ေထာင္ထဲက အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ

ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ႀကံဳခဲ့ရတာေတြထဲက အိမ္ကို စာျပန္ေရးတဲ့ အထဲမွာ မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္  ထက္ကို ေထာင္ထဲမွာ ၾကံဳရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြက တရားသေဘာ ေတြးေတာတတ္ခဲ့ရင္ ေထာင္ထဲတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္  လို႔ ေတာင္ ေျပာလို႔ရတဲ့အေၾကာင္းေလး ရွင္းေျပာေျပာျပီး ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာရသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ကို မေျပာျပရေသးပါဘူး။ အဲဒီ တုန္းကလည္း ေထာင္၀န္ထမ္းေတြက ခြင့္မျပဳမွာ စိုးတာနဲ႔ ထည့္မေရးခဲ့ရဘူး။ အခုေတာ့ အေျခအေနေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ့အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ သေဘာထား အျမင္ေတြကို ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ကိုးလေက်ာ္နဲ႔ စစ္ကိုင္းတိုင္း ကေလးၿမိဳ႕ အက်ဥ္းေထာင္မွာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ အထဲက ၾကားသိၾကံဳေတြ႕ရတာေတြ သခၤန္းစာသေဘာရယူႏိုင္ ေကာင္းေစ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ မွ်ေ၀ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း စကားဦးသန္းထားပါရေစ။ ဆရာႀကီး လူထုဦးလွ ေရးခဲ့တဲ့ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးလို အေသးစိတ္ျခယ္မႈန္းေရးခ်င္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေလာက္ မစြမ္းေတာ့ မေရးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပခ်င္တဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ အယူအဆေတြ ေလာက္ ကိုေတာ့ ျခံဳငုံမိေအာင္ တင္ျပႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားတင္ျပရတာပါ။

 ေထာင္ထဲမွာ ခပ္ၾကာၾကာေနဖူးသူေတြ အေတာ္သိၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲက မွတ္သား စရာေကာင္းတဲ့အျဖစ္တစ္ခုက တစ္ခ်ိန္က ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးတာ၀န္ယူခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ အိႏိၵယႏိုင္ငံကိုေရာက္ေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ေတြကို ေလ့လာရာမွာ ေထာင္ျပင္ထုတ္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ သံေျခခ်င္း ( IRON FETTER ) ခတ္တဲ့ အေလ့ကိုျမင္ခဲ့ၿပီး သူျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာအက်ဥ္းသားေတြကို အျပစ္ဒဏ္ေပးတဲ့အခါ ေထာင္ျပင္ထုတ္ တဲ့အခါေတြမွာ သံေျခခ်င္း ခတ္တဲ့စနစ္ကို စၿပီးက်င့္သုံးခဲ့ပါသတဲ့။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သံေျခခ်င္းခတ္တဲ့ ဓေလ့ကို သူက ျမန္မာျပည္ကို တင္သြင္းခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားတို႔ရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေထာင္နန္းစံရတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရပါေလေရာ။ အဲဒီအခါမွာ ေထာင္ ေျပာင္းတာလား ေနာက္အမႈရုံးထုတ္တာလား မသိပါဘူး။ ေထာင္အျပင္ကို ထြက္ရဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ သူကိုယ္တိုင္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒကရွိေနေတာ့ သူ႕ကို သံေျခခ်င္းခတ္ရတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သံနဲ႔ သူ႕အသား ဓါတ္မတည့္လို႔ပါ မခတ္လို႔ မရဘူးလားဆိုၿပီး "ေစ်းဆစ္" ပါသတဲ့။ ႏိုင္ငံေတာ္အမႈျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း မခတ္ဘဲ မေနရဲတဲ့အေျခအေနပါ။ စတီးလ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ "သီးသန႔္" သံေျခခ်င္းေကာ မရွိဘူးလားလို႔ ေမးျပန္သတဲ့။ VIP အတြက္ သံေျခခ်င္းဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွိႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ ဘယ္သူကမ်ား ႀကိဳတင္ၿပီးလုပ္ထားမလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့။ ဘယ္လိုမွ ေစ်းဆစ္လို႔မရေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ မ်က္ရည္ေတြေတြက် ေနခဲ့ပါသတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီဇတ္လမ္းကို ေျပာျပရင္း ၀ဋ္ေကၽြးဆိုတာ တစ္ခါတစ္ေလ အလြန္ကိုျမန္ဆန္တယ္လို႔ ေ၀ဖန္ၾကတာရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေထာင္မွာ ၀ဋ္ဆို တာ အေတာ္ကိုထင္ရွားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ တစ္ခ်ိန္က အလြန္ကို တန္ခိုး ထြားခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြအေပၚ အလြန္ကို ၾသဇာအာဏာႀကီးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အၾကာမတင္မွာဘဲ သူတို႔ ၾသဇာအာဏာႀကီးခဲ့တဲ့ အဲဒီေထာင္ထဲကို အက်ဥ္းသားအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္ လာၾကတာ အင္မတန္မွကို သံေ၀ဂ ရစရာပါဘဲ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ လက္စားေခ်ခ်င္တဲ့ လူဆိုးေတြရန္ကေန လြတ္ကင္းေအာင္ ကာကြယ္ေပးၾကရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း မကာကြယ္ႏိုင္ေတာ့ ပိုၿပီးသံေ၀ဂ ရစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ရတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ရွိစဥ္က ေဆာက္ခုိင္းခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းခန္းေတြမွာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ျပန္လာအက်ဥ္းက်ခံရတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ ေတာ့ တကယ့္ကို အနတၱ  အစိုးမရ ျခင္းပါဘဲ။

ညအခါသန္းေခါင္စာရင္းစစ္တဲ့ အေလ့အထကို တရုတ္ျပည္က အာဏာရွိလူႀကီးတစ္ေယာက္ က တီထြင္ခဲ့တာလို႔ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးတစ္ေန႔မွာေတာ့ အဲဒီအရာရွိႀကီးဟာ ရာထူးကျပဳတ္ၿပီး ေတာ္လွန္ပုန္ကန္သူဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီဘ၀မွာ ပုန္းရင္းခိုရင္းနဲ႕ ေနာက္ဆုံးသူကိုယ္တိုင္ တီထြင္ထားတဲ့ ညသန္းေခါင္ယံ အိမ္ေတြကို ဧည့္စာရင္း၀င္စစ္တဲ့ စနစ္နဲ႕ တိုးၿပီး သူကိုယ္တုိင္အဖမ္း ခံသြားရပါသတဲ့။ ဒါေတြဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။  ကိုယ္ႏိုင္တုန္းေဆာ္ထားမွ ဆိုတဲ့လူမ်ိဳး ဟာ ကိုယ္မႏိုင္တဲ့အခါ ျပံဳးျပံဳးေလးခံႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳတင္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ေျပာေျပာေနၾကတာ ရွိပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တာ မရွိဘူး၊ မျဖစ္ေသးတာဘဲ ရွိတယ္ ဆိုတာေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမဆို ဘာကိစၥမဆို ျဖစ္လာႏိုင္တာပါဘဲ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့သေရြ႕မွာ ေသဒဏ္သမားေတြနဲ႔ အတူေနရတာ မ်ားပါတယ္။ အင္းစိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားသား ေသဒဏ္က်ေတြနဲ႔ ေနခဲ့ရသလို ကၽြန္ေတာ္ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေသဒဏ္က်ႀကိဳးသမားေတြရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္ အခန္းကို ပို႔ထားတာ ခံရပါတယ္။  ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အခန္းနီး အတူေနခဲ့တဲ့ ေသဒဏ္က် ႀကိဳးသမား ေတြထဲက " ျဖိဳးစည္သူ " ဆိုတဲ့ စစ္သားေလးလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပါ။ သူက ရန္ကုန္ကေန အိမ္ကထြက္ လာခဲ့ၿပီး စစ္ထဲကို၀င္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕တန္းကို ေရာက္တယ္။ ေရွ႕တန္းမွာ သူတို႔ရဲေဘာ္တစ္စုနဲ႕ အျခားရဲေဘာ္ေတြ အရာရွိေတြနဲ႕ စကားမ်ားၾကၿပီး ပစ္ၾကခတ္ၾကတယ္။ တစ္ဖက္ကေသေတာ့ သူေထာင္ထဲေရာက္လာတယ္။ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခံရတယ္။ သူမိဘေတြနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္လုံး၀ မရွိဘူး။ သူငယ္ငယ္က အိမ္မွာသံရည္ႀကိဳလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူမ်က္လုံးေတြက အလင္းေရာင္ဒဏ္ မခံႏိုင္ဘူး။ ကုိယ့္မွာရွိတာေလးေတြ ေ၀မွ်ေကၽြးေမြးခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ စိတ္မေကာင္းရုံကလဲြၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလို ေသဒဏ္က် သမားေတြက တစ္ဆယ္ေယာက္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ေလာက္ရွိတယ္။ သူတို႔ကို ေသမင္းက ေစာင့္ေနတယ္။ ကေလးၿမိဳ႕ေထာင္က (က)အဆင့္ ေထာင္ျဖစ္လို႕ ႀကိဳးစင္ႀကီးက ထီးထီးမားမားႀကီးျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီႀကိဳးစင္မွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ႀကိဳးေပးခဲ့ရတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူး။ ေထာင္ေဆာက္လုပ္ၿပီး တစ္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ ေသဒဏ္က်သမားေတြကို ႀကိဳးဆဲြခ်ဖို႔ အထက္ကအမိန္႔ တစ္ခါမွ မေပးဖူးေသးလို႕ပါ။ စဥ္းစား ၾကည့္ေလဗ်ာ။ ေသဒဏ္က်လူေတြလည္းရွိေနတယ္။ ႀကိဳးစင္ႀကီးကလည္း ထီးထီးႀကီး ျမင္ေနရတယ္။ အမိန္႔စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာဖို႕ဘဲ လိုတာမဟုတ္လား။ အယူခံ၀င္ထားတာေတြလည္း လမ္းဆုံးတဲ့ အထိ ပယ္ခ်ခံထားၾကရၿပီးၿပီ။ ထပ္တင္စရာမရွိေတာ့ဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အင္မတန္ကို နည္းလြန္း ေနပါၿပီ။

ဒါေပမဲ့  လူဆိုတာ ေသေန႔ေစ့မွ ေသရတာပါ။ ၿဖိဳးစည္သူနဲ႔ အတူေနၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခြင့္နဲ႔ လြတ္သြားတဲ့ ဦးစန္းေအာင္ဆိုတဲ့ ေရွ႕ေနတစ္ဦးက ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၿဖိဳးစည္သူကို သနားလို႔ သူ႔အိမ္ကို လိုက္သြားေမးတယ္။ ၿဖိဳးစည္သူ အေမကဆင္းရဲတယ္။ ေထာင္ကို လိုက္ေတြ႕ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ စကားေျပာၾကရင္း သန္းေခါင္စာရင္းတို႔ မွတ္ပုံတင္တို႔ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ၿဖိဳးစည္သူ အိမ္ကေနထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ စစ္ထဲ၀င္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕အသက္က ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ေသးတာကို ဦးစန္းေအာင္ေတြ႕သြားတယ္။ အခ်ိန္အခါကလည္း ကေလးစစ္သားေတြကို အစိုးရက စစ္တပ္ကေန ၿပန္လြတ္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ႀကံဳသြားတယ္။ ဦးစန္းေအာင္ က ILO  ကိုသြားတိုင္ေပးတယ္။ ILO န႔ဲ တပ္မေတာ္က သေဘာတူထားၾကတာရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ စစ္တပ္က ခုံရုံးဖဲြ႕ထားတဲ့ အမႈကို ျပန္စိစစ္လိုက္တယ္ ထင္တယ္။ ၿဖိဳးစည္သူကုိ ေသဒဏ္ကေန ေထာင္ဒဏ္ဆယ္ႏွစ္ကို ေျပာင္းေပး  လိုက္တယ္။ ေသဒဏ္သမားေတြထဲမွာ ၿဖိဳးစည္သူ က ပထမဆုံး ႀကိဳးဒဏ္ကလြတ္ သြားတယ္။ ဒါတင္ မကဘူးေနာ္။ ေနာက္ မၾကာမတင္ေလးမွာဘဲ သူ႔အျပစ္ဒဏ္ တစ္ဆယ္ႏွစ္အတြက္ သူ႔ေထာင္တြင္း ေနသားက ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ေလွ်ာ့ရက္ေတြနဲ႔ ၿဖိဳးစည္သူ "လႊတ္လူ" ျဖစ္သြား ပါေလေရာဗ်ာ။ တစ္ေထာင္လုံး၀မ္းသာၾကတယ္။ အရာရွိေတြအပါအ၀င္ ၀ိုင္းၿပီး ေထာက္ပံ့ လိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ၿပီး သူ႔မိခင္နဲ႔ေတြ႔တဲ့အထိ သူ႔မွာ ေငြပိုေနေလာက္ေသးတယ္။ ေရွ႕ေနဦးစန္းေအာင္ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းေပးမႈက အဓိကက်တယ္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿဖိဳးစည္သူရဲ႕ ကံေကာင္းျခင္း မပါဘဲနဲ႔ေတာ့ သူမလႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ လူဆိုတာ ေသေန႔ေစ့မွ ေသတာပါဗ်ာ ဆိုတာ တကယ္ကိုမွန္ႏိုင္ ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီစကားကလည္း အသုံးခ်ဖို႔ ခက္တယ္ဗ်။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေသေန႔ဘယ္ေန႔ မွာေစ့ မလဲဆိုတာ ဘယ္သူကမွ မသိႏိုင္တာႀကီးဘဲဗ်ာ။ ကေလးၿမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္မွာဘဲ ပုသိမ္ ေထာင္မီးရိႈ႕တဲ့အမႈနဲ႔ ကေလးၿမိဳ႕ေထာင္ကို ေထာင္ေျပာင္းခံရတဲ့ ကိုေဌးေအာင္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိကၽြမ္း ခဲ့ဖူးတယ္။ သူက ေထာင္ဆူပူမႈလည္းျဖစ္ ေထာင္မီးရိႈ႕တဲ့အမႈလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ကို ေထာင္က သတိထားပါတယ္။ မ်က္ႏွာသာ မေပးပါဘူး။ သူ႔မွတ္တမ္းက မေကာင္းဘူးေပါ့။ အဲဒီ ကိုေဌးေအာင္က အသက္ေလးဆယ္၀န္က်င္ သန္တုန္းျမန္တုန္းပါ။ အခ်ိန္ရတိုင္း ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ခတ္ေနတာပါ။ သူက ေဆးလိပ္လိပ္ေသာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက သတင္းစာစကၠဴလာေတာင္းရင္း သိကၽြမ္းသြားၾကတာပါ။ သူ႔အိမ္နဲ႔ သူက အဆက္အသြယ္လည္း မရွိေတာ့ ေထာင္၀င္စာ မရွိဘူး။ ေဆးလိပ္လိပ္ ေရာင္းဖို႔ လည္းပါတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ေထာင္ထဲမွာ သတင္းစာစကၠဴ ရွစ္မ်က္ႏွာ (ေလးရြက္) ကို ေကာ္ဖီမစ္ တစ္ထုပ္ေပး၀ယ္ရတာပါ။ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ဆုိရင္ ေကာ္ဖီမစ္ ႏွစ္ထုတ္ေလာက္ေပးရတာကို ကၽြန္ေတာ္က အလကားေပး ေပးေနေတာ့ သူကလည္းကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္မင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သူ႔ဗိုက္ကိုႏွိပ္ ႏွိပ္ေနတာကို ေတြ႕လို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႕မွာအူက်တဲ့ေရာဂါ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္တာကို အျပင္းအထန္မလုပ္ဖို႔ အၾကံျပဳဖူးပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ျခင္း၀ိုင္းေဘးမွာ ထိုင္ေနတာေတြ႕လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႕အူက အေတာ္ကိုက်ေနၿပီး အကုန္ျပန္ 'မ'တင္္ လို႔မရဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွတ္တမဲ့ဘဲေနလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မွာေတာ့ သူ႔ကုိ ေထာင္တြင္း ေဆးရုံကို တင္လိုုက္ေၾကာင္းသိရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေထာင္ဆရာ၀န္က သူ႔ရဲ႕အူ ေခါက္ေနလို႔ ခဲြစိပ္ရမွာမို႔ ကေလးၿမိဳ႕ေဆးရုံကို ပို႔ရမယ့္အေၾကာင္း ေထာင္မွဴး ေထာင္ပိုင္ေတြကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကို ေဆးရုံပို႔ဖို႔ဆိုရင္ ရုံးခ်ဳပ္ရဲ႕ အတည္ျပဳခ်က္လိုတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူက ေထာင္ဆူပူမႈ လုပ္ခဲ့သူ ေထာင္မီးရိႈ႕ခဲ့သူ ဆိုေတာ့ အေပၚကအမိန္႔မပါဘဲ သူ႕ကုိ ဘယ္သူမွေထာင္ျပင္ထုတ္ ေဆးရုံကုိ တာ၀န္ခံပို႔ေပးဖို႔ မရဲၾကပါဘူး။ အထက္ကိုေတာ့ အမိန္႔ ေတာင္းခံထားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကိုေဌးေအာင္ရဲ႕ အူက်ၿပီး ေခါက္ေနတာက ဘယ္ေလာက္ၾကာ ေနၿပီဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔  ေထာင္ေဆးရုံကို ကၽြန္ေတာ္ေသြးခ်ိန္ဖို႔ သြားေတာ့ ကို ေဌးေအာင္ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ဆိုတာ သိလုိက္ရပါတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ အေကာင္းပကတိႀကီး ျမင္ေနရတာကေန  ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျဗဳန္းဒိုင္းႀကီး ေသဆုံးသြားတာပါ။ ဘယ္သူမွလည္း ဒီေလာက္ျမန္ လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ၾကပါဘူး။ စစ္ပဲြထဲမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳေတြးႏိုင္ၾကမွာေပါ့ေလ။

ဒီလိုမ်ိဳးဘဲ ကိုစံလွ ဆုိတဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘိန္းမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ လို႔ထင္ပါတယ္။ သူက အခ်ဳပ္ေဆာင္တံခါးေစာင့္ပါ။ ေန႔တိုင္း ေတြ႕ေနျမင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာသိတစ္ေယာက္ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ စလိုက္ေပါ့။ တစ္ေန႔သားမွာ သူ႔ခါးႀကီးေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းနဲ႕ သြားေနတာေတြ႔လုိ႔ ေမးၾကည့္တာ ခါးနာေနလို႔ လို႔ေျပာပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေနာက္ေျပာင္တဲ့အေနနဲ႔ ခါးနာတာ ေရကူးရင္ေပ်ာက္တယ္ဗ် လို႔ေျပာတာကို သူ႔မွာ အဟုတ္ထင္ေနၿပီး ဘယ္မွာသြားကူးရမလဲလို႔ ျပန္ေမးလို႔ ရီၾကရေသး။ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ေရကူးစရာေရကန္ ရွိမလဲဗ်ာ။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ထင္တယ္ ကိုစံလွ ဆုံးၿပီလို႔ေျပာလို႔ အ့ံႀသသြားတယ္။ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ သူ႕ခါးနာတာ ကို ႏွိပ္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားႏွိပ္တာမွာ ပိုဆိုးသြားၿပီး ေထာင္ေဆးရုံကို ေရာက္ၿပီး မၾကာပါဘူး ကြယ္လြန္သြားတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေနတုန္းမွာဘဲ ကိုစံလွ အေလာင္းကို ျမွဳပ္ႏွံဖို႕ ကပ္ေပၚတင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ကေနျဖတ္ အျပင္ထုတ္သြားတာျမင္ ရေတာ့ စိတ္ထဲအေတာ္ကို မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။  ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြး မီ ဆိုတဲ့စကားဟာ ဘယ္အရာကိုမွ ဘယ္သူကမွ အစိုးမရဘူးဆိုတာ ျပေနတာဘဲ။ 

          
ဖိုးသာထူးဆိုတဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဖိုးသာထူးက ခ်င္း တြင္းျမစ္ရိုးနားက ရြာတစ္ရြာမွာေနပါတယ္။ ထုံးစံလိုျဖစ္ေနတာက သူတို႔တေတြ ဘိန္းအစိမ္းကို ၿမိဳတတ္တာပါ။ ဖိုးသာထူးလည္း ဘိန္းၿမိဳထားတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ့။ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ ဖဲ၀ုိင္းသြားၿပီး အပ်င္း ေျပဖဲကစားတာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရဲက ၀ိုင္းဖမ္းလိုက္လုိ႔ အဖမ္းခံရပါေလေရာ။ ပိုဆိုးတာက ရဲစခန္း ေရာက္ေတာ့ ဖိုးသာထူးရဲ႕အမူအရာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔ဆိုၿပီး စစ္လိုက္ေတာ့ ဘိန္းၿမိဳထားေၾကာင္း ေပၚသြားပါေရာ၊ ကေလးၿမိဳ႕မွာ ဆီးစစ္လိုုက္ေတာ့ ေဆးက်ၿပီး ေထာင္ငါးႏွစ္နဲ႕ ေျခာက္လက်သြားပါ ေရာဗ်။ သူနဲ႔အတူ ဖဲရိုက္ၾကတဲ့ အေဖၚေတြကေတာ့ ေျခာက္လေနၿပီး လြတ္သြားၾကေပမဲ့ ဖိုးသာထူးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာက်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ႀကိဳးစင္နားမွာရွိတဲ့ ေျမလြတ္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္ လုပ္ခိုင္းထားလို႔ အ၀င္အထြက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ေတြ႔ေနၾကေပါ့။ သူ႕ဆီက ေနၿပီး အသီးအရြက္ေတြကို ေတာင္းတန္ေတာင္း ၀ယ္တန္၀ယ္နဲ႔ အေတာ္ကိုခင္သြားၾကပါတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ဖိုးသာထူး ကၽြန္ေတာ္ေဗဒင္ေတာ့ မတြက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား ကံဆုိးေန တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဖဲ၀ိုင္းဖမ္းတာ ခင္ဗ်ားက ဘိန္းသုံးစဲြမႈနဲ႔ပါ အဆစ္ရေတာ့ သတိထားေန စားဖို႔ အၿမဲသတိေပးပါတယ္။ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဖိုးသာထူး ေလျဖတ္သြားပါတယ္။ သူ႔ကို ေထာင္တြင္း ေဆးရုံမွာဘဲ ၀ုိင္းၿပီးျပဳစုလိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလးျပန္ေကာင္းလာပါတယ္။ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္က ေကာင္းေကာင္းလႈပ္ႏိုင္လာတယ္။ အားတက္စရာေပါ့။ ေသြးတိုးႏႈန္းကေတာ့ ေဆးဆက္တိုက္စားေနတာေတာင္ မက်ခ်င္လို႔ အငန္မစားဖို႕ အားလုံးက ၀ိုင္းေျပာထားၾကတယ္။  ခက္တာက ဖိုးသာထူးက နကိုယ္ထဲက အငန္ႀကိဳက္တတ္တာပါဘဲ။ တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ ရြာကေန ဇနီးျဖစ္သူေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕တယ္ဆိုတာသိရတယ္။ အေတာ္ႀကီးၾကာၾကာေနမွ တစ္ခါလာ ႏိုင္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ သတိမထားလိုက္မိတာက သူ႔ဇနီးယူလာေကၽြးတဲ့ ဟင္းေတြပါဘဲ။ ဖိုးသာထူးက အငန္ကိုႀကိဳက္မွန္း သူ႕ဇနီးက သိထားလို႔ ေရာဂါအေၾကာင္း ဗဟုသုတလည္း မရွိေတာ့ ေကာင္ႏိုးရာရာ သူ႕ေယာကၤ်ားႀကိဳက္တာကို ယူလာတာထင္ပါရဲ႕။ ဇနီးသည္ရဲ႕ ဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ဖိုးသာထူးေလျပန္ ျဖတ္သြားတယ္။ အဲဒီ ညေနပိုင္းမွာဘဲ  ကြယ္လြန္သြားတယ္။ သူ႕ကို ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕သြားတဲ့ သူ႕ဇနီးတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုျပန္မေရာက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေဟာ အခုဘဲ ကြယ္လြန္ၿပီဆိုတာကိုလည္း မသိႏိုင္ပါဘူး။ သိရင္လည္း လုံး၀ယုံၾကည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

လူဆိုတာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်လာရင္ ဆက္တိုက္က်တတ္တယ္ဆိုတာ မွန္ေနသလား။ ဒုကၡ နဲ႔ ျပႆနာ ဟာ လာရင္ အေပါင္းအေဖၚနဲ႔ လာတတ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္ မ်ိဳး တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အခက္အခဲေတြ ဆက္တုိက္ႀကံဳရၿပီး ေသတဲ့အထိ ျဖစ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ေတာ္ရုံ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေတာင့္မခံႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြက ဘုရားေဟာထဲမွာဘဲ ၾကားဖူးခဲ့တာ အခုေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ ႀကံဳခဲ့ရပါၿပီ။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေကာင္းတစ္ခုကေတာ့ "ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နည္းနည္းေလးေတာ့ ဂရုစိုက္ထားလိုက္" ရင္ဘဲ ေသဖို႔ကို အေတာ္ေ၀းသြားတယ္ ဆိုတာ ပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသမွ်ေတြမွာ လူေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္လုံး၀ ဂရုမစိုက္ ပစ္ထား လိုက္တဲ့သူေတြသာ ျမန္ျမန္ေသသြားတာပါ။ အားလုံးကိုေတာ့ မဆိုပါဘူး။ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ေယဘုယ် ကိုေျပာတာပါ။ လူဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ အေတာ္ကို ေသခဲတာဗ်။ မေသႏိုင္ေသးဘူးလို႔လည္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေသသြားၾကတဲ့ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာႀကည့္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာ ဆိုၿပီး စားခ်င္ရာစား ေနခ်င္သလိုေန ေနလိုက္တဲ့လူေတြ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနထိုင္သူေတြက အမ်ားစုဗ်။

ေျပာရင္းနဲ႔ ဦးေအးေဖကို သတိရသြားတယ္။ ဦးေအးေဖ ဆိုတာ ကေဘာ္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းသားတစ္ ေယာက္ေပါ့။ သူူက ဖင္ဆီဒိုင္း ထင္တယ္၊ အမ်ားက ေျပာတာက သုံးေလးဒါဇင္ေလာက္ဘဲလို႔ ေျပာတယ္  မွန္ မမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေသအခ်ာ မေျပာတတ္ဘူး။ အားလုံးကေတာ့ အဲဒီလို ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူအဖမ္းခံရတဲ့ကာလက စီမံခ်က္ကာလျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ သူ႕ကို ေထာင္တစ္သက္လြတ္ရက္မရွိ  ဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္တယ္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးၿမိဳ႕ေထာင္ ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ (ႏွစ္အကန္႔အသတ္မရွိ) ေထာင့္တစ္သက္လြတ္ရက္မရွိ ျပစ္ဒဏ္က်သူ သုံးဦးကၽြန္ ေတာ္သိခဲ့တယ္။  ဦးေအးေဖ၊ ဦးသန္းေရႊ ၊ ဦးေန၀င္း တဲ့။  ဦးေအးေဖကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး သုံး ေလးႏွစ္ေလာက္မွာ  ေလျဖတ္သြားရွာပါတယ္။ သူေလျဖတ္တာ အေတာ္ကို ျပင္းထန္ပါတယ္။ အိပ္ယာထဲကကို မထႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေခ်းေတြ ေသးေတြလည္း မႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အားလုံးက ၀ိုင္းလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဦးေအးေဖရဲ႕ စိတ္ေတြက မမွန္ေတာ့ဘူး။ ဦးေႏွာက္ကို ထိခိုက္ မိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ရင္ သူ႕သမီးအေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာေၾကာင္း ေျပာေန တာ ကၽြန္ေတာ္က အဟုတ္ထင္ေနတာ၊ အားလုံးက ၀ိုင္းၿပီးေျပာျပေတာ့မွ သူက ဂေယာင္ဂတမ္းေတြ ျဖစ္ေနမွန္းသိရပါတယ္။ အတူေနသူေတြကို ဒုကၡအေပးဆုံးထဲက အိုက္ငို႔ ဆိုတဲ့ "၀" တိုင္းရင္းသား ေလးတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္။ အိုက္ငို႔ကေတာ့ လမ္းကိုမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဖင္တစ္ရြတ္တိုက္ သြားေနရတယ္။ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ေတြလာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြထြက္ခ်ိန္ ေရာဂါႀကီးလူနာစာရင္း ေတြ ေကာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဦးေအးေဖတို႔ အိုက္ငို႔တို႔ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ဆိုၿပီးေနေနၾကတာ။ ေဟာဗ် တကယ္တမ္းလႊတ္ေတာ့ လူနာရွစ္ဦးထဲမွာ ဦးေအးေဖနဲ႔ အိုက္ငို႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္သားက်န္ေန ခဲ့ပါေလေရာ။  လႊတ္လူကိစၥေတြ စပ္စုေနၾကတာနဲ႔ ဦးေအးေဖနဲ႔ အိုက္ငို႔ ကိုဘယ္သူမွ သတိမရၾက ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ လူနာရွစ္ဦးထဲမွာ သူတို႔မပါဘဲ က်န္ေနေၾကာင္းသိရတယ္။ အားလုံးက စိတ္မေကာင္းၾကဘူးေပါ့။ ေျပာခ်င္တာက ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ အေျခအေနေတြ ဘယ္လိုဘဲ ျပည့္စုံေန ပါေစ အခ်ိန္မတန္ရင္ ျဖစ္မလာဘူး ဆိုတာပါဘဲ။ ဦးေအးေဖ ဟာ ဘယ္လိုမွ မက်န္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်န္ေနတယ္။ တမင္လည္း ခ်န္ထားစရာ မရွိပါဘူး။ လႊတ္ရင္ေတာင္မွ သူက ကပ္ေပၚအိပ္ၿပီး ထမ္းသြားမွ ျပန္ရမယ့္လူပါ။ ကဲၾကည့္  ကုသိုလ္ကံ က အခ်ိန္မတန္ေသးရင္ ေသထုိက္ေနေပမဲ့ မေသႏိုင္ဘူး။  ျပန္လႊတ္ထိုက္ေနေပမဲ့လည္း ျဖစ္မလာျပန္ဘူး။ ေရာဂါေ၀ဒနာေတြနဲ႔ လုံးေထြးေနရရွာ တယ္။ မၾကာခင္က ေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ၿပီးျပန္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ေမးၾကည့္ေတာ့ အိုက္ငို႕ ကေတာ့ လႊတ္ရက္ေစ့လို႔ လႊတ္သြားၿပီေျပာတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္အိမ္ျပန္ သြားလည္းေတာ့ မသိရဘူး။ ဦးေအးေဖႀကီးကေတာ့ အခုထိ ကေလးၿမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္မွာ ရွိေနေသးတယ္လို႕ သိရတယ္။ သူ႔ကို မ်က္စိထဲျပန္ျမင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို အနိစၥ ၊ ဒုကၡ ၊ အနတၱ ပါဘဲဗ်ာ။

ရီစရာေလးလည္း ေျပာရအုန္းမယ္။ က်န္တဲ့ ေထာင့္တစ္သက္သမား ႏွစ္ေယာက္လည္း အေတာ္ကို မတင္မက်ျဖစ္ေနၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ၿပီးေမးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္  သမၼတႀကီးက အက်ဥ္းသားအားလုံးကို ျပစ္ဒဏ္တစ္ႏွစ္စီ ေလွ်ာ့ခ်ေပးလိုက္တယ္ဗ်။ အားလုံးက သူတို႔ျပစ္ဒဏ္ေတြထဲကေန တစ္ႏွစ္စီေလွ်ာ့လိုက္ၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စုစုေပါင္းက်န္ျပစ္ဒဏ္ကာလကို တြက္လို႔ရၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ စုစုေပါင္း ၈၅ ႏွစ္ထဲက တစ္ႏႈတ္ ၈၄ ႏွစ္က်န္ စသျဖင့္ တြက္လို႔အလြန္ကို လြယ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္လိုတြက္ရမွန္းမသိၾကေတာ့ဘူး။ အားလုံးကလည္း သူတို႔နာမည္ေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၀ိုင္းေနာက္ေျပာင္ေနၾကေတာ့ သူတို႔ ေခါင္း ျခာျခာလယ္ေနေတာ့တာကိုး။ သူတို႔ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတဲ့ေမးခြန္းက သူတို႔ျပစ္ဒဏ္ ေထာင့္တစ္သက္ လြတ္ရက္မရွိ (ႏွစ္ အကန္႔အသတ္မရွိ) ထဲကေန သူတို႔ခံစားခြင့္ရတဲ့ တစ္ႏွစ္ကို ႏႈတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႕မွာ ျပစ္ဒဏ္ ဘယ္ေလာက္က်န္ေနေသးသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။ အက်ဥ္းသားအားလုံးက သူတို႔ျပစ္ဒဏ္ေတြကေန တစ္ႏႈတ္လိုက္ရုံပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္လို ႏႈတ္ရမွန္းမသိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးေနေလရဲ႕။ ဒုကၡပါဘဲ။  infinity  ထဲကေနၿပီး  one ကို ႏႈတ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္က်န္သလဲ ကၽြန္ေတာ္ မတြက္တတ္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ တြက္ တတ္ပါလား။ သူတို႔ကေတာ့ အတင္းကိုေမးေန တာပါဘဲ။ ေနာက္ဆုံး မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး စိတ္ကူးထဲ ေတြ႕ရာ အေျဖတစ္ခုကို ေပးလိုက္တယ္။    အဲဒါ ကေတာ့ " ခင္ဗ်ားတို႔ မေသခင္ တစ္ႏွစ္၊ အဲဒါ လႊတ္ရက္ဘဲဗ် " ဆိုၿပီးေတာ့။

အဲသလိုဘဲ စကားက စပ္သြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာကို အတူေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူက ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ၁၉၉၇ ထင္တယ္  လွည္းတန္းလမ္းမွာဆႏၵျပလို႔  အဖမ္းခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔ျပစ္ဒဏ္က ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္နီးပါးပါ။ သူတို႔ အမႈတဲြက အေတာ္မ်ားတယ္ဗ်။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ထင္တယ္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အကုန္လႊတ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ လႊတ္ေတာ့ အားလုံးက သူ႔ကိုေတာ့ ပထမဆုံးပါႏုိင္သူအျဖစ္ တြက္ထားၾကတယ္။ ၾကည့္ေလ   