တိုင္းရင္းသားေရးရာ ဝန္ႀကီးတစ္ပါး ေျပာပုံကို ျပန္ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ စကားလုံး အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သေဘာထားေတြကေတာ့ သူေျပာတဲ့အတိုင္းပါဘဲ။
"က်ေနာ္တို႔ကို ခိုင္းပါ။ အခုေတာ့ အစိုးရအဖဲြ႔က က်ေနာ္တို႔ကို အစည္းအေဝးေတာင္ မေခၚဘူး။ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ကိုယ္ လိုက္လုပ္ေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ေနတယ္။ တာဝန္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ အခုေတာ့ တာဝန္မေပးဘူး။ အစည္းအေဝးလည္း မဖိတ္ဘူး။ အေလးမထားဘူး။ ဟုိ လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕ေတြကိုေတာ့ တေလးတစားနဲ႔သြားၿပီး ေတြ႕ဆုံတယ္။ ေဆြးေႏြးေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔လို ျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြကိုၾကေတာ့ ေဆြးေႏြးတာ မရွိဘူး။ ဒီလိုသာ လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕ေတြကိုဘဲ ဦးစားေပးေနမယ္ဆိုရင္ ေနာင္အခါမွာ အဖဲြ႕အစည္းေတြအေနနဲ႔ ဦးစားေပးခံရေအာင္ လက္နက္ကိုင္ကုန္မွာကို စိုးရိမ္ရပါတယ္...."တဲ့။ အဲသလို ေဆြးေႏြးသြားတာပါ။
ကဲ ဘယ္လိုေျပာရပါ့မလဲဗ်ာ။ သူတို႔ကို ဆိုင္ရာအစိုးရအဖဲြ႕က အစည္းအေဝးမေခၚတာ၊ တာဝန္မေပးတာေတြဟာ အဓိက အက်ဆုံးအခ်က္က ဖဲြ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ကိစၥသာျဖစ္ပါတယ္။ ဖဲြ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒမွာ ဘယ္လိုေရးသားသတ္မွတ္ထားသလဲဆိုတာ ေရြးေကာက္ပဲြမဝင္ခင္ သူကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာဆည္းပူး ဖတ္မွတ္ထားရမဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္က အေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရရင္ ဘယ္လိုစည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ ဆက္သြားရမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္သိထား ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒက သတ္မွတ္ထားတဲ့၊ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ အခ်က္ကို သူမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕ေတြကိုဘဲ သြားျမင္ေနပုံရပါတယ္။ အေတာ့္ကို မနာလုိ ဝန္တိုျဖစ္ေနပုံရပါတယ္။
ဒီကေန႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြထဲမွာ အေရးအႀကီးဆုံးနဲ႔ အဆိုးဝါးဆုံးက ျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ တိုက္ပဲြေတြပါ။ ဒီလို တိုက္ပဲြေတြေၾကာင့္ ျပည္နယ္လူထုေတြဟာ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရင္စည္းခံေနၾကရတာပါ။ ဆိုးဝါးလွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးစုံကို ခံစားေနရတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ အစိုးရအေနနဲ႔ လက္ငင္းလုပ္ဖို႔ အလုိအပ္ဆုံးက ျပည္နယ္ေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ပစ္ခတ္ထိေတြ႕မႈေတြကို ရပ္စဲသြားေအာင္လုပ္ဖို႔ပါ။ ဒါမွ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကို ဆက္ၿပီးေတာ့ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမွလည္း ေဒသနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ဆက္လုပ္ႏိုင္မွာပါ။
က်ေနာ့္ယူဆခ်က္ကေတာ့ ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို မေဆြးေႏြးရဘူး မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆြးေႏြးရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ လက္နက္ကိုင္သူေတြနဲ႔ အပစ္ရပ္ေရးေဆြးေႏြးတာက ပိုၿပီး ျပည္သူ႔အက်ိဳး ပိုၿပီးေဆာင္ရြက္ရာေရာက္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အပစ္အခတ္ တိုက္ပဲြေတြေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေပၚေနသူေတြအတြက္ ဘာမွမထိခိုက္ေပမဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာမွာ ေနသူေတြအဖို႔ကေတာ့ ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားမိႏိုင္တဲ့ ဒုုကၡ သုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရတာပါ။
ျပည္ေထာင္စုႀကီး တစ္ဝွမ္းလုံးကို ျခံဳၾကည့္တတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလုိ စဥ္းစားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ ၾကံဳေနရတဲ့ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးကိစၥဟာ အခုမွ ေပၚလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး သေဘာထားေတြ မတူကဲြျပားခဲ့ရာက အစျပဳၿပီး လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတာလည္း ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အခု အပစ္ရပ္ထားတဲ့ လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕အစည္းထဲက တစ္ခ်ိဳ႕အရာရွိကေလးေတြဆိုရင္ တိုက္ပဲြၾကားမွာဘဲ ေမြးဖြားလာၿပီး အခုခ်ိန္အထိ လက္နက္ကိုင္ေနၾကဆဲ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ ပညာသင္ခ်ိန္ဆိုတာ တိတိ ပပ မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ဆရာႀကီးေျပာသလို အေရးတယူျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ကုန္မွာ စိုးရိမ္ရပါတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ သူ႕မွာ ပညာဗဟုသုတ အလြန္နည္း ေနတာကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ေတြ႕ရမွာပါ။ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္တယ္ဆိုတာကို သူက အလြန္လြယ္တဲ့ကိစၥလို႔ ထင္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္စစ္ပဲြဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ဖက္က တုိက္ခိုက္တယ္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ဖက္စလုံးဟာ အလြန္ကို ခက္ခဲၾကမ္းတမ္း ပင္ပန္းၿပီး အသက္နဲ႔ စေတးလုပ္ကိုင္ၾကရတာပါ။ အခုလို က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ဟာ တန္ဘိုးအားျဖင့္ ထမင္းတစ္နပ္ က်သင့္တယ္ဆိုတာ သူနားလည္ဟန္ မရွိပါဘူး။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ နဲ႔ လက္ငင္းလုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ ျပည္တြင္း စစ္ပဲြေတြ အျမန္ဆုံး ရပ္စဲဖို႕ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စစ္ပဲြေတြ ထာဝရ ၿမဲ သြားေအာင္ ဆက္လက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြေတြကို ဆက္လုပ္သြားရပါမယ္။ မေျပလည္မခ်င္း ေျပလည္ေအာင္ စိတ္ရွည္ဇြဲသန္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ပဲြေတြဆီကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပန္မသြားရေလေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကရပါမယ္။
ေဆြးေႏြးပဲြကို ေရာက္ရင္ သူ႔အျမင္ကိုယ့္အျမင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာ ထုံးစံတစ္ခုပါ။ မတူတာေတြကို စိတ္ပ်က္စရာ စိတ္ဆိုးစရာ ဘာမွ မရွိသင့္ပါဘူး။ အခု က်ေနာ္ ေျပာေနရတာက ေတြးေခၚပုံ ေတြးေခၚနည္းပါ။ အထူးသျဖင့္ တာဝန္ရွိ လူႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေတြးသင့္တယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါဗ်ာ။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွ ဟုတ္တာ မဟုတ္ေတာ့ သူနဲ႔လည္း ေဆြးေႏြးပဲြမွာ ထိပ္တိုက္မေျပာခ်င္လို႕ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ကိုယ့္ဖာသာကို ကိုယ့္ blog မွာ ျပန္ေရး ေနရတာပါ။ လြန္တာရွိရင္လည္း ဝန္တာမိပါဘဲ။
No comments:
Post a Comment