ငရဲျပည္မွာ သူေဌး လုပ္ၾကမလား ? နတ္ျပည္မွာ ဆင္းရဲသား လုပ္ၾကမလား ?

         တစ္ေလာက ခရုိနီအေၾကာင္း ေရးလိုက္မိေတာ့ ခရိုနီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္မ်ားမ်ားက လွမ္းၿပီး ေဆြးေႏြးၾက ပါတယ္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕က တစ္ဦးဆိုရင္ ခရိုနီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ေဒသတစ္၀ိုက္မွာ  အေတာ္ႀကီးကို လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနတာကို ဖြင့္ေျပာေနခဲ့တယ္။ သူ႔အဆိုအရဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ သုံးသပ္ခဲ့သလို ခရိုနီဆိုတာ ဟိုး ထိပ္ပိုင္း ေတြမွာတင္မက ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ရွိေနတာကို လက္ခံရပါေတာ့မယ္။ နယ္ေဒသေတြမွာ ရွိတဲ့ သစ္ကြက္မွန္သမွ် ဘယ္ကလာမွန္းမသိရတဲ့ သူတို႔ေတြခ်ည္းဘဲ ခုတ္ခြင့္ရတယ္။ ေဒသမွာ ေနသူေတြ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ သူတို႔ရြာနားက သစ္ပင္ခုတ္၊ လႊတိုက္လုပ္ေနတုန္း အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ထဲကို ေရာက္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေထာင္ထဲမွာ ေမးျမန္းကရုဏာ သက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။  ဟုတ္္ေတာ့ ဟုတ္ေနပါၿပီ။

         ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့လူေတြ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ အျပားမွာ ရွိေနတာကို ထည့္မတြက္လုိ႔ မရ ေတာ့ပါဘူး။ သစ္ေတာခုတ္ခြင့္ပါမစ္ေတြ လက္ထဲကိုင္၊ သစ္ကြက္ကိုလာၿပီးၾကည့္ေတာ့ သစ္ကတစ္ပင္မွ မရွိေတာ့ ဘူး။ ကိုယ့္ထက္လက္ဦးတဲ့သူက ခုတ္ယူသြားၿပီးပါၿပီ။ ကိုယ့္လက္ထဲက ပါမစ္ကလည္း ေငြေပးထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ကုိယ္လည္း ကိုယ့္ပါမစ္ထဲမပါတဲ့ေနရာက ေတြ႕ရာသစ္ေတြကို ခုတ္ၿပီး ထုတ္ သြားတာေတြကေတာ့ ေတာရြာေဒသက လူေတြအဖို႔ ရိုးလြန္းလို႔ပ်င္းေတာင္ ေနၾကပါၿပီ။ ျမစ္ကမ္းေခ်ာင္းကမ္းေတြမွာ ေရႊရွာေနၾက တာကလည္း မ်က္စိတစ္ဆုံးပါဘဲ။ ျမစ္ေခ်ာင္းၾကမ္းျပင္အတြင္းကို လိႈက္တူးၾကသလို ေဘးက ေသာင္စပ္ ေတြကိုလည္း တူးေနၾကေလရဲ႕။  ေငြမရွိ၊ မမ်ားတဲ့လူ၊ အဆက္အသြယ္မရွိတဲ့လူ အဲဒီလူေတြကေတာ့ ပါမစ္ရထားတဲ့လူေတြကို တစ္ဆင့္ခံေငြေပးၿပီး လုပ္ကိုင္ ၾကရတာ ပဲြႀကီးလမ္းႀကီး တစ္ခု လိုပါဘဲ။  အဲဒီလုိမ်ိဳးပါပဲ။ လက္တူးေရနံတြင္းေတြဆိုတာကလည္း ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာပါ။ ေမွာ္သစ္ေပၚၿပီေဟ့ ဆိုရင္ လူေတြတစ္ျပံဳႀကီး ေရာက္လာၾကေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လည္း မၾကာပါဘူး လုပ္ကိုင္ခြင့္ရထားတယ္ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီဆီကို တြင္းတူးခြန္ေတြ ေပးေဆာင္ရျပန္ပါတယ္။ ရလာတဲ့ ေရနံစိမ္းေတြကိုလည္း အဲဒီကုမၸဏီဆီကိုပဲ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ျပန္သြင္းၾကရတယ္။ ဘာမွ မလုပ္မကိုင္ဘဲနဲ႔ လုပ္ခြင့္ပါမစ္လက္ထဲကိုင္ထားရုံနဲ႔ ရလိုက္တဲ့ေငြေတြက မက္ေလာက္ စရာပါ။ လုပ္ကိုင္ခြင့္ပါမစ္ေတြက ေဒသခံေတြရတာ မရွိသေလာက္ပါ။ အားလုံးနီးပါးက အေပၚက ဆင္းလာၾကတာပါ။  သူတို႔ဘယ္လို နည္းလမ္းေတြနဲ႔ လိုင္စင္ရခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကပါဘူး။ အားလုံးကို အသိေပးၿပီး ေလလံ ဆဲြတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မၾကားဖူးၾကပါဘူး။  ဒါဆိုရင္ ခရိုနီေတြကသာ လိုင္စင္ရေနၾကတာလို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာႏိုင္ ေလာက္ပါၿပီ။  ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ခရိုနီေတြ အေတာ္ကို မ်ားေနၿပီလို႔ သုံးသပ္ရပါလိမ့္မယ္။

