န / ၄၅၆

န / ၄၅၆ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္စီးခဲ့တဲ့ ပါပေလကာ ကားနံပါတ္ ျဖစ္ပါတယ္။  တကယ္ဆိုရင္ ဒီကားအေၾကာင္းကို စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖဲြ႕ ဖဲြ႕ရေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းတစ္စုံ တစ္ရာ ဘာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္းဘဲ သူ႕ကို အေၾကာင္း ျပဳၿပီး ေရးစရာ သားစရာေတြကလည္း ရွိေနခဲ့လို႔ သူ႕ကိုဘဲ အေၾကာင္းျပဳ ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။

တစ္ကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ဟာ လည္မလိုလိုနဲ႔ အေတာ့္ကို အတဲ့ နတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ၾကည့္လိုက္ေလ။  ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြထဲက ကိုသန္းညြန္႔ဆိုတာ တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။  တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႕ေယာက္ဖ ကိုတင္ဝင္းဆိုတာက ကားေရာင္းခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းလာေျပာပါတယ္။ ကားက ေစ်းအလြန္ေတာ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ တစ္လက္ကိုင္ ျဖစ္လို႔ ကားသန္႔ျပန္႔တဲ့အေၾကာင္း၊ ေစ်းကလည္း ဗိုက္နာေနလို႔ သက္သာတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ ေျပာပါတယ္။  ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။ အားနာတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေပ့ါ လို႔ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း ပါပေလကာ ကားနံပါတ္  န / ၄၅၆ ကို ယူလာျပေတာ့တာပါဘဲ။ ဘယ္ေလာက္လဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ၁၄-သိန္း လို႔ေျပာပါတယ္။  ေလ်ာ့ပါအုန္း လို႔ေျပာေတာ့ ၁၃-သိန္း ဂိတ္ဆုံးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အမွန္ကိုေျပာ ရရင္ ကားကိုလည္း မၾကည့္တတ္ပါဘူး။ မိတ္ေဆြ အခ်င္းခ်င္းဘဲ ဆိုၿပီး မ်က္စိမွိတ္ဝယ္ခ် လိုက္ပါတယ္။ ကားတစ္စီးပိုင္ၿပီေပါ့။

အဲဒီကားကို စီးေတာ့ မိတ္ေဆြေတြက ေမးၾကတယ္ ။ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရိုးရိုးဘဲ ၁၃-သိန္းလု႔ိဘဲ ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အားလုံးက ေစ်းကြက္မွာ ၁၁-သိန္းဘဲ ရွိတယ္ကြ လို႔ ဝိုင္းေျပာၾကပါတယ္။ နံပါတ္ သုံးလုံးနဲ႔ ကားဆိုတာ အျမင္မလွလို႔ အေရာင္းအဝယ္လဲ မသြက္ဘူးကြ လို႔ေဝဖန္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝယ္ေရာင္းမွ မဟုတ္တာ ကိစၥမရွိပါဘူး။  ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းကြက္ထဲသြားဝယ္တာ မဟုတ္လို႔ ေစ်းမ်ားသြားတယ္လို႔ဘဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့  ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိ သေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီကားကို ကၽြန္ေတာ္ ၁၈-ႏွစ္ေလာက္စီးခဲ့ ပါတယ္။  အက်ိဳးေပးတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။

