလာရိုက္ခိုင္းၿပီး ဘာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းေဖၚေျပာရတာလဲ။ ဒါကိုခ်ည္းထပ္တလဲလဲ ေမးေတာ့တာပါဘဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုလုပ္သိႏိုင္ မွာလဲဗ်ာ။ NLD နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအရ ကြဲလဲြမႈေတြ ရွိသလား။ မရွိပါ။ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းနဲ႔ ရန္ၿငိဳးရန္စ ရွိခဲ့သလား။ မရွိခဲ့ပါ။ ဘိုးေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ေထာင္ခ်ခ်င္လို႔ တမင္လုပ္တာဆိုရင္ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။ မသိပါ။ ေမးခြန္းေတြက ပိုလို႔ေတာင္မွ ေျဖရခက္ေန ပါေတာ့တယ္။ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ျပန္စေတာ့မယ္ဆိုတာ သိသလား။ မသိပါ။ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ယခုတိုင္ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသးတယ္ ဆိုတာ သိပါသလား။ ဟုတ္ သိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ညီလာခံ ျပန္မတက္ႏို္င္ေအာင္ တမင္လုပ္လိုက္တယ္လို႔ေရာ မယူဆဘူးလား။ မသိပါ။ ပိုၿပီးေတာ့ ဆိုးလာေတာ့တာပါဘဲဗ်ာ။ သူတို႔ ဘာကိုမ်ား အသဲအသန္ သိခ်င္ေနမွန္း က်ေနာ္လည္း မမွန္းဆႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ 

ျပည္ေထာင္စုေန႔လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ သူတို႔အေခၚအရေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးဆိုတဲ့ အရပ္ဝတ္ တစ္ေယာက္ နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕ စလြန္းကားေရွ႕ခန္းကို တက္ခိုင္းပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ေနာက္ခန္းကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္တက္လာပါတယ္။ လမ္းက ခပ္ရွင္းရွင္းဆိုေတာ့ အဲဒီဗိုလ္ႀကီးဆိုတာ ေမာင္းတဲ့ ကားေမာင္းနည္းမ်ိဳး က်ေနာ့္တစ္သက္ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ မီးပိြဳင့္ကို ရပ္ခ်င္မွ ရပ္ပါတယ္။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ကၽြဲရိုင္းဗူးကို ကိုင္ထားၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေမာ့ေသာက္ေနပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဖုန္းဝင္လာရင္ လက္ကိုင္ဘီးကို လြတ္ထားၿပီး စကားေျပာပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္းလာလိုက္တာ ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ႔ ကမ္းနားလမ္း ေဒါင့္က မဆလ-ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ရုံးအေဟာင္းမွာ ရွိတဲ့ တရားရုံးကို ေရာက္လာပါတယ္။ ရုံးပိတ္ရက္ႀကီး ဘယ္လုိလုပ္ တရား ရုံးဖြင့္မယ္ ထင္ပါသလဲ။ တရားသူႀကီးမက သန္လ်င္မွာေနပါတယ္တဲ့။ အဲဒါကို ဖုန္းဆက္ေခၚထားတယ္တဲ့။ ဘီးလစ္စာေရးမ ကေတာ့ေရာက္ေနပါၿပီ။ တရားသူႀကီးကို ေစာင့္ေနရတုန္း အခြင့္အေရးေပၚလာခိုက္မွာ ပါလာတဲ့ အမ်ိဳးသားကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ သူက မဂၤလာေစ်းက ျဖစ္ၿပီး ေငြလဲြထုတ္ေပးလို႔ ဖမ္းထားတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ မေမးခင္ကတည္းက ေျပာခ်င္ေနပါၿပီ။ သူက ေရႊဂုံတိုင္မွာ မိတၱဴကူးစက္ဖြင့္ထားတာပါ တဲ့။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြဆိုရင္ ကူးၿပီးတိုင္း အပိုတစ္စုံ အၿမဲပိုကူးၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးကို ေပးရပါသတဲ့။ အဲဒီလို အၿမဲေပးေနပါလ်က္နဲ႔ အခုတစ္ခါေတာ့ ဖမ္းတဲ့အထဲ ပါလာတာပါတဲ့။ သူတို႔ကိုလည္း ခိုးေပးရေသးတယ္။ သူတို႔ကဘဲ ဖမ္းတယ္။ ေက်းဇူး မသိဘူး။ ကတိဖ်က္တယ္ စသျဖင့္ ခရားေရသြန္ ေျပာေတာ့တာပါဘဲ။ သူမ လုပ္ငန္းက NLD ရုံးနားလည္း နီးေတာ့ အဲဒီက ႏိုင္ငံေရး စာရြက္စာတမ္းေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးက ရယူေနတာေတြေပါ့ဗ်ာ ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ တရားရုံးမွာ ဝန္ခံခ်က္ေပးခဲ့ရတယ္။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ႀကီးမွာမို႔ တရားဝင္/မဝင္ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး ။