         ကမၻာေက်ာ္ ဂႏၶ၀င္ ၀တၱဳႀကီး တစ္ပုဒ္မွာ ေရးထားတာ ျပန္သတိရမိတယ္။ စီးပါြးရွာလို႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ကေတာ့ တိုင္းျပည္ပ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ စပ္ကူးမတ္ကူး အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ ထူေထာင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးက စီးပါြးရွာလို႔အေကာင္းဆုံးလို႔ ေရးသားထားတာ သတိရမိပါ တယ္။  ဟုတ္မွာပါ။ ျမန္မာေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူေဌးျဖစ္သူေတြကို ေခတ္ပ်က္သူေဌးလို႔ ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက အကူးအေျပာင္းကာလ မဟုတ္လား။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အကူးအေျပာင္းကာလဟာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ခုေက်ာ္လို႔ ေငြရတုပဲြေတာင္ ဆင္ယင္ရေတာ့မယ့္ ကာလေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြၾကာေအာင္ ကူးေျပာင္းေရးကာလ ၾကာခဲ့ေတာ့လည္း ခရိုနီေတြရဲ႕ လက္ခ်က္ကို ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီးခံလိုက္ ၾကရမွာပါ။

         လူငယ္တစ္စု နဲ႔ အဲဒီ ခရိုနီအေၾကာင္းေျပာၾကေတာ့ သူတို႔က ခရိုနီဆိုတာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ရွိတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ ၿပီး ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္မလဲလို႔ ေမးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ခရိုနီရွိတယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္ေတြကို လုိက္နာရင္ေတာ့ ခရိုနီဆိုတာ မရွိႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ျပဌာန္း ဥပေဒကို မလိုက္နာဘူးဆိုတာက ျခစားမႈ ကိုေျပာေၾကာင္း ရွင္းျပရတယ္။ ဥပမာ သစ္ခုတ္ခြင့္ရသူေတြဟာ ဘယ္လို နည္းနဲ႔ ရမွန္း ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ ရခဲ့တဲ့ ပါမစ္ကို သစ္ထုတ္လုပ္ေရးဥပေဒနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္ ခုတ္တဲ့အဖဲြ႕ ဆိုတာ မရွိေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေတြက ခရုိနီနဲ႔ ျခစားမႈ (corruption) ဆက္စပ္မႈေတြ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ သူ တို႔ကို ရွင္းျပပါတယ္။  သူတို႔က အထြန္႔တက္ျပန္ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ  ကိုယ့္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ႀကီးပြါးရာ ႀကီးပြါးေၾကာင္း လုပ္ကုိင္ႏိုင္ၾကတာဘဲ မဟုတ္လား ဆိုၿပီး ေထာက္ျပပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ႀကီးပါြးရာ ႀကီးပါြးေၾကာင္းက တိုင္းျပည္အတြက္ အေႏွာက္အယွယ္ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုး မျဖစ္ရပါဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတေတြကို ထုတ္သုံးရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ ျပန္လည္ျပည့္ၿဖိဳးေစမဲ့ အခြန္အ တုတ္ကအစ၊ ပတ္၀န္က်င္ယိုယြင္းမႈ မရွိေစဖိုက အလယ္၊  ျပန္လည္စိုက္ပ်ိဳးတာ ထိန္းသိမ္းတာ အဆုံး  လုပ္ဖို႔တာ၀န္ မရွိဘူးလား လို႔ေျပာရပါတယ္။

         သူတို႔ေတြ သိပ္သေဘာမေပါက္ပါဘူး။ စီးပြါးေရးကို ႏို္င္ငံေရးနဲ႔ တြက္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြလည္း ေဆြးေႏြးၾကပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတိုင္းကိုေတာ့ ခရိုနီလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူးလို႔ ယုံၾကည္ေၾကာင္း၊ အာဏာရွိသူေတြ ကိုယ္တိုင္ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဘယ္သူမွ မရတဲ့ အခြင့္အေရး၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္း ေတြကို (နည္းလမ္းတက် မဟုတ္ဘဲ) ရခဲ့ၾကၿပီး ႀကီးပြါးခ်မ္းသာေနတဲ့လူမ်ိဳးကိုသာ ေခၚသည္ထင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