ဘယ္သြားသြား ပ်က္တယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ပ်က္ခ်င္ရင္လဲ အိမ္ေရာက္လို႔ ကားရပ္ေတာ့မွ ဘီးေပါက္တာေတြ၊ စက္ရပ္တာ ေတြျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ၁၈-ႏွစ္လုံးလုံး တိုက္တာ ၊ ေမွာက္တာမ်ိဴး လုံးဝ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ရွမ္းျပည္တစ္ခြင္ ၊ အညႇာတစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္သြားခဲ့ ေပမဲ့ ျပႆနာလုံးဝ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခက္အခဲ လုံးဝ မရွိသေလာက္ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့တဲ့ ကားတစ္စီးပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းေတြၾကေတာ့ ႀကိဳက္ျပန္ေရာဗ်ိဳး ။ နံပါတ္သုံးလုံးဆိုေပမဲ့ သူက စီရီယာက်တယ္ တဲ့။ ၄၅၆ ဆိုတာ ဆီးရီး ေပါ့ ။ ႀကိဳက္ၾကတယ္။  တစ္ခ်ိိဳ႕ေျပာတာက ၄၅၆ ဆိုတာ တစ္ဆင့္ ၿပီးတစ္ဆင့္ အဆင္ဆင့္ တက္သြားတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ရွမ္းသခၤ်ာအေရးမွာလည္း ငါးအဆင္း ေျခာက္အတက္ လို႔ ဆိုရိုး ရွိပါတယ္။ ငါးမွာဆင္းၿပီး ေျခာက္မွာ ျပန္တက္တဲ့သေဘာေပါ့။  ေနာက္ၿပီး ျမန္မာ့ဂဏန္းသခၤ်ာေရးသားရာမွာ ၾကည့္လိုက္ပါအုန္း။ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ ၇ ၈ ၉ ဝ  အားလုံးက မ်ဥ္းေလးေၾကာင္းရဲ႕ ေအာက္ဆဲြေတြပါ။ ေျခာက္တစ္လုံထဲ အေပၚတက္ေနတာေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဲစာစီေတာ့လဲ သခၤ်ာမွာ (၆) တစ္လုံးထဲဘဲ အေပၚကို တက္ေနတာပါ။ က်န္တဲ့နံပါတ္ေတြက မ်ဥ္းေလး ေၾကာင္းမွာ အားလုံး ေအာက္ဆဲြေတြပါ။   ဆိုခ်င္တာကေတာ့ဗ်ာ။ နံပါတ္ ေျခာက္ပါတဲ့အတြက္ “တက္” တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ ဟုတ္/မဟုတ္ မသိႏိုင္သလို တခ်ိဳ႕ေျပာသလို တိုက္ဆိုင္မႈလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ႕ဘဝမွာေတာ့ အဲဒီ န/၄၅၆ ကေတာ့ တကယ္ကို အက်ိဳးေပးခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကေန ၉-မိုင္ အိမ္ကို ကားေမာင္းျပန္လာပါတယ္။  ေရႊတိဂုံဘုရားလမ္းအတိုင္း ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ အဲဒီဖက္က လမ္းရွင္းတယ္ေပါ့။ တပ္မေတာ္ သမိုင္းျပတိုက္အလြန္လည္းေရာက္ေရာ ဘယ္ဖက္ျခမ္းကေန စက္ဘီးတစ္စီးက ကၽြန္ေတာ့္ကားကို လုံးဝမျမင္ဘဲ ကားေရွ႕ကို အတင္းျဖတ္ဝင္လာပါေလေရာ … ။  အဲဒီတုန္းကတည္းက ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လုံးကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မသိပါဘူး။ ဟြန္းမတီးရ - လို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။   ဒါေပမဲ့ ျဖတ္ဝင္လာတဲ့ စက္ဘီးသမားေၾကာင့္ ကၽြန္ ေတာ္သာ သူ႕ကို အခ်က္မေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ေသခ်ာေပါက္ တိုက္ပါၿပီ။

မထူးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဟြန္းကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဘဲတီးထည့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဟြန္းသံေၾကာင့္ စက္ဘီး သမား အခ်ိန္မီ ေရွာင္ထြက္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။

မေရွာင္ႏိုင္တဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲ ႏွစ္ေယာက္က ေျပးထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကားကို တားေတာ့တာပါဘဲ။  စစ္ရုံးႀကီး နေဘးက အုတ္နံရံနား ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ရဲတစ္ေယာက္က ဟြန္းမတီးရ-ဆိုတာကို ဟြန္းတီးပါတယ္  လိုင္စင္ေပးပါ လို႕ေတာင္းပါတယ္။ စက္ဘီးသမားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားနား မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။  ကၽြန္ေတာ္က ဟြန္းမတီးလို႔ မရေတာ့တ့ဲအေၾကာင္း၊ မတီးရင္ ဟို စက္ဘီးကို တိုက္မိမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ၊ စက္ဘီးသမားကို လက္ညိႇထိုးျပၿပီး ရွင္းျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး ။ ဟြန္းမတီးရ ဇုံမွာ ဟြန္းတီးၿပီဆိုေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ထိုက္ေနပါတယ္ တဲ့။ 