ဒီလိုနဲ႔ အိပ္လိုက္ / စားလိုက္ ။ ေမးခြန္းေတြေမးလိုက္ မေျဖတတ္လိုက္နဲ႔ ေနလာလိုက္တာ ၁၇-ရက္ေန႔ တစ္ခုေသာ မနက္မွာ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးဆိုတာက က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာပါတယ္။ ၇-မိုင္က နာမည္ႀကီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ က ေပါက္စီေတြဝယ္လာပါတယ္။ အခုဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မွာလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုႀကီးကို အေရးမယူဘူးလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္ေအးေအးထားပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒါအမ်ိဳးသားညီလာခံကို တမင္ၾကံရြယ္ ေႏွာက္ယွက္တာလို႔ ယူဆထားပါတယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က ဘယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္လဲဗ် လို႔ေမးေတာ့ သူက ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ အမွန္ကို ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဘာကိုမွ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ ကိစၥထဲမွာ က်ေနာ္က စာတိုကေလးတစ္ေစာင္ ရိုက္ေပးခဲ့တာဘဲ ရွိပါတယ္။ ဒါကလဲြၿပီး ဘာဆိုဘာမွ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ရိပ္မိတာကေတာ့ က်ေနာ္ရိုက္ေပးတဲ့စာကို ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းတို႕က ေရႊဂုံတုိင္မွာ သြားကူးတယ္။ မိတၱဴပြါးတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အမ်ိဳးသမီးက ေထာက္လွမ္းေရးကို အပိုတစ္ေစာင္ေပးတယ္။ က်ေနာ္သိတာ ရိပ္မိတာ ဒါဘဲ ရွိပါတယ္။

 ေဖေဖၚဝာရီလ ၁၈-ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ကိုသြားမယ္ဆိုၿပီး တပ္က တီ-တူးေတာင္ဇင္ကား ေရွ႕ခန္းမွာ တက္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေနာက္ဖက္မွာ လက္ထိပ္ခတ္ထားတဲ့ တရုတ္အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကို တင္ပါတယ္။ အင္းစိန္ တဲြဘက္ေထာင္ကို ေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္လုလုပါ။ က်ေနာ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ တရုတ္အဘိုးႀကီးက သူဘာမွ မစားရေသးဘူး လို႕ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တပ္မိသားစုေတြ ႏွမ္းမႏွဲထိုးလို႔ က်ေနာ္အတြက္ လာေပးထားတဲ့ ႏွမ္းမႏွဲ ထုပ္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွစားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ နာမည္ေမးေတာ့ အဲဒီ အဘိုးႀကီးက ၾကယ္နီ (ခ) ဘိုးေအး လုိ႕ေျဖတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕နာမည္ကို သိလိုက္ရတယ္။

တဲြဘက္ေထာင္ တိုက္(၁) က အခန္းတစ္ခန္းမွာ ေနရာခ်ထားတယ္။ က်ေနာ္ ဝင္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကိုထားတဲ့ အခန္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္ခန္းမွာ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို ျပဴးၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ သူ႕ကို ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းအခန္းဘက္ကေန သီခ်င္းေတြဆိုေတာ့တာဘဲ။ သီခ်င္းက ဖ်က္ၿပီးဆိုတာပါ။ မွတ္မိသေလာက္ ေယာကၤ်ားဆိုရင္ မေၾကာက္ရေၾကာင္း ၊ သတၱိ ရွိရမယ့္အေၾကာင္းေတြပါ။ သူ ဘာကို ရည္ရြယ္မွန္းက်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ့္မွာကေတာ့ ပါလာတဲ့ ပုဆိုးႏွစ္ထည္နဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝာတစ္ထည္ကို ခႏၶာကိုယ္ လုံျခံဳေရးအတြက္ ဘယ္လိုကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာ အၾကံထုတ္ေနရတာမို႔ သိပ္သတိမထားမိေတာ့့ပါဘူး။