         ႀကီးပြါးခ်မ္းသာေအာင္ လူတိုင္းႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နည္းလမ္းတက် ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ တစ္ျခားလူေတြ ကိုလည္း ယွဥ္ၿပိဳင္ေလွ်ာက္ထားခြင့္၊ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခြင့္ ေပးရပါမယ္။ ဘယ္သူမွ အသိမေပးဘဲ ကိုယ့္ဖာသာႀကိတ္ၿပီး ရလာတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပါမစ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာ လုပ္ကိုင္ တတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူ ေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

         ဒါမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာ ေလ့လာသူတိုင္း သိႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ရာထူးငယ္တဲ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေနပါေစ။ သူ႕ ေနာက္ကြယ္ အဆက္အသြယ္က လူႀကီးမင္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ မခိုင္းရဲေတာ့ပါဘူး။ မ်က္ႏွာသာေပးေန ရပါၿပီ။ မေပးဘဲ ေနၾကည့္ပါ။ ဘာျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ လူတိုင္းက နားလည္ေနၾကတဲ့ အေျခအေနပါ။ အရာရာက အာ ဏာသာ လႊမ္းမိုးေနခဲ့တာပါ။  စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းတို႔ ဥပေဒ နည္းဥပေဒ တို႔ဆိုတာ သိပ္ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ မဆလ ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဥပေဒ ထက္ စီမံခ်က္ကို ဦးစားေပးခဲ့ရတယ္။ မၾကာခင္ကာလအထိ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းထက္ အာဏာရ လူႀကီးအဆက္အသြယ္ကို ပိုၿပီး ဦးစားေပးခဲ့ရတယ္။

         အခုေတာ့ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲ ရွိခဲ့ၿပီ။ ျခစားမႈေတြကို တိုက္ဖ်က္မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဥပေဒ စိုးမိုးတဲ့ အစိုးရ ျဖစ္ဖို႔ကိုလည္း ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါဆိုမွန္ပါတယ္။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ မရွိသေရြ႕ ျခစားမႈေတြရွိ ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကလည္း ကိုယ္၀မ္းပူဆာ မေနသာလို႔ လုပ္ေနရတာပါ ဆိုတဲ့လူေတြကိုလည္း သူ တို႔၀မ္းေတြ ပူမေနရေအာင္ ဆာမေနရေအာင္ လုပ္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ ဂ်ာေအးသူ႔အေမရိုက္ ပတ္ခ်ာလည္ ျပႆနာႀကီး ကို စနစ္တက် ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွ ရမွာပါ။

         ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်မ္းသာေနၾကတာကို မနာလို မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တရားနည္းလမ္းက်က် နဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ လည္း ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ ရသင့္ရထိုက္တာ ရဖုိ႔ဘဲလိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္ပိုက္ဆံဟာ ျပည္သူ႕ပိုက္ဆံဘဲ မဟုတ္လားဗ်။ လူတိုင္း၊ ျပည္သူတိုင္း ခ်မ္းသာရင္ေကာ ပိုမေကာင္း ေပဘူးလား။ အသံလႊင့္ဌာန တစ္ခုက ထုတ္လႊင့္သြားတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုရဲ႕ေခါင္းစဥ္က - အဆင္းရဲဆံုးတိုင္းျပည္က အခ်မ္းသာဆုံး ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္း ဆိုတာမ်ိဳးဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားၾကည့္ၾကမလဲဗ်ာ။

         ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့လူငယ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ရွင္းျပရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ စဥ္းစားရင္း ဥပမာ တစ္ခုကို စဥ္းစားမိတာနဲ႔ သူတို႔ကို ေမးရွင္းေလး ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

         ခင္ဗ်ားတို႔ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကစမ္းပါ။

         ငရဲျပည္မွာ သူေဌးလုပ္ၾကမလား။

         နတ္ျပည္မွာ ဆင္းရဲသား လုပ္ၾကမလား။

         ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နတ္ျပည္က ဆင္းရဲသားဘဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

                                                                                          စိုင္းညြန္႔လြင္

                                                                                 ၂၀၁၂  ၾသဂုတ္လ (၁၈) ရက္

ျပည္သူ႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္

         ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၆) ရက္ထုတ္

         အတြဲ-၃ ၊ အမွတ္- ၁၁၀ တြင္ေဖၚျပပါသည္။