ေျပာၾကဆိုၾကၿပီး ေနာက္ဆုံး ေငြႏွစ္ေထာင္နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။  အဲဒီနားက စစ္ရုံးအေစာင့္ေတြကလည္း ထြက္ၾကည့္ ေနၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြကလည္း အေတာ္ရင္းႏွီးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ေတြ႕ရတယ္။ စည္းကမ္းေဖါက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေငြေတာင္းစည္းကမ္း ေဖါက္ၾကတာဆိုေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာပါဘဲ။ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေပးဖို႔ သေဘာတူခဲ့တာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟြန္းတီးတဲ့ အတြက္ တစ္ျပစ္၊ လဒ္ေငြေပးတဲ့အတြက္ တစ္ျပစ္ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ … ယာဥ္ထိန္းရဲရုံးကိုုသြား၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္ လိုင္စင္ ျပန္ထုတ္ဖို႔ဆိုတာ ေငြႏွစ္ေထာင္ထက္ အမ်ားႀကီးပိုၿပီး တန္ဘုိးႀကီးေနတာ မဟုတ္လား။  အခုေနခါ ျပန္စဥ္းစားေတာ့လည္း သုံးသိန္းမွ မေက်ာ္ဘဲ ဆိုၿပီး ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ေျဖသိမ့္လိုက္ႏိုင္ တယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါကန္ၿပီး အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ကားေခါင္းဖြင့္ ဟြန္းမွာဆက္ထားတဲ့ ဝါယာႀကိဳးကို ဆဲြျဖဳတ္ထားလိုက္တယ္။  ေနာက္တစ္ခါ ေယာင္ၿပီးတီးမိလည္း ဟြန္းမျမည္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးေပါ့။ ဘာရမလဲ။ 

တစ္ကယ္လည္း မရျပန္ဘူးဗ်။ ေနာက္သုံးေလးရက္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ လိုင္စင္သက္တမ္းသြားတိုးေတာ့ ဟိုစစ္ဒီစစ္ လုပ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဟြန္းကိုလာတီးၾကည့္တယ္။ ဘယ္ျမည္ မလဲဗ်ာ ႀကိဳးျဖဳတ္ထားတာဘဲ။  အဲဒီဆရာက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ဟြန္းမျမည္ပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဟြန္းျပင္ၿပီးမွ ျပန္လာဆို ၿပီးလုပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္္။

ၾကည့္စမ္းပါအုန္း။  ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ လုံးဝဟြန္းမတီးရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လိုင္စင္ဝင္ရင္ေတာ့ ကားဟြန္းမျမည္လို႔ လုံးဝ မရဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သခၤန္းစာရလိုက္ပါတယ္။ “ တီးလို႔ ျမည္တဲ့ဟြန္း ကားမွာ ရွိရမယ္။ ဒါေပမဲ့ လုံးဝ မတီးရဘူး ” ဆိုၿပီး ပုံေသမွတ္ထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးေလာကနဲ႔ တစ္ခါ တစ္ေလ သြားဆင္တာေလးေတြမ်ားလားလို႔ပါ။