 ေထာင္ကေပးတဲ့ ေစာင္အစုတ္ကို ေခါက္ၿပီး ေခါင္းအုံးလုပ္။ ပုဆိုးႏွစ္ထည္ကို ေျခေထာက္ကေန လည္ပင္းလုံ ေအာင္ျခံဳ ၊ မ်က္ႏွာေပၚကို မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝာ ျခံဳ အိပ္တာပါ။ ဒါေတာင္ နည္းနည္းမွ မလႈပ္ရဲပါဘူး။ လႈပ္တာနဲ႔ ျခင္က ေျပးဝင္လာေတာ့တာ။ အဲဒီေလာက္ လုံလုံျခံဳျခံဳ ျခံဳထားတာေတာင္မွ ၾကမ္းျပင္နဲ႔လြတ္ေနတဲ့ေနရာကေန ျခင္ေတြက လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာေသးတာဗ်။ ဒီျခင္ေတြကလည္း သူတို႔အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ ပညာေတြ တတ္ေနၿပီလို႔ ယူဆရ မွာပါ။ ဘယ္လိုဝင္ၿပီး ကုိက္မယ္ဆိုတာ တျခားျခင္ေတြကို မသိတာ ေထာင္ထဲကျခင္ေတြက ပုိသိတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ ျဖတ္သန္းရတဲ့ ညတာရွည္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခား တုန္လႈပ္မႈ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကေတာ့ လတ္တေလာဘယ္လိုမွ စားမဝင္ပါဘူး။ အေတာ္ကို ဆိုးဝားပါတယ္။ အသက္ဆက္ႏိုင္ေလာက္ရုံေတာ့ က်ေနာ္စားထားခဲ့ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းေတြေရွ႕ကို ျဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ ကိုထြန္းရင္ကိုေတြ႕ပါတယ္။ သူက ရခုိင္ လူမ်ိဳး ဒလဘက္ကမ္းမွာေနတယ္။ NLD အဖဲြ႕ဝင္ ျဖစ္တယ္။ သူက က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ အေတာ့္ကို ဝမ္းသာေနပုံရ ပါတယ္။ သြားအၿဖီးသားနဲ႔ အားေပးပါတယ္။ သူ႕ကို လက္မေထာင္ျပလိုက္ပါတယ္။ အျပန္မွာေတာ့ မေန႔ညက က်ေနာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ ဦးဘိုးေအးကိုေတြ႔ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုေအာင္ထိုက္ (စိတ္တိုင္းက် လက္ဖက္ရည္) ကိုေတြ႕ပါတယ္။ သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ဟုိ ေငြလဲြေပးလို႔ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးကိုေတာ့ က်ေနာ္မေတြ႕မိဘူး။ အရိုးသားဆုံးဝန္ခံရရင္ သူတို႔တေတြဟာ က်ေနာ္နဲ႔ အမႈတဲြေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္လုံးဝမသိေသးပါဘူး။ ေနာက္ တစ္ဆယ္ႏွစ္ နီးပါးၾကာၿပီး ျပန္ေတြ႕ေတာ့မွ အမႈတဲြေတြျဖစ္မွန္း ကိုေအာင္ထိုက္ေျပာျပမွ သိရပါတယ္။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့မွ NLD (LA) က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ ဇင္းမယ္မွာေတြ႔ေတာ့မွ သူတို႔က ဘိုးေတာ္တို႔ဆီ ေငြလဲြေပးခဲ့တယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။ ဘာအတြက္ လဲြပို႔တာလဲဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေမးမေနေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘဲ ခင္ဗ်ားၾကားညႇပ္သြားရတာ စိတ္မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနပါေသးတယ္။