ေထာင္ေနသားက စုစုေပါင္း ၁၄ ႏွစ္ထဲေရာက္လာၿပီ။ အမႈတဲြေတြလည္း လႊတ္ကုန္ၿပီ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း အေျခအေန ေျပာင္းၿပီး အေကာင္းဖက္ကို ဦးတည္ေနၿပီ။ အားလုံးက ေသခ်ာေနပါၿပီေပါ့။ တစ္ခါသားမွာ သူလႊတ္ၿပီ ဆိုၿပီး သူ႔ပစၥည္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေပးေသးတယ္။ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ လႊတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္မကၽြမ္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္သမိုင္းမွာ ယုံၾကည္ခ်က္အက်ဥ္းသားလႊတ္ေပးေရး ေတာင္းဆိုမႈဟာ စံခ်ိန္တင္ အက်ယ္ေလာင္ဆုံးဘဲလို႕ ကၽြန္ ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အစိုးရကလည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး လႊတ္ေပးမယ္လို႔ကတိျပဳတယ္။ ကဲ အဲဒီေလာက္ ေသခ်ာေနတာ ဘယ္မွာရွိပါ့မလဲ။ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕မွာေတာ့ သူမပါဘူး။ အားလုံးအံ့အားသင့္ သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုဘာေျပာရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က အခန္းျခင္းကပ္လ်က္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ တစ္ခါမွ မခဲြတမ္းအတူ စားအိုးတဲြ (ထမင္း အတူစား) ခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လႊတ္တာေတာင္ ၀မ္းမသာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာင္သုံးလေလာက္ ၾကာေတာ့မွ ႏိုင္ငံေရးအဖဲြ႕တစ္ခုက အက်ဥ္းသားစာရင္းတင္တဲ့အထဲမွာ သူ႕နာမည္က်န္ေနတာေတာ့ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လို႔ ထင္ရေပမဲ့  ထင္ရုံဘဲ ထင္ႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ အခုေတာ့ သူ႕နဲ႕ဘ၀တူခဲ့ၿပီး လႊတ္လာခဲ့တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး သူ႕လႊတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုေပးေနတာေတြ ေတြ႕ျမင္ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး " ကိုေအးေအာင္ " ေရ လို႔သာေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ စဥ္းစား ၾကည့္ေပါ့ ကိုယ့္အထင္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တယ္ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ဘူး။ အားလုံးေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထိုက္ဘူး မျဖစ္ဘူးလို႔ အားလုံးက ၀ိုင္းသတ္မွတ္ေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္တာပါဘဲ။ ဘယ္ဟာမွ အစိုးမရပါဘူးေနာ္။ အနတၱ တရားေပါ့။

အခုေျပာေနတာေတြက အနတၱေတြက အမ်ားဆုံးျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိၾကမွာပါ။ တကယ္တမ္း ၀န္ခံရရင္ ဒုကၡက အမ်ားဆုံးပါ။ ဒုကၡအေၾကာင္းကို ေရးဖို႔စိတ္ကူးထားေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္က ေရးလို႔မထြက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ၀န္ခံပါရေစ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကိုယ္တိုင္ခံခဲ့ ရတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္မ်က္ျမင္ေတြလည္းရွိသလို ကိုယ္တိုင္ခံခဲ့ ႀကံဳခဲ့လို႔ (တစ္ေယာက္ထဲ အေျပာမဟုတ္ဘဲ ပါခဲ့တဲ့သူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာျပလို႔ အတည္ျပဳႏိုင္ေလာက္တဲ့ ) အေၾကာင္း အရာေတြက အမ်ားအျပားပါ။ ေျပာခဲ့သလိုပါဘဲ ကၽြန္ေတာ့လက္က ေရးလို႔မထြက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ထားပါအုန္း။ ဒုကၡ ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ကံၾကမၼာေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ဒုကၡ ၊ သူမ်ားပေရာဂေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါဘဲဗ်ာ။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြက စိတ္ကူး ယာဥ္တာေတြထက္ ပိုၿပီးဆန္းၾကယ္တယ္ဆိုတာလည္း အမွန္ဘဲဗ်။ ကဲ    ေနာက္မွဘဲ ဆက္ပါေတာ့မယ္။   ေလာကရဲ႕ သေဘာ ဘုရားေဟာကို သတိဆင္ျခင္ သိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ မိမိတို႔ရဲ႕ ဘ၀အတြက္ အသုံးက် အသုံးခ် ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ား။