တစ္ခါတစ္ခါမ်ား အၿမီးအေမွာက္ မတည့္ပုံမ်ားက။ တကယ္ေတာ့ ကားျပႆနာမဟုတ္ဘဲ။ လူျပႆနာသာျဖစ္ပါတယ္။ လူျပႆနာက တကယ္ရွိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကားေမာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ပါခဲ့ရင္ သူလဲဘဲ ကားဝင္ေမာင္းပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ကားစီရီယာတိုင္ကို ကိုင္ၿပီးလက္နဲ႔ ေမာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမက ပါးစပ္နဲ႔လိုက္ေမာင္းပါတယ္။ ေရွ႕မွာ မီးနီေတာ့မယ္ေနာ္၊ သတိထား၊ အဲဒီ taxi က အရမ္း ေမာင္းတယ္၊ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ဘရိတ္နဲနဲ အုပ္ထားလိုက္၊ မီးပြိဳင့္ဝင္ရင္ ညာဘက္လမ္းေက်ာကို ေနရာယူ၊ ဒါမွ ေရွ႕ၾကရင္ လွည္းတန္းဖက္ကို ခ်ိဳးဝင္လို႔ရမယ္၊ မီးဝါေနၿပီ စိမ္းေတာ့မယ္  ဂီယာထိုးထားလိုက္။ တစ္ခ်ိန္လုံး ပါးစပ္နဲ႔ ေမာင္းေနေတာ့တာဘဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာေျပာတတ္မွာလဲ၊ သူေျပာတဲ့ အတိုင္း ေျခလက္ကိုသုံးၿပီး အမိန္႔အတိုင္း ေမာင္းရတာေပါ့။

တစ္ခါတစ္ေလ ေဒါပြၿပီး မင္းဟာကလဲကြာ ငါ့ဖာသာ ေမာင္းပါရေစ၊ မင္းေျပာမွ ရႈပ္ကုန္အုန္းမယ္ ဆိုၿပီး ဆူလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားတတ္ပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ ခဏဘဲဗ်။ မၾကာခင္ ပါးစပ္နဲ႕ ကားေမာင္းၿမဲ ေမာင္းေနေတာ့တာပါဘဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားနဲ႔ အဲဒီကားဟာ ဒီလိုေလးေတြ နဲ႔ သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့ၾကတယ္။ ၂ဝဝ၅ -မွာ ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံရၿပီး  ၂ဝ၁၂- မွာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လႊတ္လာေတာ့ အဲဒီကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမာင္းခဲ့ရေသးတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ပုံႏွိပ္လုပ္ငန္းကို ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမကဘဲ ဆက္ၿပီး ဦးစီးလုပ္ကိုင္သြားခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့လည္း သူဘဲ ဆက္ဦးစီးၿမဲ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ေထာင္စု စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ေထာင္ ဦးစီး ျဖစ္ေနေသးေပမဲ့  ျပင္ပ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ “မီခိုသူ” သာျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က ဒါအိမ္တြင္း အာဏာသိမ္းခံရတာကြ မင္းမသိဘူးလား လို႔ ေနာက္ေျပာင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ျပန္မလုပ္ႏိုင္တာလဲ ပါပါတယ္။ ႏို္င္ငံေရး ကိစၥေတြက အရင္ထက္ကို မ်ားလြန္းလို႔ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ 

ေထာင္ကထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ ကားအုိ ကားေဟာင္းေတြ အပ္ႏွံရမယ္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ပါပေလကာ ကားေလး အလွည့္ေရာက္လာပါေလေရာ။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ  ထိုးအပ္ လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စလုံး စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ မေကာင္း ႏိုင္ပါဘူး။ သံေယာဇဥ္မ်ား အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သနား သြားတာလား၊ သူ႕ကိုယ္သူလည္း သနားတာလား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။  ကားအပ္ စလစ္ ကေလးကိုင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ကားလိုက္ ရွာပါေလေရာ။  

ေနာက္ေတာ့ ဇာကူလာ ဦးေဌးေအာင္တို႔ဆီက RAV4 ကားတစ္စီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဝယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ ပိုၿပီး ေက်းဇူးတင္ရတာက အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ RAV4 ကားေမာင္းတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ပါးစပ္နဲ႔ ကားလိုက္ ေမာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုံးဝ မလုပ္ေတာ့တာပါဘဲ။ 

သူမလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ပါပေလကာ ကားေဟာင္းေလးကို လြမ္းလို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။