ဒုတိယညၾကေတာ့ အေတာ္ကို အထာက်သြားလို႔ အေတာ္ေလးအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆယ္နာရီ ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကိုလာေခၚပါတယ္။ အလယ္က အေဆာင္တစ္ခုမွ ထိုင္ခိုင္းထားပါတယ္။ အေတာ္ကိုၾကာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုရိုလာ စလြန္းကားတစ္စီး ေထာင္ထဲဝင္လာပါတယ္။ အဲဒီကားေမာင္းလာတဲ့လူက က်ေနာ့္ကို လာႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ဒီေထာင္က တာဝန္ခံ ေထာက္လွမ္းေရးက ဗိုလ္ႀကီးစိုးေမာင္ေမာင္ လို႔ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာာ့ က်ေနာ့္ကို သူ႕ကားနဲ႔တင္ေခၚလာၿပီး တဲြဘက္ေထာင္ကေန ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္းလာၿပီး ဗဟိုေထာင္ဗူးဝထဲကို ကား ေမာင္းဝင္လိုက္ပါတယ္။ ကားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းလာၿပီး ဗဟိုကင္းေမွ်ာ္စင္ရဲ႕ ညာဘက္ကို ေကြ႕ၿပီး ရပ္လိုက္ပါ တယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ဗဟိုကင္းေမွ်ာ္စင္ကို က်ေနာ္ ပထမဆုံးစၿပီး ျမင္ဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျခံစည္းရုိးေနာက္က တိုက္ပုေလးဆီေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ အရပ္ပုပု ကုလားဆင္ရုပ္နဲ႔ အရာခံဗိုလ္ တစ္ေယာက္ကို အပ္လုိက္ပါတယ္။ အရာခံဗိုလ္က ဘယ္လိုမွ မေအာင္းေမ့ပါနဲ႔ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေခါင္းစြပ္တစ္ခုနဲ႔ ေခါင္းကို စြပ္လိုက္ပါတယ္။ သူေခၚရာကုိ လိုက္ခဲ့ရပါတယ္။ ရွစ္ေပသြပ္ျပားေတြနဲ႔ ေဒါင္လိုက္ ပတ္လည္ကာထားတဲ့ ျခံဝင္းအလယ္မွာ ေလးပင္သုံးခန္း၊ သြပ္မိုး ၊ ပ်ဥ္ကာထားတဲ့ အိမ္တစ္လုံးဆီကို ေခၚသြားပါတယ္။ အိမ္ဝင္းထဲေရာက္မွ ေခါင္းစြပ္ကို ခၽြတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ဝန္ထမ္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေနၾကတယ္။ မီးဆင္သူက မီးဆင္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ တိုးေအာင္ ဆိုတဲ့ မြန္လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး သူက ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္။ လိုတာရွိရင္ သူ႕ကိုခိုင္းလို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းစြပ္စြပ္ရတာကေတာ့ဗ်ာ ဟိုမွာ ခ်ီးထုပ္ႀကီးတစ္ေကာင္ရွိေနလို႔ပါ ၊ သူက အၿမဲ ျပႆနာရွာတတ္တယ္လို႔လည္း ေျပာသြားပါတယ္။

 ေန႔ခင္းဘက္ က်ေနာ္နဲ႔အတူေနၿပီး လုပ္ကိုင္စရာရွိတာကို လုပ္ကိုင္ေပးတဲ့ တိုးေအာင္ဆိုတာက မြန္ျပည္နယ္ ကမာဝတ္နားက ရြာတစ္ရြာကပါ။ သူက NLD က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးနဲ႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပပါ တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးရဲ႕ ငယ္နာမည္ကလည္း သူ႕နဲ႔အတူတူ တိုးေအာင္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ခုနက အရာခံဗိုလ္ေျပာတဲ့ ခ်ီးထုပ္ဆိုတာကေတာ့ NLD ကလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး (ၿငိမ္း) ဦးေက်ာ္ဆန္း လို႔ေျပာပါတယ္။ အခုေနတဲ့အိမ္က နံပါတ္ခုနစ္အိမ္ ျဖစ္တယ္။ ဟုိး နံပါတ္ တစ္နဲ႔ႏွစ္ မွာကေတာ့ ဦးေနဝင္း မိသားစု ျဖစ္တဲ့ ဦးေအးေဇာ္ဝင္းနဲ႔ သူ႕သားသုံးေယာက္ ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီအေၾကာင္း ႏႈတ္လုံရမယ္လို႔ သင္ၾကားေပးပါေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ႏႈတ္မလုံရင္ မလြယ္ဘူးလို႔ သင္ခန္းစာ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။

အဲဒီအိမ္က အျမင္သာေကာင္းၿပီး အိမ္ထဲမွာကေတာ့ ျခင္ေတြက ဖဲြဆုပ္ကို ႀကဲလိုက္သလုိပါဘဲ။ ပုဆိုးနဲ႔ျခံဳအိပ္လို႕ လုံးဝ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေထာင္က ျခင္ေထာင္နဲ႔ေခါင္းအုံး ေပးလို႔ အိပ္လို႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အဲဒီအိမ္အေၾကာင္းကေတာ့ အင္မတန္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာမို႕ သူ႕အေၾကာင္း သတ္သတ္ေရးပါအုန္းမယ္။

အင္းစိန္ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္ အထူးေဆာင္ထဲကို က်ေနာ္ေရာက္သြားတာက ေဖေဖၚဝာရီလ (၂၀) ရက္ေန႔ ျဖစ္တယ္။ တကိုယ္တည္းေနတာမို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတယ္။ စာဖတ္ခြင့္ ရွိလို႔ အေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ငွက္ေတြနဲ႔ အင္းဆက္ေတြကို အေသးစိတ္ထိုင္ၾကည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွာ တိုးေအာင္မေျပာဘဲ ခ်န္ထားတဲ့ ကပ္လ်က္ အိမ္နံပါတ္(၆) မွာ ေနတဲ့ "ကင္မင္ခ်ဴး" နဲ႔လည္း ခင္မင္သြားၾကတယ္။ အာဇာနည္ကုန္းမွာ ဗုံးခဲြခဲ့တဲ့ ကိုးရီယားစစ္ဗိုလ္ပါ။ သူ႔မွာ ဘယ္လက္လား/ညာလက္လား က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့တဲ့လက္တစ္ဖက္ရဲ႕ တံေတာင္ေအာက္အထိ လက္တစ္ဖက္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာစကားကုိလည္း အေတာ္ကၽြမ္းေနၿပီ။ မနက္မနက္ အသံခ်ဲ႕စက္က လႊင့္ေပးတဲ့ ဗုဒၶတရားေတာ္ ေတြထဲက အခ်က္ေတြကိုေတာင္ ေမးျမန္းတာေတြ ရွိခဲ့တယ္။

မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ရက္တစ္ရက္မွာ က်ေနာ့္ကို ရုံးထုတ္ပါတယ္။ တရားရုံးဆိုတာကလည္း အက်ဥ္းေထာင္ က ဇာတ္ရုံထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ တရားရုံးပါ။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ အဲဒီေနရာမွာဘဲ အမႈေတြ ရင္ဆိုင္ရအုန္းမယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သိႏိုင္ခဲ့မွာလဲ။ တရားရုံးမွာ က်ေနာ့္ကို ထြက္ဆိုခိုင္းတာ နဲ႔ ဝန္ခံခိုင္းတာ တစ္ခုဘဲ ရွိပါတယ္။ တရားရုံးေရွ႕က စာတိုကေလးကို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ရိုက္ေပးခဲ့ပါတယ္ ဆိုတာ တစ္ခုတည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားကိစၥေတြ ေမးရင္လည္း က်ေနာ္မသိတာမို႔ ေျဖစရာလည္း မရွိပါဘူး။ တစ္ခုတည္းေသာ ဝန္ခံခ်က္နဲ႔ ေျဖၾကားခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ခဏကေလးပါဘဲ။ တရားရုံးမွာ အဲဒီတစ္ႀကိမ္ဘဲ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း ၊ ကိုထြန္းရင္(ဒလ) နဲ႔ ဦးဘိုးေအး တို႕ကိုေတြ႕ခဲ့တယ္။ က်န္သူေတြကိုေတာ့ ေတြ႕လိုက္ေပမဲ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္မွ မသိပါဘူး။ ဦးဘုိးေအးလည္း အဲဒီၾကမွ ကိုယ္နဲ႔ အမႈတဲြ ဆိုတာသိရေတာ့ အ့ံၾသရပါေသးတယ္။ ကိုေအာင္ထိုက္ကိုလည္း အဲဒီမွာ မေတြ႕မိပါဘူး။ ဟုိ ေငြလဲြေပးတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း မေတြ႕မိဘူး။ မိတၱဴကူးေပးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ မပါတာေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ရုံးခ်ိန္းေတြမွာေတာ့ က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔ေတြ႔ရုံ၊ စားစရာယူရုံပါဘဲ။ စာအုပ္ယူရုံပါဘဲ။ တရားခြင္ထဲကို ေပးမသြားေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္ကေတာ့ မိသားစုနဲ႔ေတြ႕ရေတာ့ ရုံးခ်ိန္းရက္ကိုဘဲ ေမွ်ာ္ရတာေပါ့။ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ရုံးခ်ိန္းရက္တစ္ရက္မွာ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚသက္ေသအေနနဲ႔ စစ္စရာရွိတယ္ဆိုၿပီး တရားစဲြအရာရွိ SB ရဲမွဴးရဲညြန္႔က ေျပာၿပီး ရုံးေရွ႕ကို ေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ျပန္လွန္ေမးခြန္းေမးတဲ့ေရွ႕ေနက ဦးခင္ေမာင္ရွိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ရွိန္က NLD အေထာက္အကူျပဳအဖဲြ႕က ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ပါ။ သူက အမႈနဲ႔ လုံးဝမဆိုင္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေကာက္ေမးလိုက္တယ္။ "ခင္ဗ်ား အေနနဲ႔ လုပ္တုန္းကေတာ့ အတူတူလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကၿပီးမွ အျပစ္ဒဏ္ႀကီးႀကီး က်ခံရေတာ့မယ္မွန္း သိလိုုက္တဲ့ အတြက္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြကို ထားခဲ့ၿပီး သစၥာေဖါက္တာလား" လို႔ေမးခ်လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္ သြားပါေတာ့တယ္။ စိတ္ေအးေအးေနခဲ့တာေတြ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ "ဘာကိုမွ အတူတူ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ စာတစ္ေစာင္ဘဲ ရိုက္ေပးခဲ့တာရွိတယ္။ စာရိုက္တာကလဲြၿပီး တစ္ျခားဘာမွ မသိခဲ့ဘူး။ တျခားလူကိုလဲြခ်ရေအာင္၊ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ရေအာင္ ဘာကိုမွမသိခဲ့ဘူး။ ထြက္ဆိုခ်က္ကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း သစၥာ မဆိုခဲ့ဘူး။ သစၥာေဖါက္စရာလည္း ဘာမွမရွိဘူး" ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ အေတာ္ကိုေျပာလိုက္တယ္။ ဦးခင္ေမာင္ရွိန္လည္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းပါဘူး။ က်ေနာ္ေျပာတာကို သူဘာမွ ျပန္မေျပာပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ တမင္သက္သက္ ျပန္ေခၚသက္ေသေခၚၿပီး က်ေနာ့္ကို ေစာ္ကားလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ အင္မတန္ည့ံဖ်င္းခဲ့တဲ့ အခ်က္ ရွိခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကို အစိုးရသက္ေသ အေနနဲ႔ ရုံးတင္ထားတာကို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသိခဲ့ဘူး။ အေနအစား ေပါ့ေလ်ာ့ တဲ့သေဘာပါဘဲ။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အဲဒီအခ်ိန္ကို ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ တစ္ေန႔သားမွာ ထမင္းစားေနတုန္း ဧည့္သည္လာလို႔ ခ်က္ခ်င္းလာပါလို႔ လာေခၚပါတယ္။ လက္ေဆး ၿပီး က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားတယ္။ မိန္းေဂ်းလ္ နားက မွန္လုံအခန္းကေလးထဲကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီမွာ မေမ်ာ္လင့္ဘဲ ကုလသမဂၢ လူ႕အခြင့္အေရးေကာ္မရွင္နာ ပီႏွဲရိုး ကိုေတြ႕ရတယ္။ သူနဲ႔က အျပင္မွာလည္း ေတြ႕ဖူးေနလို႔ သိေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အင္းစိန္ဦးအုန္းေမာင္နဲ႔ ေျပာေနတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္က လည္ပင္းမွာ က်ီးေပါင္းသမားေတြ တပ္ရတဲ့ ေဒါက္ႀကီးတပ္ထားတယ္။ အေတာ္ႀကီးလည္း အားရပါးရေျပာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ထုိင္ေစာင့္ ေနရင္း ဧည့္သည္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ UNDP ျပန္ၾကားေရးအရာရွိ ဦးေအးဝင္း နဲ႔ စကား လက္ဆုံက်ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးအုန္းေမာင္က မၿပီးႏိုင္လို႔ ပီႏွဲရိုးရဲ႕ လက္ေထာက္နဲ႔ဘဲ သူတို႔ေမးတာ ေျဖခဲ့တယ္။ သူတို႕က ေဒါက္တာသန္းညိန္းကို ေစာင့္ေနတုန္း က်ေနာ္ျပန္ခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္ပိုင္း ေထာင္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ ေဒါက္တာသန္းညိန္း မေရာက္မီအခ်ိန္ ၊ သူတို႔ခ်ည္း ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ၊ စားပဲြေအာက္မွာ အသံဖမ္းစက္ ေတြ႔လို႔ ျပႆာနာျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒီ ျပႆနာေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီးစိုးေမာင္ေမာင္ နယ္ေျပာင္းခံခဲ့ရတယ္လို႕ လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ အရာရာဟာ ေနာက္က်မွ သိရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒါမ်ိဳးကို အထူးသတိျပဳရမယ္ဆိုတာ သခၤန္းစာ ရခဲ့တယ္။

ေမလ ၂၀-ရက္ေန႔မွာ ရုံးခ်ိန္းထုတ္တယ္။ ခါတိုင္းလိုဘဲ မိသားစုနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ က်ေနာ့္ဆီကို ေရွ႕ေန ဦးခင္ေမာင္ရွိန္ ေရာက္လာတယ္။ လက္ဆဲြၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတယ္။ လိုက္ပို႔တဲ့ ဝန္ထမ္းက ဆရာ့ကို အၿပီးလြတ္လိုက္ၿပီ။ ဆရာျပန္ႏိုင္ပါၿပီ။ ဟုိမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြေတာ့ က်ေနာ္ဘဲ ယူလိုက္ေတာ့မယ္ လို႔ေျပာတယ္။ ဟာ တိုးေအာင္နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ခဲြယူၾကဗ်ာ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အိမ္က ပါပေလကာ နဲ႔ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မၿပီးေသးပါဘူး။ မျပန္ရေသးဘူးတဲ့။ ေထာက္လွန္းေရး (၆) ကို သတင္းပို႔ရအုန္းမယ္တဲ့။ ေထာက္လွန္းေရး-၆ ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးစည္သူက က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ။ အေတာ္ႀကီးကို သိသာလြန္းတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ကလည္း ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ ၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ မရိတ္ဘဲထားခဲ့တာကို သူကၾကည့္ၿပီး ျပဳံးေနခဲ့တာပါ။ သူဘယ္လို အဓိပၸါယ္နဲ႔ ျပဳံးလည္းေတာ့ က်ေနာ္မသိေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလူေတာ့ျဖင့္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ၿပီ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးျပဳံးတယ္ လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီး ျပန္ခိုင္းလိုက္တာပါဘဲ။

မိခင္ပါတီမွာ ျပန္ၿပီးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေတာ့ တစ္ေန႔ NLD မွာလုပ္တဲ့ ပဲြတစ္ပဲြမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ UN က ဦးေအးဝင္းနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္မိတယ္။ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူက အားရဝမ္းသာျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူဘာကုိ ေတြးမိသြားသလဲ မသိပါဘူး။ က်ေနာ့္ကို လုံးဝစကားမေျပာေတာ့ဘဲ ေနတာေတြ႕ရတယ္။ လူအ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္က ဘာမွနားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သံသယ လုံးဝမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ေအာ္ငါ့ကို သစၥာေဖါက္လို႔ သူထင္ေနတာကိုးလို႔ မွန္းဆမိတယ္။ ဟုတ္-မဟုတ္ကေတာ့ သူ႔ေမးမွဘဲ သိႏိုင္ေတာ့မယ္။ ဒီဖက္ႏွစ္ပိုင္း ေတြမွာ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းနဲ႔ ပဲြတစ္ခုမွာ ျပန္ေတြ႕လို႔ က်ေနာ္သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူက ခပ္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနတယ္။ ခပ္စိမ္းစိမ္း ျဖစ္ေနတယ္ ။ လူအ က်ေနာ္ ကေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚ သူသစၥာေဖါက္တာကို ေမ့လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္အေျခအေနမွာေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို သစၥာေဖါက္တစ္ေယာက္လို႔ ျမင္ေနပုံရပါတယ္။ ျဖစ္ပုံမ်ားကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ သစၥာေဖါက္ဆိုၿပီး ေျပာသံဆိုသံေတာ့လည္း က်ေနာ္မၾကားမိပါဘူး။

က်ေနာ္ျပန္လြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္.... အဆင္ေျပ အေျခအေနေပးတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ဦးခင္ေမာင္ရွိန္ကို ေျမနီကုန္းက ဘီယာဆုိင္တစ္ဆိုင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႔ တယ္။ သူချမာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာတယ္။ ျပန္ေခၚသက္ေသ ျပန္ေခၚၿပီး ေမးခဲ့တဲ့ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီလိုေမးလိုက္တာလဲေပါ့။ သူက တိုတိုဘဲ ေျပာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ဒီအမႈနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္တာ က်ေနာ္သိတယ္။ ေမးခြန္းက အေပၚက ေမးခိုင္းလို႔ မလဲြမေရွာင္သာ ေမးလိုက္ရတာပါ- လို႔ေကာင္းကင္ေပၚကို လက္ညႇိဳးထိုးျပပီး ရွင္းျပရွာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီကတည္းက ဦးခင္ေမာင္ရွိန္နဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ NLD မွာ သူေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ဥကၠဌ လုပ္ ၊ အထင္လဲြခံရေတာ့ က်ေနာ့္ျဖစ္ရပ္ကို ျပန္သတိရမိေသးတယ္။ ႏိုင္ငံေရး သံေဝဂေတြ ၊ သခၤန္းစာေတြ တစ္ပုံႀကီး ရလိုက္တယ္။

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဒီစာကုိေရးတာဟာ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႀကံဳတတ္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးပါ။ က်ေနာ့္ဘဝျဖတ္သန္းမႈကိုက အလြန္ရိုးရွင္းလွပါတယ္။ အေကြ႕အေကာက္ သိပ္မရွိပါဘူး။ ဒီေန႔အထိလည္း က်ေနာ္ကိုယ္ပိုင္အိမ္ မရွိပါဘူး။ မိဘေတြထားခဲ့တဲ့ အေမြဆိုင္အိမ္မွာဘဲ ေနေနတာပါ။ အဲဒီလို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့လို႔လည္း ဒီေန႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝမွာလည္း ထူးထူးျခားျခား ထိခိုက္တာ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ့္အသိုင္းအဝုိင္းကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ့ကိစၥကို အေၾကာင္းမဲ့သြားကူညီမိတာ လုံးဝမွားေၾကာင္း ေဝဖန္ခ်က္ ေပးခဲ့တာမ်ိဳးေလာက္ဘဲ ရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေနာင္ ခပ္ကင္းကင္းေနဖို႔ကိုလည္း တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ဒါေလာက္ပါဘဲ။ တကယ္တမ္းမွာလည္း ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းတို႔ ကိုထြန္းရင္တို႔ ဘာလုပ္ၾကတယ္ဆိုတာ ဒီေန႔အထိ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ သိလည္း မသိခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္မလုပ္ႏို္င္တဲ့အလုပ္၊ ကိုယ္နဲ႔မဆုိင္တဲ့အလုပ္ မွန္သမွ် ဘာကိုမွ မသိခ်င္ရဘူးဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကုိ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ခင္ကတည္းက က်ေနာ္လိုက္နာက်င့္သုံးခဲ့တာပါ။

သုံးသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တာကို သြားကူညီမိတယ္။ လုံျခံဳပါတယ္ဆိုတဲ့ ကတိစကားကို ယုံၾကည္မိတယ္။ ေထာက္လွန္းေရးက ဒါ ဘိုးေတာ္တို႔ အကြက္ဆင္ျခင္းျဖစ္တယ္။ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ကို ညီလာခံမတက္ႏိုင္ေအာင္ ဂြင္သြင္းတာျဖစ္တယ္လို႔ သုံးသပ္ပုံရပါတယ္။ အဲဒီလူ(က်ေနာ့္)ကို အေရးယူလိုက္ရင္ သူတို႔အကြက္ထဲေရာက္သြားမယ္။ အေရးမယူဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူကိုလည္း မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အစိုးရသက္ေသအျဖစ္ ရုံးတင္လိုက္ရင္ သူ႔ႏိုင္ငံေရးကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မယ္။ ဟုိဖက္က ပစ္ပယ္တဲ့တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္လူ ျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္းႏိုင္မယ္။ ေဖေဖၚဝာရီ (၂၀)ရက္မွာ အင္းစိန္အထူးေဆာင္ကို ေရာက္ၿပီး သုံးလတိတိျပည့္တဲ့ ေမလ (၂၀) ရက္ေန႔မွာ ျပန္လြတ္ေပးတယ္။ NLD လူႀကီးေတြက ျပန္ေခၚသက္ေသေခၚၿပီး ေမးခြန္းမဟုတ္တဲ့ေမးခြန္းနဲ႔ ေစာ္ကားလိုက္ေတာ့ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ပုံစံထဲကို ကြက္တိဝင္သြားခဲ့တယ္။ ဘိုးေတာ္က ေဖၚေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က သစၥာေဖါက္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီဆင္ကြက္ထဲ ဝင္မွန္းမသိတဲ့ NLD လူႀကီးေတြက ဦးခင္ေမာင္ရွိန္ကို ေမးခြန္းေမးခိုင္းၿပီး ရန္/ငါ စည္းျခားခဲ့ၾကတယ္။

လက္ေတြ႔မွာေတာ့ တြက္ထားတဲ့အတိုင္း တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရရွည္မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တာရွည္မခံခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲြၿပီး အားလုံးပုံမွန္ ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါက ကံတရားလား။ က်ေနာ္လြတ္ၿပီး ေနာက္ဆယ္ရက္တိတိ ၾကာတဲ့ ေမလ-၃၀ ရက္ေန႔မွာ နာမည္ေက်ာ္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကိစၥေတြက အေသးအဖဲြ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ လူမသိ သူမသိ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သခၤန္းစာေတြ အမ်ားႀကီး ရလိုုက္တယ္။ ကိုယ့္အမွားကို ကိုယ္ေတြ႕ရတယ္။ ပညာသားပါပါနဲ႔ ၿဖိဳခြင္းနည္းေတြကို ေတြ႕လိုုက္ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြမွာေတာ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြဟာ အမာရြတ္ အျဖစ္ က်န္္ခဲ့တယ္။ သမိုင္းမတြင္ေပမဲ့ သမိုင္းတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။